Mijn verhaal
Dit is mijn verhaal over "de Camino Francès", die ik gelopen heb in 2016.
Op 19 augustus ben ik in St. Jean-Pied-de-Port vertrokken en op
29 september ben ik aangekomen in Santiago.
Ik ben 42 dagen onderweg geweest, waarvan 41 dagen gelopen.
Daarna ben ik met de bus naar Finisterre en Muxia gegaan.
Iedereen beleeft de camino (welke je ook loopt, er zijn er velen) anders en een ieder loopt of fietst zijn camino op zijn eigen manier.
Voor mij was niet Santiago het doel, maar de weg erheen, het lopen naar Santiago toe.
(Net zoals het eindpunt van je leven niet het doel van je leven is,
maar het leven zelf is het doel.)
Waarom dit verhaal
Ik heb het voor mijzelf opgeschreven als herinnering en voor een ieder ander die informatie wil over de camino.
Het verhaal is opgedeeld in weken en ik heb het geschreven aan de hand van mijn aantekeningen.
De albergues heb ik vrij uitvoerig beschreven voor wanneer ik nog een keer ga lopen, of wie zich wil voorbereiden heeft misschien iets aan de info.
Waarom ben ik de camino gaan lopen?
Meer dan 25 jaar geleden heb ik al gehoord van iemand dat hij de camino (van huis uit) had gelopen.
En op dat moment heb ik al gezegd, dat ik dat ooit ook eens wilde doen.
Ik wilde tijd voor mijzelf om na te denken over het leven.
Ik ben nu 68 jaar en ik wilde tijd hebben om te denken over wat ik nog met de rest van mijn leven wil doen.
Ik wil nog zinnig bezig zijn, en niet achteraf tot de conclusie komen dat het laatste stuk eigenlijk tussen mijn vingers is doorgeglipt in alle hectiek van de dag.
Ik had ontdekt dat "lopen" iets met je doet. Het is gezondmakend.
En in de camino zijn deze twee elementen verenigd.
Ik was benieuwd naar hoe ik met "uitdagingen" zou omgaan.
Ik wilde leren daar op een rustige manier op te reageren en mijn reactie (handelen, maar ook gevoel) niet door de "uitdaging" te laten bepalen maar door mijzelf.
Ik wilde leren meer waar te nemen in de natuur, en niet alleen al dromend of al pratend, er doorheen te lopen.
Ik wilde meer vertrouwen krijgen in mijn geloof dat alles wat op mijn pad komt, voor mij is om mij aan te ontwikkelen.
Ik wilde meer vertrouwen krijgen in mijn intuïtie. En deze ook versterken.
Ik wilde mijn connectie, met wat ik de goddelijke wereld noem, versterken.
Wat was voor mij bijzonder aan de camino ?
Het lopen op zich.
De ervaring dat lopen op zich een heerlijk gevoel geeft en het gevoel alles bij je te hebben wat je nodig hebt.
In de morgen niet te weten waar je in de avond zal zijn. Waar je zal slapen....
Het vaste dagritme van opstaan, aankleden, rugzak inpakken, en ofwel ontbijten en dan op pad gaan, ofwel op weg gaan en onderweg ontbijten.
Je niet hoeven afvragen wat je die dag nou eens zou gaan doen, wat vaak het geval is op een gewone vakantie.
En onderweg gewoon daar stoppen waar je op dat moment het idee hebt dat je dat wilt doen
(honger, dorst, rust,...).
En dan een albergue die je aantrekt binnen gaan. Inschrijven, bed uitzoeken (soms was er niet veel keus meer, of kreeg je een nummer van een bed), douchen, kleding wassen, was aan de lijn ophangen, iets te drinken halen, uitrusten op een terrasje of in de tuin van de albergue, praten, de was binnen halen en opruimen, eten (meestal het peregrino 3 gangen menu), naar bed, slapen.
Het is een heel rustgevend ritme.
De vele waterkranen of waterbronnen die onderweg speciaal voor de pelgrims waren gemaakt.
In sommige gebieden vaak ook met heerlijk mineraalwater; in andere gewoon "chloorwater", maar toch, ze zijn gemaakt voor de pelgrims.
Het contact met en het beleven van de omgeving, de natuur om je heen.
Dan weer heb je prachtige vergezichten, of sta je hoog en kijk je uit over dalen of kun je kilometers ver kijken naar de volgende bergen.
Of je loopt langs een prachtig(e) rivier(tje). En dan stond ik stil om naar het water te kijken;
het water dat altijd blijft stromen en nooit ophoudt, en dat uiteindelijk in de zee uitkomt......
Helder water, waar je de vissen in ziet zwemmen of waar de waterplanten zo groen zijn, dat ze onecht lijken.
Het water ziet er vaak veel schoner uit dan menig rivier bij ons.
De wolkenluchten wanneer het regent.
(Normaal ga je niet naar buiten wanneer het regent, maar daar ga je gewoon.)
Omdat je zover kunt kijken, heb je blauwe lucht met pikzwarte wolken en alles er tussen in, in één lucht.
Of de bloemen die aan de kant van de weg staan.
Of de korenaren die boven je uitsteken langs de kant van het pad, en tegen de blauwe lucht als gouden aren je pad omzomen.
Het lopen op een weg die eindeloos lang lijkt, omdat hij recht is (bv. een oude romeinse weg) en je het einde niet kan zien.
Of het lopen op een weg en in de verte zie je de weg tegen de heuvels omhoog gaan en je vermoed dat dat jouw pad is ..... km verder.
En dan ervaren dat die eindeloze lange weg niet eindeloos is, maar dat je op een gegeven moment aan het einde bent, waneer je maar gewoon door blijft lopen.
Het stap voor stap verder komen, op eindeloos lijkende wegen, en dan daar te zijn, wat eerst schier onmogelijk leek.
Ik vond het bijzonder.
En op een gegeven moment vond ik het fantasisch om in de verte te zien, waar ik mogelijk zou lopen over een aantal uur, of de volgende dag.
En dan kom je in een dorpje waar huizen staan die al eeuwen oud zijn, of die inmiddels meer ruïne geworden zijn, met daarnaast duidelijk bewoonde huizen. Maar woont daar nog iemand in één van die "ruïnes"?? En zo ja, hoe is het om daar zo te leven. Komt er ooit daglicht binnen??
En natuurlijk de verschillende bouwstijlen die wij hier niet kennen.
De sfeer in de dorpen en gehuchten waar je door heen komt. Het ene dorp voelt heel prettig, het andere wat meer leeg terwijl er wel mensen wonen.
De romeinse bruggen waar je over heen loopt, wetend dat die brug (of in ieder geval het fundament) er al bijna 2000 jaar staat.
Je telkens afvragen, hoeveel voeten deze weg al hebben gelopen voor jou, en hoeveel er nog zullen volgen??
De ontmoetingen met mensen. Iedereen is anders.
Iedereen heeft zijn eigen reden om zijn/haar camino te lopen.
Vooroordelen worden door de ontmoeting ontkracht en weerlegd.
Het maakt je meer "openminded".
Ontmoetingen met mensen die mij "hun verhaal" vertelde, waardoor ik stil werd.
Een grote dankbaarheid voelde voor al het geluk dat mij ten deel is gevallen tijdens mijn leven.
Ontmoetingen met mensen die ondanks lichamelijke beperkingen (pijn, astma, slechte gezondheid, .....) toch de camino liepen, en die mij deden beseffen hoe blij ik mocht zijn met mijn gezondheid.
En mij vulde met groot respect of bewondering voor deze mensen.
De ontmoetingen met mensen die mij precies dat zeiden waardoor ik gesterkt werd in mijn proces verder te gaan, of voor wie ik degene was die zij juist nodig hadden.
Of gewoon interressante mensen die mij hun ervaringen op andere tochten vertelden en waar ik met rode oortjes naar zat te luisteren.
Of mensen die met hun tentje op de rug liepen en in "het wild" hun tentje opzetten. Zich wasten in een riviertje of bij een van de vele water-tapplaatsen.
En ook een franse jongeman ontmoet, die in de Pyreneeën in een berghut had geslapen en die in een hangmat sliep, zodat hij vrij van de grond lag.
(ik heb een foto van de berghut gemaakt)
(Een Brit, die nu in een tentje sliep, heeft dat ook gedaan, totdat hij een keer uit de hangmat was gevallen, en dit voorval zag hij als een les, om niet meer in een hangmat te slapen
De sfeer (energie) onderweg. Iedereen helpt elkaar, wenst elkaar "Buen camino".
Op terrasjes schuif je aan bij anderen of anderen schuiven aan bij jou; de blijheid en het enthousiasme bij de herkenning van mensen die je eerder ontmoet hebt.
Het alles is zo hartverwarmend.
De maaltijden gezamelijk. Met zoveel nationaliteiten aan één tafel, soms communiceren met gebaren, en toch elkaar verstaan.
Dan weer het ene moment engels praten, om vervolgens te proberen in het frans te communiceren.....
Uiteindelijk heb ik het meest in het engels gepraat. Ook met duitsers en fransen, die dat geen probleem vonden.
Ik heb mij geen seconde eenzaam of alleen gevoeld. Terwijl ik het liefste alleen liep, om alles intens te kunnen ervaren en mijn gedachten te kunnen doorvoelen en over dingen na te kunnen denken.
Wanneer je loopt raak je niet zo gauw in kring-gedachten vast.
Je kunt ruimer denken, misschien alleen al door de ruimte om je heen.
En dan weer was denken tijdens het lopen gewoon niet mogelijk, want dan had je alle concentratie nodig om over de ongelijke stenen heen te lopen.
Soms leken paden net rivierbeddingen....
Ook was het zo nu en dan heerlijk gewoon genieten van wat er te zien was, en rond kijken en nergens specifiek aan denken.
Gewoon waarnemen => kijken, voelen, horen en ruiken......
Er zijn momenten geweest waarbij ik het idee had dat door een gat in de wolken iemand naar beneden keek. Dan "raakte ik in gesprek met die persoon". Natuurlijk is dat een gesprek in mijzelf, maar op zo'n moment "lijkt het heel echt". Toch had ik niet het gevoel te hallucineren ....... en zag ik ook niemand in die wolken. Het was een "gevoel" of daar iemand keek.
De eerste keer was het mijn vader en hij zei mij dat zoals ik nu hier liep en was, hij dit altijd al in mij gezien had.
Dat ik eindelijk degene werd die hij altijd had gezien in mij.
Dat is een emotioneel moment en maakt veel los.
En een andere keer keek mijn moeder naar beneden en zei mij:
"Zo makkelijk was jij ook niet als kind".
"Ik heb altijd mijn best gedaan, maar jij was niet bereikbaar voor mij".
Ik voelde dat niet als kind. En dat moet voor haar heel moeilijk geweest zijn.
En op dat moment realiseerde ik mij heel sterk dat er altijd twee verhalen zijn.
(En dat geldt natuurlijk niet alleen voor dit verhaal.)
En ik kon anders naar het verleden kijken en met een ander gevoel aan haar terugdenken.
En dat doet heel goed.
Uiteraard geeft het ook veel stof tot nadenken.
En zo heb ik meer momenten gehad dat in een gat in de wolken iemand naar beneden keek.
En mijn blik op het verleden ruimer werd.
Dat waren heel bijzondere ervaringen, gedachtes, waar ik veel aan gehad heb en die mijn gedachtenwereld en gevoelswereld zeker hebben veranderd.
En voor mij ook heerlijk => zeven weken niet koken 
.
Kortom, voor mij was het één groot geschenk.
Dagboekje:
In het begin heb ik nog een dagboekje bijgehouden.
Het is een ander verhaal dan het "week-verslag". Wanneer je aan het eind van de dag dingen opschrijft, zijn kleine dingen nog vers in het geheugen en ook belangrijker. Ook leuk, maar nog uitgebreider.
Aan de uitwerking daarvan ben ik nog niet toegekomen.