Aankomst in St. Jean Pied de Port:
Op 18 augustus 2016 kom ik aan in Alberge Beilari.
De ontvangst is meer dan hartverwarmend.
De gastheer is een franse Bask, die goed engels spreekt.
Voor een ieder is op de kussensloop een briefje met de naam en een snoepje neergelegd.
De bedden zijn stevig en het ziet er allemaal heel verzorgd en schoon uit.
De maaltijd is gezamenlijk en het eten was heerlijk. Er onstond een heel gezellige sfeer.
En zo leer ik meteen een paar mensen kennen.
Een moeder met twee kinderen, die zouden 10 dagen lopen. Met hen heb ik heel
leuk contact gehad.
En de vrouw naast mij op de foto, Esther, was op de fiets en met haar heb ik nog
steeds contact.
Dag 1:
Wij werden gewekt met gregoriaanse muziek die door het hele gebouw klonk.
Fantastisch! Het gaf een spirituele sfeer en het gaf ook rust.
Het ontbijt stond klaar en een ieder pakte dat wat hij nodig had en ging aan tafel zitten. Ik had ook een lunchpakket besteld. Dat zag er zeer goed uit (en was ook goed).
En dan is het zover. Ik neem afscheid van Joseph die mij een mooie reis toewenst. De pelgrims onderling wensen elkaar ook een goede reis en het is best spannend om dan zo de herberg uit te gaan met je rugzak achterop en "waar ga je heen?".
De andere pelgrims achterna .......naar Orisson.
Dat is ongeveer 8 km maar wel 630 m stijgen (met zo nu en dan ook even naar beneden om daarna verder te stijgen).
Onderweg een prachtige oude boom en daar ontmoet ik anderen die door degenen die stil staan, geattendeerd worden op de boom.
en wanneer ik naar opzij keek, had ik een schitterend uitzicht.
Ik was vrij vroeg in Orisson, rond half twaalf, maar was blij dat ik daar kon stoppen
en genieten van het prachtige uitzicht.
Na mijn bed besproken te hebben,
ben ik mij gaan douchen,
het sanitair is eenvoudig.
Ik heb mijn kleding gewassen en aan de waslijn te drogen gehangen.
Dit zal een dagelijks ritueel worden.
Weer terug naar het terras en genieten van het uitzicht.
Daar ontmoet ik Claude, een fransman met een pacemaker, die besloten heeft niet
thuis weg te vegeteren maar de camino te lopen.
Vroeger is hij als hippie wel in Amsterdam geweest. De flower-power tijd.
Nu voelde hij zich weer een soort hippie....... Het was grappig met hem te praten.
En een ieder die hem ontmoet heeft, maakt zich zorgen of hij niet ineens zal
instorten. Maar hij is taai, en vast besloten.
Ik zal hem nog vaker ontmoeten.
Het avondeten was gezamelijk aan lange tafels. Mijn tweede ervaring hiermee en
ik vond het heel leuk om met wildvreemden samen te eten en te praten.
Soms was het lastig met mijn oren die niet zo goed meer zijn, om de mensen in al het lawaai te verstaan.
Maar ik heb geleerd dit gewoon aan te geven, en dan werd het soms herhaald.
Dag 2:
Wat een verrassing bij het wakker worden.
Het hele uitzicht was verdwenen en daarvoor in de plaats was een dichte mist gekomen en lichte motregen.
Na het gezamenlijke ontbijt, het regenpak aan.
Ik kon meteen uitproberen of ik de juiste keuze had gemaakt (een regenpak of een poncho).
Na één dag lopen met regenpak, was ik overtuigd => het is een goede keuze.
Niet bezweet, geen wapperende poncho en mijn benen lekker warm in de regenbroek die ook beschutting
geeft tegen wind.
De nederlandse moeder vind mij er erg professioneel uitzien en maakt een paar foto's van mij.
Ik vind mijzelf er wel stoer uitzien, haha.
Een laatste terugblik op de albergue Orrison en een vooruitblik op de weg die ik ga lopen.
Een wegwijzer. Er staat op dat er een schuilplaats (abri-refuge) is.
Ik word nieuwsgierig en ga kijken.
Het ziet er vies uit en het lijkt bewoond.
Daarom neem ik geen foto van de binnenkant.
Maar het is wel heel apart zo'n stenen hut te zien, in the middle of nowhere.
Door de mist krijg je een mysterieuze sfeer. Je hoort de bellen van de schapen, maar ziet ze niet.
Het bos is sprookjesachtig mooi.
Ik geniet met volle teugen!
Een monument. Ik weet niet meer waarvoor..... Maar het geeft een beeld van mijn mede-lopers
En er is dicussie of het pad rechts of links ervan loopt.
We nemen rechts.
Het is nogal stenig..... en naar beneden.
Ik ben mij dan nog heel bewust langzaam naar beneden te gaan, en ik geniet van de afdaling en het idee dat ik dit allemaal zomaar doe.
Wanneer ik aankom in Roncevalles en de brug overga van het riviertje daar en de albergue zie liggen, kan ik mijn ogen bijna niet geloven, dat ik er al ben!
Deze tocht waarvan ik dacht dat dat weleens meteen het einde van mijn spannende onderneming zou kunnen worden, is achter de rug. Gelukkig heb ik er volop van genoten!
De ingang van de herberg.
De bedden zijn luxe. Een soort cabine van stevig hout en het sanitair is goed en schoon ondanks zoveel mensen.
De nederlandse vrijwilligers zijn zeer behulpzaam (een van hen heeft de foto bij de ingang gemaakt) en het is wel heerlijk om zo in Spanje te starten.
Dit is van de wasruimte waar fantastisch gezellige en lieve nederlandse vrouwen je helpen.
Wat een warmte en liefde waarmee ze hun werk doen.
Dat alleen al geeft het gevoel van een cadeau!
Het eten was in één van de twee restaurantjes in de buurt en daarvoor kon je bij
de receptie een bon kopen.
Dat was natuurlijk ook wel weer heel gemakkelijk! Geen eigen uitzoekerij!
Dag 3:
Na het ontbijt, in één van de restaurantjes, op weg gegaan.
De foto is om 7:17 uur genomen.
Het was intussen weer mooi weer en het was natuurlijk toch nog best spannend hoe deze dag zou verlopen.
Ik wist niet waar ik zou slapen en ook had nog niet echt ervaring met hoe de weg aangegeven zou worden.
Dat bleek heel goed te zijn.
De omgeving was prachtig. En ik voelde mij bevoorrecht dat ik in zo'n mooie omgeving mocht lopen en genieten.
Het werd zonnig en ik wilde mijn mooie hoed pakken die ik met zorg (uren google-werk en uren denk-werk
of hij niet te duur was) had uitgezocht.
Maar hij was niet in de rugzak .......
De herinnering kwam boven dat ik hem had gezien in Orrison. Hij hing in de albergue en ik dacht nog:
"die hoed lijkt precies op die van mij.......".
Ik ben diep teleurgesteld en best even verdrietig hierom.
Maar ik heb zonbescherming nodig en trek mijn "buffs" over mijn hoofd.
(een buff kun je als muts en als sjaal gebruiken)
Later werd het pad wat steniger en dit zal later nog vaker voorkomen.
Ik vond het wel heel mooi (puur natuur) en loop liever hierover dan over asfalt. En ben mijn teleurstelling al helemaal kwijt.
Op de foto nog een mooi plekje waar ik mijn broodje heb gegeten.
Over de brug liep je het dorpje (Zubiri) binnen en links was de albergue.
Het was een prettige albergue, met heel mooi sanitair.
Dag 4:
De volgende morgen al vroeg op pad. Rond 7:00 uur.
Een schattig bruggetje over een riviertje dat door het weggetje liep.
Ik genoot ervan om tussen de koren-aren door te lopen.
Dan liep het pad dichtbij een weg,
om later weer een heel mooi pad te worden,
met heerlijke bramen, die zo voor het plukken waren.
Soms waren anderen mij voor geweest, maar voor het ontbijt had ik meestal wel wat bramen.
Dan weer een schitterend landschap
In een park, in de schaduw, even een korte pauze.
In Pamplona zag ik het bord met de airconditioning ......
Ik ben niet verder gaan zoeken, hihi.
Fantastische albergue!
En in de stad, op zoek naar een winkel waar ik een nieuwe hoed zou kunnen kopen,
kwam ik Esther tegen. Afgesproken samen ergens te gaan eten.
Ik vond een winkel waar ze o.a. hoeden verkopen, maar de kleur vond ik niet mooi.
Toen ik dit later aan iemand vertelde, zette die grote ogen op en zei: "de kleur was niet mooi???".
Tja, dat vond ik toen nog belangrijk, hahaha.
Dag 5:
In de ochtend bij het verlaten van Pamplona kwam ik dit troittoir/fietspad tegen.
Vond het wel grappig te zien hoe verwend wij zijn.....
Op de volgende foto zie je in de verte windmolens.
Ik zal vlak lang de linker rij gaan over de top van de heuvels.
Het pad is afwisselend door de velden en soms ook omzoomd door groen.
Langzaam zie je de windmolens dichterbij komen.
Een terugblik. Je kunt het pad zien lopen en helemaal in de verte Pamplona.
Overal zie je zonnebloemen-velden. Van sommige zonnebloemen zijn gezichtjes gemaakt.
Het is een grappig gezicht. Ik hoop dat de boer het ook grappig vindt.
Het laatste stuk naar de top. Het is warm en bijna geen schaduw.
En een laatste terugblik op het stuk dat achter ons ligt.
Zo, dat ziet er toch mooi uit. En daar heb ìk gelopen. Daar aan die andere kant in de bergen. Dat is voor mij nieuw om dit zo te ervaren.
Op de top het monument voor Pelgrims op de Alto del Perdon.
Het monument is goed te zien vanaf de snelweg, hoorde ik van een Nederlander.
Achter mij de windmolens (vlakbij) en op de foto links in beeld.
Het was daar bloedheet en gelukkig wat wind en ik was blij dat er een karretje stond met koud drinken en bananen daar was ik wel aan toe.
Dan een vooruitblik aan de andere kant. In de verte zie je de dorpjes liggen.
Wanneer je de "bestrating" ziet, zul je begrijpen dat ik heel blij was met mijn stevige wandelschoenen.
De albergue Casa Baztan, in Uterga, ongeveer 7 km. voor Puente la Reina.
Met een mooie tuin, redelijk goede bedden en redelijk schoon.
En aan de muur de tekst: "All you need is love and a good cup of coffee".
En daar had ik wel zin in, haha
Dag 6:
Nog even terug kijken naar waar ik geslapen heb.
Het is toch allemaal best spannend om zo in de vroege morgen weer in je eentje op stap te gaan. De eerste dagen liep ik als in een droom. Ik begin te beseffen dat het werkelijkheid is.
Het geeft een gevoel van vrijheid en ook ontwikkel ik er zelfvertrouwen aan, dat ik mijn weg goed alleen kan vinden.
Dan vooruit kijken. Er lopen al een paar pelgrims.
Gisteravond heb ik nog op het terras gezeten en besproken hoe wij de volgende dag moesten lopen. De Nederlander had het al uitgezocht.
Helaas begreep ik hem verkeerd 
.
En omdat mijn zelfvertrouwen begon te groeien, liep ik dan ook zonder naar de pijlen te kijken, linksaf bij de splitsing, want zo had ik het de avond ervoor begrepen.
Wanneer ik wakker was geweest had ik in de verte de windmolens gezien en mij kunnen afvragen of dit de juiste richting is. Maar helaas.
Ik liep verkeerd.
Maar niet ver. Ik werd aangesproken door een heel lieve spaanse vrouw, die mij duidelijk maakte dat ik precies de verkeerde kant op liep.
Zij vroeg mij of ik helemaal naar Santiago zou lopen.
Ik antwoordde dat wanneer het mogelijk zou zijn, ik dat wel wilde doen.
Zij vroeg mij, omdat zij zelf niet meer zou kunnen lopen, of ik dan ook voor haar wilde aankomen.
Dat heb ik beloofd. En sinds die tijd zat zij in gedachten op mijn schouder.
Daar zat ook al Corrie. Mijn steun en toeverlaat.
En volgens mij hadden zij het wel gezellig met z'n tweeën.
En ik kon zo nu en dan even overleggen, wanneer ik dat nodig had 
.
Op de foto is duidelijk te zien, dat de camino goed was aangegeven.
Tja, het moet maar je sterke kant zijn, om de verkeerde weg te nemen, haha.
Een foto van spaanse pepers die daar groeien en een moestuin.
Je kunt goed zien hoe zwaar de grond is om te bewerken.
Het stadje is Puente la Reina.
Hier heb ik een nieuwe hoed gekocht. In de kleur die ik wel mooi vind .
De brug is een oude romeinse brug.
Rechts van de brug in de schaduw was het goed toeven met wat lekkers te eten en water te drinken
De omgeving is duidelijk anders, met stenige rotsen tussen het groen.
Bye bye windmills:
Op de foto zijn, wanneer je goed kijkt, in de verte nog voor de laatste keer
de windmolens te zien, waar het monument voor de pelgrims bij staat.
Daar kom ik dus vandaan.
Het volgende stadje is Cirauqui. Ik herinner mij nog dat ik geprobeerd heb
op het dakterras van de kerk te komen, om een foto te kunnen maken.
Maar dat is niet gelukt, helaas.
Dan wat foto's van de omgeving die weer heel anders is dan de dagen ervoor.
Dag Cirauqui
Het pad loopt ook een stukje langs een weg.
En een mooie middeleeuwse brug over een glashelder riviertje, de Rio Salado. In dit water zou je je prima kunnen wassen wanneer je in het wild zou kamperen, zoals de franse jongeman Nil.
Albergue peregrinos de Lorca, met José (Calle Mayor, 40, 31292 Lorca, Navarra).
Ik kom aanlopen en wil wel ergens stoppen.
Aan beide kanten van de straat is een albergue.
Voor mij niet helemaal duidelijk of ze bij elkaar hoorden.
Ik zie de nederlandse man (op de foto voor de albergue), die helemaal vanuit Zoetermeer was komen lopen, zitten aan de bar in één van de twee.
Ik ga naar hem toe en vraag hem of de albergue goed is.
"Die aan de overkant is beter", antwoord hij. "Rustiger".
Ik volg zijn advies.
En heb geen spijt. Wat een aardige en enthousiaste man is José.
En de albergue is goed.
Niet super schoon, en de keuken zou ik toch liever niet gebruiken.
(het is mij niet duidelijk of het zijn keuken is of voor de gasten)
Ik heb een keer met de Nederlander een eindje opgelopen. Hij vertelde toen dat hij astma heeft en het best moeilijk heeft met de stukken die stijgen. Voor de rest gaat het heel goed.
Hij vertelde ook dat hij etalagebenen heeft gehad. Hij is daar aan geopereerd maar dan moet je revalideren.
Door het lopen heeft het lichaam nieuwe bloedvaten aangelegd en kan hij weer heel goed lopen.....
Hij liep sneller dan ik.
Dag 7:
In de ochtend was na een gezellig ontbijt (tja, tostades met boter, want jam
eet ik niet in de ochtend) het afscheid van José.
Een heel hartelijke man die ons uitzwaaide.
Wat is dat heerlijk in de frisse lucht in een doodstil dorpje in de ochtendschemer.
Je ziet het steeds lichter worden en de zon komt achter mij op.
Het beloofd een stralende dag te worden.
Dan een mooie waterstroom gemaakt voor de pelgrims met mineraalwater dat je
kunt drinken. Flessen bijvullen. Dit water is echt heerlijk. Komt zo uit de bergen.
Dan een foto genomen vanaf het terrasje waar ik pauze houd.
Een poort waar al duizenden pelgrims onder door zijn gelopen.
En nog een waterkraan. Dit kan mineraalwater zijn, maar ook chloorwater.
Wanneer het mineraalwater is, komen de locals er ook vaak water halen om te drinken.
De Bodegas wijn proeverij... Je kunt hier gratis wijn proeven.
De wijn is alleen niet van echt goede kwaliteit, haha. Geen echte reclame!
De proeverij hoort bij een oud klooster.
Ja, die monniken zorgden goed voor zichzelf.
Tijd voor een pauze. Heerlijk in de schaduw tegen een boom.
En een foto van het zicht aan de rechter kant van het pad.
In de dennenbomen zag ik iets vreemds hangen. Ik heb nog niet opgezocht wat het is.
Dat hoop ik nog een keer te doen.
Casa Perla Negra, Calle Carrera 18, 31241 Azqueta, 2,5 km voor Villamayor de Monjardin.
Ik liep er langs en wilde in eerste instantie nog niet stoppen, want ik was nog niet moe.
Maar iets trok mij terug en ik ging kijken.
Een jonge man zat in de hal.
Hij bleek een fransman te zijn en heet Nil.
Later bleek dat hij normaal in een hangmat slaapt, maar nu een gewoon adresje
zocht en zich erg aangetrokken voelde door de sfeer in het huis.
Het bleek een oord van rust.
Wierook in het trappenhuis en gewone bedden.
Het is fantastisch!
Na de douche en het gewone ritueeel, heb ik Nil een schoudermassage gegeven,
want hij heeft niet de meest fijne rugzak .......
Nil helpt de gastvrouw met koken en andere klusjes en kan zo goedkoop overnachten en mee-eten.
De derde gast is een Roemeen, Christian. Een man voor wie ik een groot respect heb gekregen.
Hij vertelt mij dat hij na een auto ongeluk waarbij zijn enkel geheel kapot was, te horen kreeg dat hij blij mocht zijn wanneer hij nog kon lopen. Hij heeft een boeren bedrijf en moet lopen.
Hij loopt de camino. Elke dag heeft hij pijn in zijn enkel, maar hij wil dit doen.
Wij eten met z'n drieën en praten over van alles en nog wat. Het is heel gezellig en het lijkt of wij elkaar al tijden kennen.
Na het eten ga ik verderop in het dorp water halen bij een kraan waar heerlijk "mineraalwater" uitkomt.
Wanneer ik daar zo loop, lijkt het net een droom. De sterrenhemel, de rust en stilte in het dorpje is zo heerlijk! Een local die er loopt groet mij vriendelijk.s
Ik vul al mijn flessen en loop als in een droom terug.
Helena biedt nog koffie of thee aan en wij gaan met z'n drieën (Nil trekt zich terug op het balkon) aan tafel zitten.
Het gesprek gaat over de albergue en het management ervan.
Christian, een echte zakenman met een hart van goud, geeft Helena adviezen.
Wat een gesprek!
Hij had zo gelijk, en ik zag haar worsteling met haar niet "zakelijk" zijn. Zo herkenbaar!
De laatste foto heb ik van facebook gehaald. Het zijn de eigenaresse Helena met haar dochter.