Dit is de zesde week
23-09 t/m 29-09
Dag 36:
In de ochtend is het heel gezellig met z'n tweetjes. We kunnen gewoon het licht aan doen en kletsen zonder dat we iemand anders storen. Heel relaxed.
We gaan naar het café voor het ontbijt. En wie schetst mijn verbazing dat je naast het standaard ontbijt van koffie/thee met tostades ook een heerlijke pannenkoek gevuld met "van alles" kunt krijgen. Ik kies de versie met humus, tomaat, kaas, yoghurt en sla. Wauw!! wat een start van de dag! En de koffie is ook nog eens echt lekker met geschuimde melk! Jaaaaa.
Buiten mist het inderdaad en wij zijn blij dat wij niet eerder zijn opgestaan, hihi.
De Roemeense maakt nog een foto van mij met mijn stok, zoals ik die houd wanneer ik mijn schouders wil ontspannen.
Dit is nodig wanneer ik moe ben en de neiging krijg om meer voorover te lopen. Hierdoor kan ik recht blijven lopen, wat nodig is om geen last van mijn rugzak te krijgen. En die heb ik dan ook tot aan het eind niet als "last" ervaren.
Bovendien heb ik in de yoga-les van een paar dagen ervoor geleerd dat het naar achteren brengen van je schouders je hart-chakra opent.
En dan is er het afscheid.
Ik loop niet lang alleen, of de jongeman van gisteren haalt mij in en vraagt mij hoe het verblijf bij de hippies is bevallen. Ik vertel hem mijn ervaringen en maak hem jaloers met het verhaal over het avondeten en het ontbijt.
Had hij dit geweten .....
Tja, je maakt vaak keuzes op basis van vooroordelen. Ik ook, helaas.
Op weg naar de O Cebreiro, (de bergtop op 1330m) hangt de mist nog in de bergen en ik loop intussen hoger.
Wat een prachtig gezicht!!
Sprookjesachtig!!
Een oud klooster? In ieder geval vond ik het heel mooi.
En dan het hoogste punt.
Ik ontmoet twee jonge Brazilianen die mij vertellen dat ik op de O Cebreiro ben. Ik heb kennelijk het verkeerde pad gekozen ..... Maar ik ga niet terug. Op dat moment weet ik niet wat ik gemist heb, dus ik vind het niet erg.
Er zou een "schattig dorpje uit het stenen tijdperk" moeten zijn en een soort van monument dat je de grens met Galicië over gaat.
Van internet toch een foto geplukt.
Het dorpje stamt uit de 9de eeuw, en de ronde huisjes zijn van keltische oorsprong. Daglicht???
Vanuit hier kijk je over Galicië, het deel waar ik nog doorheen ga lopen.
Het pad daalt iets, en blijft dan een stuk op gelijke hoogte. Dit geeft een ruime blik op de omgeving.
Het laatste stukje is flink steil omhoog om dan ineens naast de Albergue del Puerto uit te komen, waar mensen op het terras elke nieuwe pelgrim die de "klim" volbracht heeft, verwelkomen met een applaus. Ik hoorde dit en keek verbaasd op en moest lachen.
Wel hartverwarmend.
Wanneer ik op het terras zit, zie ik wat zij zagen.
Je ziet nl. eerst het koppie van iemand boven de grond uitkomen en dan volgt de rest. Het is een komisch gezicht. (helaas geen foto, maar bij het einde van de rode pijl kwam uit de diepte het pad omhoog, met een bijna verticale wand naar het terras)
Nog een foto van het uitzicht.
Ik vind het te ver lopen naar Fonfria waar een vegetarische albergue zou zijn. Dus ik blijf hier.
De bedden zijn OK, maar het sanitair is na een tijdje een zwembad en dat is iets dat ik vreselijk vind. You can't have it all 
Wat erger is, is dat er een hoogteverschil zit tussen de twee delen van de slaapruimte.
Met een "trap" van twee tredes over de hele breedte van de ruimte.
Bij licht moet je al goed opletten, maar in het donker is dit gewoon gevaarlijk.
De volgende morgen maak ik dan ook een duikvlucht die gelukkig goed afloopt (engeltjes???). Maar ik hoor later dat ze het licht hebben aangedaan nadat er nog een vrouw was gevallen die zich wel flink bezeerd had.
Na het avondeten wilde ik mijn wasgoed binnen halen, maar een grote waakhond blafte zo dat ik toch maar weer naar binnen ben gegaan om hulp te halen. De hond werd opgesloten en ik kon veilig mijn spullen pakken.
Toch geeft dit een minder fijn gevoel.
Dag 37:
Ik ontbijt bij de Albergue A Reboleira in Fonfria. Hij blijkt niet vegetarisch te zijn, maar het ontbijt is wel heel prima!
Ik ben nou eenmaal gek op kleine kerkjes en deze is helaas niet open (zoals de meesten).
En het blijft een geschenk om hier door het prachtige landschap te mogen lopen.
Het is niet meer warm en bewolkt. Dus ik heb mijn fleece hard nodig. Ik heb iemand gesproken die net voor de O Cebreiro haar fleece op de post naar huis had gedaan. Ze zou het niet meer nodig hebben ..... nu overweegt zij eentje te kopen.
En weer schitterende vergezichten met mooie wolkenluchten.
Om een indruk te geven van het wegdek.
Het geeft wel een gratis voetzool-massage .
Dan een medeweggebruiker die zich ook niet bekommert over zijn snelheid.
Dank je wel voor je wijze raad .....
Tja en deze boom is ongeveer 800 jaar oud, en zo uit de sprookjesboeken weggelopen om hier te staan.
Een medepelgrim maakt de foto's waar ik ook op sta. In eerste instantie hoefde dat voor mij niet zo, maar achteraf is het toch wel leuk om ook foto's van mijzelf onderweg te hebben.
Triacastella heeft geen diepe indruk op mij gemaakt. Wat ik mij herinner is dat ik water wilde kopen en het plaatsje eigenlijk al weer uit was voordat ik een winkeltje had gezien. Ik ben toen terug gelopen om water in een bar te kopen. Want het chloorwater gaf mij toch het gevoel van vergif te drinken
Wanneer je Triacastella verlaat kun je kiezen tussen de noordelijke "route primitivo" die korter is maar meer stijgen en dalen, of de route door het dal langs de "Monsasterio de Samos".
In Samos kun je dan ook overnachten in het klooster, dat heel bijzonder moet zijn.
Ik kies voor de noordelijke route, want ik houd van de "primitieve routes" en ben minder in cultuur geïnterresseerd. Daarbij gaat de weg door het dal vooral langs de grote weg.
Ik ga over een mooi beekje. Glashelder water en het groen van de waterplanten lijkt bijna onecht (ook in werkelijkheid).
Het pad volgt een tijdje het beekje en regelmatig ga ik erover heen.
Ik kom in Al Balsa, een gehuchtje waar de albergue El Beso staat. Deze albergue wordt gerund door een Nederlander en zijn Italiaanse vriendin. Ze zijn op televisie geweest in de serie over de camino. Zij hebben een ecologische albergue en proberen dit ook voor de 100% te doen.
Eén van de "hippies" uit La Faba vertelde mij dit. Zij weet ook dat dit een bijna onmogelijke opgave is en heeft veel respect voor hun.
Ik heb het idee om daar te willen overnachten, maar de albergue is voor schoonmaak gesloten en ik weet niet of er nog plaats is wanneer hij open gaat, of al volledig gereserveerd.
Ik neem het risico niet en loop door.
Bij een waterplaats stop ik voor een pauze. Het is hier heel stil en er komt pas tegen het eind van mijn pauze iemand langs.
De meesten volgen toch het andere pad. Heerlijk, de wereld is van mij (en, uhhhh, die enkele andere dan .....)
Deze runderen lijken echte oerrunderen. Er staan een paar dichtbij het pad in de modder om water te drinken. Dat komt hier uit de grond.
In Galicië zijn weer veel meer bossen en de route gaat daar dan ook regelmatig doorheen. Het is fantasisch mooi groen en ik heb echt geluk dat het nog steeds droog is.
Dan zie ik iets wat mijn aandacht trekt.
Het blijkt zo'n plaats te zijn waar "eten en drinken" en een overdekte ruimte om te rusten, wordt aangeboden tegen "donativo".
Het ziet er allemaal heel verzorgd uit.
Wanneer je de andere kant van de binnenplaats ziet, krijg je niet het idee dat deze mensen nu vreselijk rijk worden van deze actie. Des te meer waardeer ik hun gebaar en hun heerlijke voedsel en drinken.
Het pad is werkelijk schitterend en ik ben héél blij met mijn keuze betreffende de route en loop met plezier door deze omgeving.
Dan komt een albergue in zicht en ik vind het tijd om te stoppen (het is half vijf). Maar de albergue is al vol gereserveerd.
Tja, dat risico loop je.
En ik ben onderweg gewaarschuwd dat de herbergen in Sarria misschien vol zitten. Omdat dit een startplaats is voor busladingen vol spanjaarden, amerikanen en ander soortige pelgrims, die alleen de verplichte laatste 100 km lopen, om een compostella in Santiago te kunnen verkrijgen.
Ik had geen zin in paniek en wilde niet reserveren.
Tja, dan wordt na de laatste ervaring een groot beroep gedaan op mijn vertrouwen dat alles wat op mijn pad komt .....
Dus was ik toch wel héél blij toen ik Sarria in liep, meteen aan het begin, de Albergue A Pedra in beeld kwam.
Er zit een bekende pelgrim voor de deur en ik vraag of deze albergue aan te raden is.
Hij antwoord: "zeker".
Hoopvol stap ik binnen.
Heel lieve mensen in een café-restaurant.
Hier moet ik mij aanmelden voor de albergue.
Die was in het gebouw ernaast (links naast het café).
Beneden een soort huiskamer met de badkamer. En met de trap omhoog kwam je in een ruimte waar de bedden stonden. Er sliepen nog een aantal pelgrims. Wat ik mij herinner, vooral vrouwen. Heel sfeervol en onderling was ook een prettige rustige stemming.
Ik had geen zin om mijn hele was te doen, en ik heb drie setjes dus ik kan een dag overslaan.
Mijn handdoek was ik wel voor de frissigheid en hang hem in de tuin op. Dit is achter het gebouw en hiervoor moest je weer door een ander huis, om daar te komen.
Niet in het zicht dus ....... En dan gaat het ook mis, want ik vergeet hier mijn handdoek binnen te halen.
Daar kom ik de volgende dag achter wanneer ik hem wil pakken 
...... aj!
Het eten was hier fantastisch. Alleen de soep was niet vegetarisch en daarvoor in de plaats kreeg ik een ander voorgerecht. Zo lief!
De rest was vegetarisch en het waren allerlei hapjes waar je uit kon kiezen.
De herbergier was vrolijk, kletste met de mensen, maakte grappen en vroeg regelmatig of alles naar wens was. Wat een gezellige avond.
De vrouw naast mij aan tafel, moest een paar dagen hier blijven. Zij mocht absoluut niet meer verder lopen. Zij liep met krukken en werd geholpen door de herbergier.
Na een paar dagen zou ze met de trein verder reizen naar Santiago en daar zou ze samen met haar zus nog verder door Europa reizen.
Een waarschuwing voor mij!
Ik had vandaag bijna 30 km gelopen en morgen toch maar wat minder .....
Dag 38:
Er is geen ontbijt in de albergue, dus ik eet een stuk brood dat ik nog heb en drink flink water. De koffie pak ik onderweg wel. Ik moet nog Sarria door, dus daar zal vast wel iets te vinden zijn. Klopt.
De route voert weer langs prachtige paden en rond een uur of tien zie ik een tafel met drinken en fruit.
Ik zie aan de andere kant van het pad wel een slaap-tentje staan en er zit een man met een ezel.
Ik heb niet veel zin in drinken op dat moment en besluit door te gaan.
Later hoor van ik van iemand die de man had gesproken, dat de man de ezel ergens in Spanje had gekocht. Hij wil de ezel meenemen naar Roemenië, waar hij woont.
Door drinken en fruit te verkopen probeerde hij in zijn levensonderhoud onderweg te voorzien. Tja, dat was voor mij niet duidelijk.
Gewoon in een weilland staat deze boom.
Ik kan niet anders dan er naar toe lopen en een foto maken.
Ik zal nog veel meer van deze dikke bomen zien.
In Galicië staan er veel.
Het pad wordt gewoon sprookjesachtig.
Ik waan mij in een sprookje te lopen en bijna verwacht ik elk moment een kabouter te ontmoeten. Geen kabouter maar een man die op zijn doedelzak speelt, als herinnering aan het keltische verleden. Hij speelt mooi en ik geef hem dan ook geld.
Later hoor ik dat Galicië de leverancier van melk en kaas is voor heel Spanje.
Er is hier veel veeteelt en dat is een heel andere sfeer dan het gebied Castilla Y Léon.
Dit heeft iets lieflijks.
Even een pauze op een terrasje. Geen echte bekenden. Mijn loopritme gaat niet gelijk met dat van vele anderen en het is hier veel drukker dan voorheen. Maar desalniettemin toch weer heerlijk in het zonnetje een verlate lunch (anders zitten de terrassen helemaal vol .....).
Ik bereik het 99 km paaltje.
Nog geen 100 km naar Santiago! Vind ik dit fijn???
Aan de ene kant wel, want ik wil mijn kleinkinderen zien (want die kleintjes veranderen zo snel nu, en dat wil ik niet missen!).
Aan de andere kant wil ik nog helemaal niet stoppen ....... 
Ik ben het 100km paaltje zonder het te zien voorbij gelopen, hoor ik nu.
Maar dit betekent dat ik elke dag twee stempels in mijn credential moet laten zetten.
Tot nu toe wilde ik alleen een stempel van de albergues waar ik overnacht had. Maar nu moet ik er aan denken ook in een bar, of liever, in een kerk een stempel te halen.
Dat gaat natuurlijk de eerste dag bijna mis, dus haal ik maar een stempel in een bureau de office een half uur voordat ik een slaapplaats vind .....
Maar ik heb gehoord dat ze in Santiago soms heel streng zijn in het hanteren van de regels .....
Ik kom in de buurt van Portomarin. Ik zie een groot bord waarop staat dat er twee routes naar Portomarin zijn.
De ene is een iets langere route maar goed begaanbaar en bij de andere route is het laatste stukje alleen geschikt voor mensen die goed ter been zijn.
OK ?? Ik vraag mij af of ik nog tot de laatste categorie behoor en gok erop dat dit zo is.
Het pad is inderdaad eerst een gewoon pad.
Het laatste stukje is echter meer eeen rivier bedding die droog is.
Ik heb mijn stokken echt nodig om niet zo nu en dan op mijn gat naar beneden te moeten. Het is wel lachen en iedereen is geduldig en wacht op elkaar, wanneer het niet zo snel gaat.
Wat een sfeertje!
Portomarin blijkt een "opnieuw gebouwd stadje" te zijn.
Het oorspronkelijke stadje is in een stuwmeer verdwenen.
Onder de huidige brug kun je de oude brug nog zien en op de kanten zie je resten van fundamenten van huizen.
Het lijkt laag water te zijn, wat niet gek is met de aanhoudende droogte.
Wat moet het voor de inwoners van dit stadje verschrikkelijk geweest zijn.
Sommige delen zijn voorzichtig afgebroken en herbouwd. Zo hebben ze dan nog wat cultuur historische gebouwen bewaard en aantrekkingskracht op vele pelgrims.
Ik ga op zoek naar een albergue, maar de eerst is vol, de tweede is vol, dit gaat lekker ..... Tja, ik wil niet reserveren en dan ..... Maar ik pak mijzelf beet en zeg dat ik vanzelf geleid wordt naar de voor mij beste albergue wanneer ik nu vol vertrouwen loop zoals mijn intuïtie mij ingeeft.
En dan kom ik bij een albergue waar nog wel plaats is en die er nog eens heel gezellig uit ziet ook.
Met uitstekend sanitair, een wasmachine en een droger en in het café-restaurant beneden kun je ook eten. Wat wil een mens nog meer!!.
Het is de albergue Casa Cruz.
Ik wil gaan douchen => uhhh, waar is mijn handdoek????
Nee hè?!
Jaaa, dus. 
Gelukkig heb ik nog 2 reserve handdoekjes, die je in zo'n minizakje kunt wegstoppen, en niets wegen.
Maar dus ook echt "mini" zijn en 40 x 40 cm groot van dun microfiber.
Ik heb geen keus. En och, het lukt ook nog om mijzelf "droog" te krijgen.
Geluk dat ik klein van stuk ben, .
Maar om de waarheid te zeggen, tijdens het afdrogen moest ik het "handdoekje" vier keer goed uitwringen.
Ik stop mijn kleding en mijn slaapspullen in de wasmachine (want ik heb gisteren niet gewassen, dus dubbel nu) en loop naar buiten om mij in te schrijven beneden in het café-restaurant.
Wanneer ik terug loop, langs het terras, zie ik de man die ik eerder die dag ben tegen gekomen. Hij fietst de camino. Ik groet hem en hij nodigt mij uit om bij hem op het terras te komen zitten.
Ik haal ook iets te drinken en wij raken aan de praat. Hij is een Oostenrijker, maar we praten engels. Het is een heel fijn gesprek en we spreken af samen te eten. Ik ga nog wel mijn spullen in de droger doen, omdat ik die in de nacht nodig heb. We gaan beneden in het restaurant van de albergue zitten, want dan kan ik mijn spullen uit de droger halen. Wanneer ik dat wil doen, zijn zij er al uitgehaald en niet droog ......
Ik stop ze er op nieuw in, gooi geld in het apparaat en denk dat ik zo klaar ben en loop weer weg.
We eten heel gezellig en raken niet uitgepraat. Ineens zie ik de klok en zeg naar bed te willen. Het is al half elf en voor mij heel laat. We spreken af samen te ontbijten en wisselen telefoonnummers uit (hij slaapt in een hotel). De albergue blijkt gesloten. Ze moeten hem voor mij open doen. Gelukkig zat ik in hun eigen restaurant!!. No problema.
Tja, helaas, wanneer ik mijn "droge" was wil ophalen is die nog steeds niet droog.
Even creatief zijn Marianne, zeg ik tegen mijzelf. En dan slaap ik als een roos na alle wijn en het geanimeerde gesprek.
Dag 39:
Ik stuur een sms naar de Oostenrijker, die Hannes heet, en stel voor in "mijn albergue" te ontbijten omdat ik een probleem heb met mijn was die nog steeds niet droog is.
En ik ga naar de medewerkster van het café en leg uit dat ik nog steeds geen droge was heb. Zij geeft mij het geld terug en zegt ook niet te weten hoe de droger werkt.
Ik ga terug en doe weer het geld in de droger. Weer gebeurt er niets ......
Er staat een lange man naast mij en ik vertel hem mijn probleem. Hij draait aan een knop, die voor mij heel hoog zit en waar ik niet zo beweging in kreeg, en dan hoor ik het geluid van de droger.
Uhhhhh hoe kan dit??? De eerst keer deed hij het wel, alleen niet lang genoeg.
Het bleek dat wanneer de gebruiker voor jou, niet alle tijd nodig heeft, en je gooit er geld in, de droger de resterende tijd werkt, wanneer je de knop niet opnieuw op de volle tijd zet. Het is maar dat je het weet.
Wat ben ik "soms" toch een muts hè?!
Het ontbijt is heel gezellig, maar ik wil weer lopen. We spreken af Whatsapp contact te houden.
Na een tijdje wanneer ik vanuit een paadje de grote weg op loop, zie ik Hannes fietsen.
We drinken samen koffie. Hannes fietst in twee en een halve dag vanaf dat punt naar Santiago. Ik denk daar zeker nog vier of vijf dagen voor nodig te hebben. Hij wil een paar dagen in Santiago blijven en het zou leuk zijn elkaar daar weer te ontmoeten.
Het is vandaag weer flink klimmen. Naar boven gaat mij duidelijk beter af dan naar beneden en bij het stijgen haal ik soms andere pelgrims in die mij dan weer inhalen wanneer we weer naar beneden gaan.
Hier ben ik zo ongeveer op het hoogste punt, maar niet hoog genoeg voor mooie vergezichten. Het is een aparte sfeer met de heide-achtige omgeving en de prachtige wolkenluchten met fijne kleurnuances, die helaas op een foto minder zichtbaar zijn.
In een bar weer een sanitaire stop.
Dit sanitair is echt wel heel sober. Dit heb ik niet eerder meegemaakt.
Na een flinke afdaling en een stuk redelijk vlak land waar geen albergues te vinden zijn of die vol zijn, kom ik Julie tegen.
Het is nog zo'n 5 km naar Palas de Rei, waar albergues moeten zijn.
Zij is moe en heeft overnacht in een plaatsje nog voor Portomarin.
Zij heeft dus nog meer kilometers in de benen zitten dan ik. Ik bewonder haar en praat haar een beetje moed in, omdat zij ook gerekend had op een albergue ergens op de route.
We lopen samen verder en raken aan de praat. In dit geval wel fijn, want dan loop je op de automatische piloot en stap je intussen de afstand weg. Zij is kok en werkt in het zomer seizoen als privé-kok op Ibiza en in het najaar twee maanden in London in het restaurant van haar moeder, zodat die ook vakantie kan nemen. De rest van het jaar reist zij.
Een boeiende vrouw en wij zitten zo op één lijn hoe wij over de wereld denken, dat wij telefoonnummers uitwisselen en ook email. Zij nodigt mij uit om of in Ibiza of in London langs te komen. Leuk!!
Zij vertelt dat zij een franstalige Belgische is en met een Nederlander getrouwd is geweest. Zij kan Nederlands redelijk verstaan, maar spreken niet.
Al pratend zegt zij voor mij te willen koken vanavond.
En dan, als een fata morgana, zien wij een albergue naast de weg.
Het blijkt de Albergue de peregrinos Os Chacotes te zijn.
Tot mijn verbazing is hij bijna helemaal leeg. De beddden zijn OK en de matrassen zijn zelfs heel goed.
Er is een keuken en een eetzaal.
En boven zijn ook nog een wasmachine en een droger.
Julie zegt enthousiast dat een winkel 1 km verderop is. Dat betekent 1 km heen en ook diezelfde km terug; om dan daana nog eens een half uur te gaan koken. Ik moet er niet aan denken!
We horen ook dat er een restaurant 150 m verderop is. Ik vond haar aanbod om voor mij te willen koken zo lief, dat ik haar uitnodig om samen met mij in het restaurant te gaan eten. Zij aanvaard gelukkig mijn uitnodiging.
Wij kunnen aan ons ritueel beginnen (dit keer ook geen was meer gedaan, hihi) en nog heel even rusten voordat wij gaan eten.
En tijdens het eten praten wij nog honderd uit. Wat een leuke vrouw.
Dag 40:
In de ochtend blijkt één van de gasten een man te zijn die ik al eerder tegen ben gekomen en die mij intrigeerde door zijn uitstraling => rust, kalmte, zorgvuldigheid, heldere blauwe ogen, een buitengewoon vriendelijke blik.
Hij blijkt een rus te zijn, die heel gebrekkig engels spreekt. Hij woont in Moskou en daar is het niet overal veilig. Hij voelt zich hier veilig, en hij heeft elke dag contact met zijn vrouw omdat zij bang is dat hem daar in dat verre land iets zal overkomen. Zij support hem wel, ondanks dat ze liever niet had dat hij ging.
Ik neem afscheid van Julie en wij zijn ervan overtuigd dat wij elkaar nog wel een keer onderweg tegenkomen.
Buen Camino! en een omhelzing.
Vandaag aan de twee stempels denken!
Ga ik dan toch helemaal naar Santiago lopen???
Gewoon in het hier en nu blijven. Vandaag is een dag met zijn eigen belevenissen en ik ben benieuwd hoe die zijn.
Een "huisje" hoog boven de grond.
Ik zie ze hier best veel en vraag mij af waar ze voor dienen.
Ik weet het nog steeds niet.
Het lijkt of ze daar iets in wilden bewaren waar geen dieren bij kunnen komen, maar wel frisse lucht, want de muren kieren aan alle kanten.
Het is een druilerige dag. Geen terrasjes weer.
Hier houd ik mijn koffiepauze (want in de ochtend was er geen koffie).
Een grappige albergue met op de weegschaal heel oude schoenen.
Dan komen er tegenliggers die er indrukwekkend uitzien.
Maar ook héél mooi.
Ik wil foto's maken maar een man roept en gebaart dat ik van de weg af moet.
Dat kan een klein stukje verderop waar een zijweggetje is.
Intussen heb ik toch een paar heel mooie foto's, hihi.
De laatste maak ik vanaf de zijweg ....
Het onderstaande tafereeltje zie je hier wel meer. Volwassenen en kinderen die plezier maken in de rivier. Het is een hartverwarmend beeld.
Geen chloorbad, maar natuurlijk zwem/speel-water.
Ik loop over de brug en loop door tot de Albergue los Caminantes II.
Hier overnacht ik.
Ik heb geen eigen foto's (internet-foto) en mijn herinnering laat mij verder ook in de steek.
Dag 41:
Ik ga redelijk vroeg op pad. Het is mistig.
Dat geeft wel een mysterieuze sfeer en prachtige wolkenluchten.
"Nog één nachtje slapen en nog even flink doorstappen, zeg ik dan" is de tekst bij de Whatsapp die ik naar huis stuur met de foto van dit paaltje.
In Galicië hebben veel van de wegwijzerpaaltjes ook het aantal km naar Santiago vermeld. Van sommige is het verdwenen en deze paaltjes wekken de indruk ooit wel deze info gehad te hebben, maar dat dit stukje met een pelgrim is meegegaan. Pelgrims zijn net mensen
Ik ben gisteren al niezend wakker geworden. Ik schaamde mij diep, maar ik kon er niets aan doen en ook niet stoppen met niezen.
Door al mijn genies moeten de andere pelgrims (ook al waren het maar een paar) zeker wakker zijn geworden, indien ze dit nog niet waren (het was half acht).
Het niezen is een voorbode van "iets" dat lijkt op een "ontsteking van mijn linker oog. Het is een beetje dik (niet rood ....), traant regelmatig en jeukt soms.
Ik zie er niet echt charmant uit en ik maak een selfie als herinnering .
Het is ongelooflijk hoeveel water plaatsen er zijn en ook hier weer goed mineraalwater.
Ik kom langs een muur waar iemand gedacht heeft de pelgrims ook wat stof tot nadenken te geven, door een hele serie geplastificeerde A4-tjes met teksten op te hangen.
De laatste heeft een uitnodiging tot een gesprek in één of ander gebouw.
Deze tekst raakte mij en ik vind deze inderdaad een doordenkertje.
De "extra" stempel voor deze dag haal ik bij deze albergue waar een fijne sfeer hangt. De foto herinnert mij eraan dat wanneer ik ooit de camino nog een keer loop, ik daar wil overnachten.
Aan het eind van de dag (kwart over vijf) loop ik nog door dit prachtige bos.
De dagen starten hier later, omdat de zon ongeveer een uur later opkomt dan in Nederland in dezelfde tijd van het jaar en het is dus ook een uur langer licht. Kwart over vijf is nog volop dag!
In Pedrouzo loop ik zo langs deze albergue, Arca de Pino.
Ik twijfel nog, want het ziet er nogal chique uit.
Maar binnen bij de receptie zijn de prijzen echte albergue prijzen en ik mag een bed uitzoeken.
De bedden zijn genummerd en ik kom terug met een nummer en schrijf mij in.
Super. Alles even schoon en nieuw.
Dan denk je dat je een bed bij een raam hebt uitgezocht (meerdere ramen, dus zal er wel eentje open blijven toch???), maar die blijken in de avond allemaal dicht te gaan. Op mijn verzoek gaat er weer eentje op een kier. Maar wanneer ik naar de WC moet is ook dit raam weer dicht. Gelukkig is de ruimte groot en niet benauwd.
Als laatste een foto van de "tuin, die ook weer zeer geordend is.
Dag 42:
En dan is de "laatste dag van mijn reis" aangebroken. Vandaag zal ik, wanneer het mij gegeven is, naar Santiago lopen.
Ik ben heel vroeg op pad gegaan in de veronderstelling dat ik het eerste stuk door O Pedrouzo zou lopen en bij het licht van de straatlantaarns genoeg zou zien. Maar de camino ging niet rechtdoor langs de grote weg maar rechtsaf en ik ben de pijlen gevolgd.
Op een gegeven moment gingen de pijlen het bos in.
Tja, wat nu
.
Zo ziet de weg met het bos er overdag uit, maar toen ik er was, was het donker en het bos stik-donker (foto van streetview).
Er waren meer pelgrims en ik heb mijn telefoon-lamp gepakt en ben het bos ingelopen.
Degenen die voor mij liepen, waren te snel en ik kon niet bijblijven.
Ik haalde wel iemand in zonder zaklamp maar die kon goed zien in het donker en had geen lamp nodig. Ik liep sneller dan hij, en ben op eigen kracht verder gegaan.
Ik wist dat hij achter mij zou lopen. Maar vond het best spannend om in mijn eentje de weg door eens stik donker bos te zoeken.
Ik werd wel weer goed op de proef gesteld in mijn vertrouwen.
Ik moest goed opletten bij elk zijpad of ik niet ergens af moest slaan. Maar ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat mij dit ging lukken en dat ik kreeg rust in de gedachte dat alles wat mij zou overkomen, dan ook bij mij zou horen.
Eindelijk kwam ik op een gewone weg uit die langs het bos liep, maar de vreugde was van korte duur, want toen ging de weg weer een volgend bos in. Ik liep op de lamp en het ging goed. Toen ik dan eindelijk het bos uitliep en het een beetje licht was geworden, heb ik op de kaart van de telefoon gekeken en ik kon zien hoe ik gelopen was.
Toen was ik wel trots op mijzelf dat ik dat gedaan had .
Even later kwamen er meer Pelgrims achter mij aan en liepen mij uiteindelijk voorbij.
Op de foto loopt een echtpaar hand in hand.
Ik liep al een tijdje achter hen. Het zag er zo liefdevol uit.
Een heel oude steen die de route markeert. De vroegere pelgrims hadden niet zoveel aanwijzingen als wij om het pad te volgen. Ik denk dat zij wel meer op hun eigen kompas hebben moeten lopen.
En dan rond een uur of elf is het file lopen.
Net toen ik mijn camera had gepakt viel natuurlijk een gat in de file, maar ik heb toch maar een foto genomen. De laatste dag zal het steeds drukker worden.
Eerst loop je over een pad met beneden een grote weg om dan ineens wanneer het pad een haakse hoek naar links maakt de buitenwijken van Santiago te zien liggen.
Ik heb mij dikwijls afgevraagd hoe ik mij zou voelen wanneer ik hier zou staan.
Ik had mij dit punt anders voorgesteld, voorzover ik mij "iets" had voorgesteld. Maar het is natuurlijk onzinnig te denken het romantische beeld van een oude stad te zien. Elke stad wordt omringd door lelijke nieuwbouwwijken.
Dus dat was éven een deceptie (net als bij Léon, hihi) .
Verder had ik behoorlijk last had van mijn linker voet en ik hoopte dat hij het nog even zou houden.
We moeten nu langs de grote weg de stad in.
Het valt op dat hier best grote flatgebouwen staan.
In het troitoir zijn schelpen van koper verwerkt. Dat ziet er wel heel leuk uit om op die manier de weg aan te geven.
Op een gegeven moment, ongeveer 3 km voor het eindpunt krijg ik zo'n steken in mijn voet dat ik moet stoppen. Ik ga ergens zitten en trek mijn schoenen uit en ga eerst wat eten en drinken. Dan masseer ik mijn voet nog een keer heel goed en blijf een tijdje zitten. Nog een keer goed wrijven ..... en bidden om hulp. Dat ik echt het laatste stuk wil lopen .....
En dan de schoenen weer aan en heel voorzichtig, bijna voetje voor voetje het laatste stuk gelopen.
D.w.z. eerst naar de albergue Seminario Menor, waar ik een kamer had gereserveerd.
Ik wilde mijn rugzak afdoen om de belasting op mijn voet te verminderen en ook omdat je met de rugzak de kathedraal niet in mag.
Ook nu raak ik de weg kwijt, wat heb ik toch in steden???
Een aardige Spaanse meneer wijst mij de weg.
Het Seminario blijkt een gigantisch gebouw te zijn. Met een statig trappenhuis en een grote binnenplaats waar het gebouw omheen gebouwd is.
Ik heb een kamer op de derde verdieping. Tja, wanneer je de camino kunt lopen kun je die trappen ook wel op, haha. Maar het koste mij nu wel moeite.
Mijn kamer is aan de achterkant en kijkt uit op het binnenplein. Dat is ook weer geluk hebben, want ik heb iemand gesproken die veel last had van de straatgeluiden. Hij had een kamer aan de voorkant.
Aangekomen in mijn kamer, ga ik een beetje verdwaasd op mijn bed zitten, en begin te huilen. Waarom weet ik niet.
Zo vaak hebben mensen aan mij gevraagd of ik naar Santiago ging lopen en zo vaak heb ik geantwoord dat ik, indien het voor mij is weggelegd, dat wel wilde doen.
Altijd heb ik beseft dat het niet vanzelf sprekend is wanneer je dit kan doen. Dat het zeker niet voor iedereen is weggelegd. Ik heb ze onderweg ontmoet die moesten stoppen.
Ik heb ook dikwijls gedacht aan alle mensen die ik ken, en die heel graag zo'n tocht nog zouden willen lopen, maar dit fysiek niet (meer) kunnen.
Of die door andere oorzaken niet deze mogelijkheid hebben.
Misschien daarom, ......, dat het mij wel gegeven is. Tranen van dankbaarheid.
Dankbaarheid ook, voor wat ik allemaal heb mee mogen maken tijdens deze tocht.
Want ik heb echt niet alles op kunnen schrijven.
Ik ben blij dat ik nu alleen ben en niet op het plein sta met allemaal mensen om mij heen. Ik ben blij dat ik even bij mijzelf kan zijn. Ik blijf zo een klein uurtje zitten en fris mij dan op, en ga naar het plein.
Ik loop behoorlijk mank maar zie velen mank lopen. Wanneer ik een andere "mankepoot" in de ogen kijk, schieten wij beiden in de lach. Tja .....
Ik kom bij het plein en op een terras zit Hannes. Hij verwelkomt mij heel hartelijk en vraagt of ik al naar het "eindpunt" ben gelopen. Nee, want ik weet niet eens waar dat is .....
Ik ben nu niet langs de "camino route" aan komen lopen, maar vanaf
de Albergue naar de kathedraal.
We lopen er heen en laten een foto maken van ons samen,
ieder met één voet op de schelp.
Daarna lopen we langs de fontein waar natuurlijk ook foto's gemaakt moeten worden.
Vervolgens gaan we eerst op een terras iets drinken, want daar ben ik wel aan toe.
Die kathedraal wacht wel. Er staat op dit moment toch een gigantische rij. Ook voor het halen van de compostella is een wachtrij van twee uur.
En ik ben moe!
In de avond nodigt Hannes mij uit om samen te gaan eten om "mijn camino" te vieren.
Dat vind ik wel heel lief en hij brengt mij na het eten nog naar het Seminario, terwijl hij zelf ergens anders in de stad slaapt en ook geen goed richtingsgevoel heeft 
.