Dit is de vijfde week
16-09 t/m 22-09
Dag 29:
In de ochtend word ik blij wakker, want ik heb goed geslapen en ik heb geen
nieuwe bultjes. Dus ben ik er dan toch van verlost?
De weg ligt voor mij en de frisse ochtendlucht geeft nieuwe energie.
Je kan hier ver kijken en in de verte zie je de bergen liggen met de
Cruz de Ferro (alleen weet ik dit op dàt moment nog niet ...).
Toen ik langs deze koeien kwam raakte ik ontroerd door het schouwspel.
De rust die dit plaatje uitstraalde. Het deed aan Nederland denken en toch was de omgeving totaal anders. Ik ben even blijven staan .....
Tja, en dan weer van die verrukkelijke bramen.
Dat is toch ook een geschenk dat ik die zomaar hier kan plukken, (het is 11:00 uur) boordevol mineralen en nieuwe energie. Hoewel ik ze een paar keer per week tegenkom, moet ik er een foto van maken.
Dan komt Hospital de Órigo in beeld.
De foto is van de oude romeinse brug die over de Rio Órbigo gaat.
Ik ben alleen niet over deze brug het stadje ingelopen, omdat ik een alternatieve route heb gelopen.
Die niet langs de grote weg maar door de velden ging.
En deze weg "leidde" mij naar de vegetarische Albergue Verde.
Fantastisch!
Een grote tuin hoort bij het huis.
In die tuin hebben ze een moestuin en inmiddels ook een kas, waar ze groenten in kweken, die voor de avondmaaltijden wordt gebruikt. Het lukt hun niet om alle groenten zelf te verbouwen. Dat is teveel werk en daar kan ik mij wel iets bij voorstellen.
In de rest van de tuin staan wat stoelen en ligbanken.
Een oase van rust.
De slaapruimtes zijn goed en het sanitair is niet super, maar goed genoeg.
Ergens hangt een A4tje met de vegetarische albergues lans de Camino. Ik maak er een foto van.
Ik lig in de tuin op één van de banken voor mijn "siësta, en zie daar ineens Cindy door de tuin lopen.
Ik ga gauw naar haar toe en het weerzien is heel enthousiast. Ik vraag haar of zij ook hier blijft slapen.
Alleen in de bovenbedden is nog plaats.
Ik bied haar aan dat zij in mijn "beneden" bed mag slapen, maar de man met wie zij samen op loopt, wil ook een "beneden" bed. Dus gaan ze bij de volgende albergue kijken. We spreken af dat ik daar langs kom, op weg naar de apotheek (ik weet niet meer waarvoor ik daar moest zijn).
Bij "haar albergue" spreken we af de volgende morgen om 7:30 uur op de hoek van de straat omdat daar de camino langs komt.
Wanneer we aan tafel zitten voor het avondeten, staat de groep vrijwilligers bij elkaar en één van hun vertelt dat zij een lied hebben ingestudeerd dat zij ons graag willen laten horen. De tekst ben ik helemaal kwijt en was ook in het Spaans, maar wat een sfeer!!
En dan is er iemand jarig en wordt in de verschillende talen het lied voor de jarige gezongen. We waren met drie nederlanders, dus ik moest wel goed mijn best doen, haha.
Het eten is weer zo heerlijk dat de kok een applaus krijgt. En het is niet alleen van smaak fantastisch, maar ook de manier waarop het wordt opgediend is creatief te noemen.
Wat een verwennerij en dat alles uit een goed hart van jonge mensen die ooit zelf pelgrim waren en nu met plezier ons in de watten leggen.
Ik zit met nog een nederlandse vrouw aan tafel, maar dit blijkt pas wanneer ik haar tegen een ander hoor zeggen dat zij uit "Holland" komt. We blijven engels praten omdat anders de anderen ons niet meer verstaan.
Later kom ik haar nog een paar keer tegen.
In de avond is er nog een uitleg hoe je via de achterpoort en een karrespoor door de velden weer op de camino uit kunt komen, zonder dat je eerst weer naar de weg aan de voorkant van de herberg hoeft te lopen. Ik ga niet naar de uitleg, omdat ik toch heb afgesproken op de weg die voor langs de herberg gaat.
Ik mis dat er wordt gezegd dat de poort aan de voorkant pas open gaat om 8:00 uur.
Dag 30:
De wekker staat ingesteld op 6:00 uur, maar ik was al uit mijzelf wakker.
Ik wil de poort aan de voorkant van het huis, om 7:15 uur uit.
Maar dit gaat dus niet.
Wat voel ik mij ontzettend dom dat ik de avond ervoor niet naar de uitleg ben gegaan.
Ik moet achter uit en naar de weg aan de voorkant van het huis en niet over het karrespoor .....
Ik moet mijn weg in het donker door het hoge gras zoeken en vertel mij zelf dat dit een uitdaging is die ik aan kan, haha, en natuurlijk is dat ook zo.
Leuk was even anders maar ik kom op de weg.
Het straatbeeld is een plaatje met de maan op de achtergrond.
Het is nu later licht dan in het begin van de tocht want het is op de foto 7:24 uur.
Ik spoed mij naar de afgesproken plaats. Ik ben door dit alles iets te laat, maar vanaf het punt kun je gehele weg overzien en Cindy kan mijn stokken horen tikken.
Maar Cindy is helemaal niet op de afgesproken plaats. Ik ga naar de herberg, want misschien is zij iets later. Daar is zij ook niet en ik stuur een sms. Geen reactie. Ik besluit om op weg te gaan.
Na al dit gezeur ben ik veel later dan ik had kunnen zijn en toch ook een beetje chagrijnig
omdat ik niet weet wat er aan de hand is, en mij niet ongerust wil maken en toch stiekem een beetje doe .......
Later op de dag kom ik Cindy weer tegen op één van de terrasjes.
Ze is blij mij te zien en zegt heel kalm dat ze wat later waren die ochtend en dachten dat ik wel door zou zijn gegaan. Ik heb het hele verhaal toen maar niet meer verteld en alleen gezegd dat ik een sms wel op prijs had gesteld.
Cindy wil graag met mij verder op lopen, omdat zij nog iets wil bespreken. Met gemengde gevoelens zeg ik dat dat goed is.
Na een paar uur krijg ik last van mijn voet (nu op een andere plaats) en ik zeg langzamer te willen lopen.
Hoewel het dit keer niet een "smoes" was om weer alleen te kunnen lopen ben ik blij weer alleen te zijn. Ik heb het gevoel mijn vrijheid weer terug te hebben
.
Op meerdere plaatsen tijdens de camino heb ik in de middle of nowhere "tentjes" of "open huizen" gezien waar drinken, eten en fruit wordt aangeboden op basis van donativo.
Zo ook hier en alles ecologisch.
Ik vroeg mij af of zij gesponsord werden door de leverancier van de vruchtensappen om op deze manier reclame te maken voor hun producten.
De eigenaresse vertelde dat zij sliepen in die tentjes het hele jaar door. En wanneer het koud was, was het een kwestie van bewegen om warm te blijven.
Ik zet mijn vraagtekens bij dit verhaal. Ik zie haar later naar achteren lopen naar achter een muur, die aan de achterkant van het terrein staat, om met nieuwe flessen vruchtensap te komen, die duidelijk gekoeld zijn.
Vreemd vind ik het en het geeft niet echt een lekker gevoel.
Maar dat is haar probleem wanneer zij iets anders voorspiegeld dan in werkelijkheid het geval is.
Ik loop hier en het leven is goed.
Rond half vier kom ik langs een albergue en ik besluit daar te blijven. Ik stuur een sms naar Cindy dat ik niet kom naar de herberg waar zij zou overnachten en ik heb van haar daarna niets meer gehoord. Ook niet nadat ik haar de volgende dag nog een sms heb gestuurd met de vraag hoe het met haar gaat.
Het is de Albergue las Águedas in Murias de Rechivaldo.
Heel lieve mensen en wat hebben die "buiten albergues" toch ruime en heerlijke tuinen of binnenplaatsen.
De slaapruimtes zijn links in de hal (foto) (en ik kan een bed naast de deur kiezen) en het sanitair is via de binnenplaats bereikbaar.
De ruimte waar je "de was" kunt doen is ook prima.
Ik zie dat je hier ook een massage kan "boeken" en een andere vrouw zegt mij dat het echt super is. De masseuse heeft eigenlijk al genoeg werk voor die dag, maar OK, na het eten kan zij wel een korte massage geven.
Ik blij!
Ook hier is het eten een feest. In de soep, die in schalen wordt opgegediend, staat Buen Camino geschreven. Het blijkt ook een vegetarische albergue te zijn, die niet op de lijst staat.
Ik vraag het recept van de soep aan de kok (ook een vrijwilliger), die mij verschrikt aankijkt en zegt gewoon wat dingen bij elkaar gedaan te hebben.
Maar ik schrijf de ingrediënten op en zeg dat ik daar dan thuis mee ga experimenteren. Hij vindt dat een enorm compliment, maar ik vind dat hij dat meer dan verdiend heeft.
Na het eten krijg ik een massage, die toch niet de verkorte versie is. Wat een weldaad! Ik geloof €30,00 voor 1 uur, en zij (ook vrijwilligster daar, die dit erbij deed) had een officiële opleiding tot massagetherapeut gedaan. Dat was voelbaar!!!. Ik voel mij herboren.
Dag 31:
De foto is 8:04 uur gemaakt.
Ter vergelijking: hier komt de zon om 7:19 uur op.
Om 9:54 uur is de maan in het westen nog zichtbaar aan de hemel.
Mooi hè?
Wat een stralende dag!
Zo worden albergues aangekondigd. Vaak wanneer het nieuwe zijn die iets extra's hebben, zoals deze een zwembad en een minimarket.
Een vreemd tentje trekt mijn aandacht.
Er zit een man in een soort ridder-kledij achter een tafel. Op zijn schouder zit een "roofvogel".
Achter hem staat een groot bord met foto's en teksten.
Ik begrijp daaruit dat hij op die foto's staat met de vogel en kinderen om hem heen zitten.
In "spaans-engels" vertelt hij dat hij naar ziekenhuizen gaat om op te treden met zijn vogel om de kinderen die voor langer tijd in een ziekenhuis moeten blijven, een plezierige middag te geven.
Door hier te zitten en uitleg te geven over wat hij doet, hoopt hij geld op te halen zodat hij in zijn levensonderhoud kan voorzien en dit kan blijven doen.
En voordat ik het weet gebaart de man dat ik de handschoen mag aantrekken en dat de vogel dan bij mij op de hand kan komen zitten. Ik vind dat ik nu niet "dom" moet doen en de uitdaging (ik ben best bang, hihi) aan moet gaan.
Dus ik krijg de vogel op mijn hand en hij maakt foto's.
Hij vertelt dat de vogel Julia heet en dat zij door een ongeluk niet meer geschikt was voor het werk waar zij "voor opgeleid" was en dus afgemaakt zou worden.
Hij geeft Julia nu een tweede leven. En of Julia dit beseft weet ik niet, maar de vogel heeft absoluut geen agressieve uitstraling.
Ik overwin mijn angst en aai haar voorzichtig over de borst.
Na de fotosessie wil Julia niet meer terug. Ze vindt het prima zo, haha. Dus zeg ik dapper dat zij wel met mij mee mag de camino uit lopen.
Dan vertelt de man dat Julia al mee is geweest met hem toen hij de camino liep.
Wanneer de man duidelijk maakt dat hij het meent dat zij terug moet komen, stapt de vogel weer over. Ik ervoer het als een compliment dat zij zo rustig bij mij bleef zitten.
Wanneer ik zeg dat ik het gevoel heb dat de man zich heel goed kan voorstellen hoe het is om in een ziekenhuis te liggen, trekt hij zijn muts naar achteren en ik zie een enorm litteken op zijn hoofd. Ja dus.
Wanneer ik verder loop, voel ik een traan over mijn wangen. Ik ben geraakt door de man. Ik had het gevoel een bijzonder mens ontmoet te hebben, met zoveel liefde voor de kinderen voor wie hij dit wil doen. De man had een héél bijzondere uitstraling => héél véél zachtheid.
De man zal nog vaak in mijn herinnering naar boven komen.
In het volgende dorpje is het wegdek mooi aangelegd. Dit zie je wel vaker op de route van de camino. Je ziet dit vooral in oude plaatsjes of in oude gedeelten van steden.
In Rabanal de Camino kom ik langs de Albergue Gaucelmo.
Ik sta voor de ingang te kijken en twijfel of ik hier zal stoppen.
Een vrouw komt half naar buiten en spreekt mij aan. Ik vertel haar mijn twijfel. Zij vraagt of ik binnen wil kijken, omdat dit een heel bijzondere albergue is volgens haar. Eén van de bijzonderheden is dat zij om 16:00 uur thee drinken in de tuin.
Dat is niet wat mij nou bijzonder aantrekt, maar ik ga binnen kijken.
De tuin ziet er aardig uit, met een kruidentuin (dat vind ik dan weer wel aantrekkelijk) en binnen is het gezellig. Ik blijf en installeer mij en "ritueel" mij.
Daarna ga ik het dorpje in om rond te kijken en op zoek naar een supermarkt, want hier moet je zelf voor je eten zorgen (helemaal niet aantrekkelijk, haha).
Tegenover de albergue is een kerkje.
Dat staat daar ook al eeuwen. En tegenover de ingang van de kerk is een winkeltje dat "spirituele zaken" verkoopt.
Ik kijk nieuwsgierig naar binnen en een vriendelijke man achter een tafeltje nodigt mij uit verder te komen.
Ik stap binnen en kijk rond.
Mijn oog valt op een heel mooi groen stenen kruisje aan een koordje. Ik pak het uit de doos en leg het terug en kijk nog wat rond. Dan valt weer mijn oog op het kruisje en ik koop hem voor €5,00 (hier maken ze geen winst op!!).
De man achter de tafel lacht en zegt mij dat dit de prijs is voor mijn nieuwsgierigheid. Ik verzeker hem dat ik dat helemaal niet erg vind en heel blij ben met het kruisje.
We praten nog wat en hij blijkt uit Oostenrijk te komen. Hij is de priester van het kerkje.
Na het eten ga ik om 19:00 uur naar de Vespers. In zo'n kerkje is dat een bijzondere ervaring.
De mensen die daar de dienst "doen" (excuus, maar ik weet niet hoe dit heet) lijken dit ook echt voor zichzelf en de goddelijke wereld te doen.
Ik ga onder de indruk weg. Er is nog wel een pelgrims-zegen, maar omdat ik niet katholiek ben en daar ook eigenlijk niets mee heb, ben ik daar niet bij gebleven. Het was goed zo.
Terug bij de albergue ga ik nog even de tuin in.
Ik zie een tentje staan en dit maakt mij nieuwsgierig. Ik loop dichterbij en de jongeman die zit bij het tentje nodigt mij dichterbij te komen. Het tentje blijkt een tarp (eigenlijk meer een groot zeildoek) te zijn, dat hij zo heeft gespannen dat het een soort tentje lijkt. Hij legt uit dat het in deze vorm de beste beschutting geeft tegen regen en wind.
Hij heeft echt het minimale bij zich. Want de tarp reikt niet tot op de grond en de wind waait er dus lekker onderdoor ..... Een klein slaapmatje en een slaapzak, en wat kookspulletjes.
Later vertelt hij dat hij in de buurt van Eindhoven een tent had getest voor een oudoorshop., omdat hij veel ervaring heeft met aan welke eisen een goede tent moet voldoen.
Hij is IJslander en woont nu in Duitsland.
Hij heeft een baan kunnen regelen zodat hij een half jaar hard werkt, en dan een half jaar verlof heeft en zijn salaris doorbetaald wordt. Met alle sociale voorzieningen.
Dat is echt "great". In dat half jaar reist hij.
Hij heeft al verschillende trails gedaan waaronder de Incatrail. Ik weet niet meer welke, want voor mij zijn dit nieuwe namen.
Hij vertelt over de voettocht die hij heeft gemaakt door Lapland (door Noorwegen, Finland en Noord Rusland) en Rusland naar St. Petersburg (maar dat weet ik niet meer zeker.) Iets van 3000 km. Hij vertelde dat hij bij het Samische volk (de bevolking van Lapland) tegen arbeid (fysiek zware arbeid, maar hij zag er wel héél sterk uit) vlees en ander voedsel kon krijgen, zodat hij weer een stuk verder kon reizen.
Het respect voor de natuur en alles dat leeft, dat doorstraalde in zijn verhaal, raakte mij diep.
Hij vertelde hoe hij een groep wolven had gezien die aan het eten waren. Hij was niet bang, want wolven zijn niet gevaarlijk wanneer zij genoeg te eten hebben. Dan zijn zij eerder bang voor de mens. Maar hij voelde zich "honoured" dat hij dit mocht meemaken!
( Ik krijg nog dat gevoel terug hoe ik naar hem zat te luisteren, nu ik dit opschrijf.)
Hij vertelt dat hij wel een keer dacht dat dit zijn laatste moment op deze aarde zou kunnen zijn. Hij was nieuwsgierig geworden toen hij het geluid van een eland hoorde. De eland maakte een woest geluid, waarschijnlijk om een vrouwtjes eland te imponeren.
Hij sluipt dichterbij en kijkt over een bosje en ziet de eland staan.
Helaas ziet de eland hem ook. Die ziet hem als een concurrent en stormt op hem af. Hij zet het op een lopen en in een flits loopt hij om een boom heen en staat er achter. De eland heeft een enorm gewei en loopt ook om de boom heen, maar omdat hij met dat gewei niet zo snel om de boom heen kan, kan de man weer om de boom heen lopen, zodat de eland hem niet kan bereiken.
Dit houden zij zo'n 20 minuten vol. Dan lijkt de eland te beseffen dat hij de strijd niet gaat winnen en loopt weg.
De jongeman vertelt dat hij niet eens tijd had om bang te zijn.
Hij reageerde volledig vanuit een "behoud van leven" reactie. Toen de eland weg was, besefte hij pas hoeveel geluk hij heeft gehad, dat die boom daar stond en niet verder op had gestaan.
Ook deze ervaring geeft hem een gevoel van dankbaarheid dat hij nog leeft, maar ook dat hij dit dier van zo dichtbij heeft mogen meemaken.
En ik ben een bofkont dat ik deze verhalen mag horen. Want hij vertelt normaal geen prater te zijn. Maar zo met z'n tweeën bij in de tuin bij de tent, is heel "OK" voor hem.
Hij reist altijd met de tent. En op de camino geeft het veel vrijheid en hij heeft niet zo de behoefte aan de grote gezelschappen aan tafel of in de albergues.
Ik vraag hem waarom hij de camino loopt, wanneer hij zoveel avontuurlijker tochten al heeft gemaakt?
Hij antwoord dat hij dit doet omdat vrienden herhaaldelijk hadden gezegd dat hij nu ook de camino maar eens moest lopen. Dat is echt een zware tocht .......
Ik ben stom verbaasd. En ik vraag hem hoe het voor hem is.
Natuurlijk is de camino voor hem niet zwaar, maar wel bijzonder. Ook hij vind de sfeer op de camino zo anders dan in de "gewone" wereld. En de mensen zijn over het algemeen, ook "anders".
Leuk om te horen, dat iemand die zoveel gereisd heeft dit ook zo ervaart.
Dan vertelt hij nog wat over IJsland. Het moet echt een prachtig land zijn en goed te voet en met rugzak, te bekijken.
Hij zegt dat de bevolking daar heel vriendelijk en open minded is. "Like the camino".
Hij gaat ook zeker terug over een paar jaar, wanneer zijn behoefte om te reizen gestild is, en hij zich wil settelen met een gezinnetje.
Dat wil hij zeker weten niet in Duitsland, waar hij het nu heel prima heeft en hij de mogelijkheid heeft om al die reizen te maken. Hij vindt het Duitse volk veel te vast in structuren en het leven is daar veel te gehaast. Ik kan mij er iets bij voorstellen.
Ik krijg het koud en het is bedtijd voor mij. We nemen afscheid.Tegenover de albergue is een kerkje.
Ik voel mij weer zo'n geluksvogeltje.
Dag 32:
Dan breekt de dag aan dat ik de "berg" van de Cruz de Ferro ga "beklimmen".
Deze berg is 1504 m hoog.
Dat lijkt heel wat, maar het hoogteverschil met Rabanal de Camino waar ik geslapen heb is 354 m, hihi. Het eerste stuk is inderdaad steil, maar daarna is het heel geleidelijk. Eigenlijk is niets meer "zwaar" na de pyreneeën .....
Ik ga met zonsopkomst op pad en de foto is een terugblik, genomen wanneer ik net langs het kerkje ben gelopen.
Het pad is eerst vrij vlak en ik kom langs een waterbak, gemaakt voor de dieren in het bos; staat ergens op een bord geschreven.
Hier is het stijgen en het pad is lekker stenig
(gratis voetmassage ). Ik vind het wel heel mooi en loop hier ook liever over dan over asfalt. Maar ik ben ook heel blij met mijn "veel te zware schoenen" waar mijn enkels niet in kunnen zwikken.
Een terugblik waar de zon achter de bosjes opkomt.
Nog een stukje stijgen en verderop zie je dat het pad daar bijna horizontaal loopt.
Ik sta op het bijna hoogste punt.
De linker foto is het uitzicht links van mij en de rechter foto rechts van mij.
En dan het laatste stuk naar de Cruz de Ferro, die op de achtergrond zichtbaar is.
De Cruz de Ferro is een monument met een kruis in de top, dat voor velen heilig is. Hier brengen mensen een voorwerp, meestal een steen, naar toe.Tegenover de albergue is een kerkje.
Dit voorwerp staat dan symbool voor een "last" die zij dragen, en door het voorwerp daar achter te laten, kun je "last" dan ook beter los laten.
Of ze brengen iets voor een dierbare.
Ik wilde daar niets achter laten. Alles wat ik heb meegemaakt heeft mij gevormd.
Ik wilde wel iets brengen. Ik heb een dennenappel neergelegd als symbool voor de vruchten van mijn levenservaring die ik graag met de wereld wil delen.
Daarna ben ik op een bankje gaan zitten en heb eerst een tijdje stil gezeten. Nadenken over waar ik mee bezig ben.
Het is daar een goede plaats voor. De omgeving maakt je stil. Iedereen is hier stil en voor velen is het hier echt heilig.
Daarna het 'onze vader' voor de wereld gebeden in de hoop dat dit door kan werken voor alle mensen. Daarna ook voor één van de vrijwilligers in de laatste albergue omdat ik dit beloofd had.
Ik zie in het gras hele kleine bloemetjes. Zij doen mij aan crocusjes denken en zo apart "voorjaarsbeeld" in de herfst.
En gek of niet, op de één of andere manier had ik na dit monument na een tijdje het gevoel lichter te lopen ...... Ik snap het niet, ik heb niets achter gelaten, maar dan besef ik dat dat ook eigenlijk niet belangrijk is. Het is mijn ervaring, of ik het nu snap of niet .....
Ondertussen heb ik mij afgevraagd of ik nu nieuwe bultjes heb of dat ik nu zo paranoia ben dat ik de oude bultjes voor nieuwe aan zie. Ik had gelezen dat je soms pas bultjes na een paar dagen krijgt nadat je gebeten bent. Ik word er redelijk vervelend van. Maar dat laat ik toch niet gebeuren en ik besluit alles in de droger te stoppen wanneer ik bij de volgende albergue aankom. Ik ben verbaasd over mijzelf dat ik het deze keer echt kan loslaten totdat het moment van handelen komt .....
Nooit te oud om te leren
Langs het pad staat een lijsterbes. De boom die ik ooit geplant heb voor het huis in Aalst (het huis waar mijn kinderen zijn geboren). Het was nog een kleine boom toen ik daar wegging.
Ik zag de boom en ik vloog als het ware terug in de tijd en zag de boom voor het huis in Aalst en ik was daar voor een ogenblik terug. Het was één van de beste periodes in mijn leven.
Daarna kwamen de herinneringen van de scheiding en nu liepen de tranen over mijn wangen. Nu niet van ontroering maar van verdriet dat "het niet zo heeft mogen zijn, zoals ik hoopte en ook verwachtte, toen ik de boom plantte.
Maar deze boom was wel uitgegroeid tot een mooie boom vol bessen en voor mij stond dat symbool voor wat het leven mij gebracht heeft.
Twee fantastische kinderen die uitgegroeid zijn tot twee volwassen mensen waar ik oneindig trots op ben en ook oneindig dankbaar voor ben, dat ik hun moeder ben.
En de periode van mijn leven waar ik nu in ben is ook heel goed. Ik ben heel dankbaar voor alle goeds dat het leven mij geeft en zoals ik al eerder schreef, de camino is voor mij één groot geschenk!!!.
Het pad gaat verder en ik ook.
In de verte kun je een soort zendmast zien met een gebouw erbij.
Ik haal iemand in en die vraagt mij of wij nog helemaal naar boven moeten naar dat gebouw.
Of dat Manjarin is???
Ik zeg, dat ik denk dat het niet Manjarin is, maar dat wij wel nog een stuk ná Manjarin moeten klimmen. Voor mij geen punt, maar heel sneu voor haar, is dat wel. Zij zucht diep en ik wou dat ik haar een stukje kon helpen, maar dat is echt niet mogelijk. Ik wens haar sterkte.
Majarin is het hoogste bewoonde punt van de Camino, heb ik ergens gelezen. Hier is een herberg met een prachtige sterrenhemel. Hier overnachten???
Ik zie de Refugio de Manjarin. Het ziet er kleurig uit.
De naam zegt het eigenlijk al.
Het is geen albergue, maar een refugio (een schuilplaats).
De mensen zijn hier heel aardig en toegewijd en willen hier echt een vredige verblijfplaats bieden. Ze spreken alleen geen of nauwelijks engels
De WC blijkt een latrine te zijn (een ouderwetse poepdoos). Voor mij is dat teveel basic.
Dan is het inderdaad nog een stukje stijgen met als beloning weer prachtige vergezichten en wolkenluchten.
Na het hoogste punt gaan we weer naar beneden 
(de meest rechtse foto).
Ik kom in het plaatsje Acebo.
Er is een albergue aangekondigd met "privé-kamers" en ik wil daar heen.
Ik loop het hele plaatsje door en tot mijn vreugde zie ik dan net buiten het dorpje dat de albergue toch bestaat .
Albergue la Casa der Perergrino. Het is een gigantisch complex. Met een zwembad, een sauna, een winkeltje, een wasruimte met wasmachines en drogers geschikt voor 8 kg wasgoed. Ik meld mij bij de receptie en vraag een kamer. Dat kan. Dat kost dan €35,00. Ik word mee naar buiten genomen en over het terrein geleid naar een apart gedeelte met een deur die naar een gang leidt met de privékamers. Wat een luxe!!
Ik heb een kamer met eigen sanitair en allemaal even schoon en luxe uitgevoerd, en een raam met uitzicht over het dal.
Ik stop hier alles nog een keer in de droger i.v.m. de bedbugs en tot mijn verdriet (eventjes maar) vergeet ik de lippenstift uit mijn rugzak te halen. Het materiaal smelt en geeft roze-rode vlekken op mijn lakenzak en een paar kleine vlekjes op mijn kleding. Ook dit hoort bij mijn camino......
Later blijkt dat de vlekken er goed uit te wassen zijn.
Ik eet wat op één van de terrassen en neem als laatste nog een foto van de zonsondergang, die ik kan zien vanuit mijn slaapkamer raam. De foto is niet zo goed gelukt. In werkelijkheid was het adem-benemend mooi!
Dag 33:
Deze dag is het verder dalen. De mast van gisteren, op het hoogste punt, stond op 1515 m en het plaatsje waar we naar toe gaan, Molinaseca, ligt op 590 m (in totaal 985 m dalen).
En het gaat goed met mijn knie ...... dat is wel even fijn te noemen .
Een "straatje" in een dorpje.
Niet helemaal berekend op het huidige vervoer.
Ik zie een heel dikke boom. Hoe oud zou deze boom wel zijn??? Hoeveel mensen zijn al langs deze boom gelopen en hoeveel hebben hieronder in de schaduw gezeten?
De route is prachtig met rotswegen door de heide en groene zijkanten. Het heeft iets magisch .....
In Molinaseca ga je de Rio Meruelo over. Wat een rust heerst daar. Prachtig.
Tijd voor een pauze!
Ponferrada is nog een vrij grote stad waar ik doorheen moet. Ik zie een bordje met "romeinse brug" en twijfel of ik die kant op zal gaan. Ik durf het niet aan, want ik zie andere pelgrims de weg vervolgen. Later heb ik zo'n spijt. Die andere route is veel mooier.
Ik loop nu langs een best saaie weg, zonder schaduw (of bijna geen) en ik zie de stad de hele tijd aan de overkant van een stuk land, waar een rivier doorheen loopt, liggen. Ik heb het gevoel kilometers om te lopen. Het zal wel meevallen, maar wanneer een route echt niet mooi is, en het is warm en je hebt het gevoel voor niets door die omgeving te lopen, dan is dat echt niet leuk.
Maar eindelijk dan draait de weg naar de stad en loop ik de stad binnen. Natuurlijk ook geen feest, want ik houd niet van de stad. Ik kijk op de kaart en zie dat de camino inderdaad de kortste route door de stad neemt en die volg ik dan.
Het landschap is hier redelijk vlak en ik loop door naar Camponaraya.
Daar stop ik bij de Albergue Medina.
De mensen zijn hier ook heel aardig en ik neem een privé kamer met gedeelde badkamer voor €15,00, want ik heb 26 km gelopen en vind dat ik mijzelf dat wel mag gunnen.
De kamer is eenvoudig maar goed en het sanitair is de trap af, maar ook goed. Wel val ik bijna van een trapje dat ik niet had gezien. Dat is wel vaker in die oude gebouwen dat er onverwachte trapjes zijn ..... Het gaat goed.
Maar in de nacht word ik wakker van gekriebel .
Ik doe het licht aan en zie niets. Ik probeer te slapen en voel weer wat .
Ik doe weer het licht aan en zie weer niets. Ik zie ook geen bultjes, maar die komen altijd later.....
Ik doe het licht uit en voel voor de derde keer iets
.
Ik doe het licht aan en laat het aan. En inderdaad dit helpt. Geen bedgenoten meer en ik kan gelukkig goed slapen.
Dag 34:
In de ochtend ontdek ik inderdaad nieuwe bultjes. Even denk ik weer: "ik wil naar huis" en voel mij net een klein kind wat "terug naar mama" wil.
Even is het teveel. Niet weer!!!!
Dan pak ik mijzelf toch weer op en besef dat dit mijn uitdaging is en dat ik hier dus kracht aan kan ontwikkelen. Wat nu te doen. Tja, gisteren nergens last van gehad. Dus een nieuwe aanval??
Ik wil nu een goede afdoende oplossing en ga op zoek naar een spuitbus (daar had ik van gehoord, dat die er moet zijn) die de "beesten plus eieren" doodt.
Ik ga de eerste de beste apotheek weer binnen, maar nee daar willen ze mij weer iets aansmeren wat ik al heb.
Dan een winkel met insecticiden voor de landbouw. Ziet er ook niet geschikt uit.
Ik word bijna wanhopig. Maar ook die gevoelens horen niet bij kracht ontwikkelen, dus ik zeg mijzelf dat ik rustig moet blijven, helder blijven denken en gewoon doorgaan.
Dan maar vroeg stoppen en bij de volgende albergue vragen of ze mij daar kunnen helpen. In ieder geval een albergue met een droger en niet zoals in dit gebied vaak is => de droger is de waslijn buiten .....
Ik kom nog langs een wijngaard en eet wat druiven.
Ik heb op google in Villafranca een albergue met droger gevonden.
Daar ga ik naar op zoek.
Ik loop al een tijdje te zoeken en ik begin te denken dat ik de albergue misschien niet ga vinden.
En dan sta ik ineens voor de deur.
Het is de Albergue Leo.
Ik leg mijn probleem uit.
De eigenaresse vraagt mij nog waar ik de nacht ervoor heb geslapen en legt mij uit dat zij een lijst heeft met albergues die de hygiëne niet zo nauw nemen, maar deze albergue staat zeker niet op de lijst.
Zij zegt laconiek dat bedbugs bij de camino horen. Ook zij noemt het één van de uitdagingen.
Sommigen krijgen ze op hun pad, maar de meesten niet. Het heeft niets met de persoon te maken.
Het steunt mij wel.
Dan stelt zij resoluut voor om naar de wasruimte te gaan en alles wat gewassen kan worden in de wasmachine te stoppen, de rugzak gaat in een plastic zak en zij heeft dus wel "de spuitbus". Zij spuit in de zak en de zak wordt dichtgebonden in de zon in de tuin gelegd.
Op de bus staat dat hij ook voor bedbugs is en dat hij één jaar bescherming biedt.
De slaapzak gaat nog een keer in de droger.
Ik ga naar de doucheruimte en trek iets aan wat ik van haar mag lenen, zodat ook de kleding die ik aan heb, gewassen kan worden. Wat een super mens!!!.
Dan kan ik een bed uit gaan zoeken. Ik ben doodmoe van dit alles, en houd siësta.
Na mijn rust kom ik in de hal en een aardige pelgrim nodigt mij uit samen met nog een paar anderen te gaan eten in de stad. Maar ik vind 20:00 uur om met het eten te beginnen te laat en bedank hem voor het aanbod. Ik ga op zoek naar een winkeltje waar ik ingrediënten voor een lekkere salade kan kopen. Rond half zeven zit ik aan mijn diner.
Dit is het straatje wanneer je de albergue uitkomt.
Het is best een mooi stadje.
Wat ben ik de eigenaresse dankbaar voor haar hulp.
Zij blijft er laconiek onder en zegt dat zij het graag gedaan heeft.
Maar wat had ik zonder haar moeten doen. Ik heb het idee dat mijn rugzak nu misschien ook licht beschermd is tegen een nieuwe aanval en bedenk dat wanneer ik toch weer bedgenoten krijg, dat dat dan toch echt weer een uitdaging is en mij niet van de camino laat brengen.
Ik ben best trots op mijzelf.
Zo, geen bedbug gaat mijn camino verpesten.
Dag 35:
De volgende morgen wakker na een heel goede slaap. Dat helpt.
Ontbijt is mogelijk aan de bar in de albergue en ik neem een lekkere koffie met een croissant. En verderop neem ik wel een tortilla patatas.
Ik bedank de gastvrouw nog een keer en ga op pad.
De brug is over de Rio Burbia. Een eerste terublik (er lopen net twee nonnen).
Dan zie ik iets wat ik al eerder gezien heb. Koolplanten met heel lange stelen.
Ik vraag mij af of dit zo komt doordat de spanjaarden elke keer een paar bladeren eraf halen en dit in het eten gebruiken, i.p.v. zoals bij ons de plant een kool te laten vormen en die op te eten. Ik weet het niet.
Een laatste terugblik op Villafranca. Het stemt mij toch een beetje weemoedig. Wat heb ik daar een hulp ontvangen!
De camino volgt een tijd de Rio Valcarce. Ik vind dat heerlijk het geluid van het stromende water en ook telkens de doorkijkjes op het water.
Om 10 voor tien stop ik langs de rivier en neem het tweede deel van mijn ontbijt (dat niet al te veel was). Ik heb nog een flink stuk brood (pan céreal) en een stuk chocola. Lekker.
In Pereje kom ik langs een albergue die er goed uitziet. Ik maak er een foto van. Wie weet ooit nog eens handig ....
In Vega de Valcarce, een leuk plaatsje (geen foto), heb ik in een kerkje een kaarsje aangestoken voor mijn tante Maya.
Tussen Vega en Las Herrerias gaat het pad weer langs de weg. Tja, dat zijn stukken die horen er ook bij. Maar de viaducten die gebouwd zijn in de hoogte vind ik wel indrukwekkend.
En net voor Las Herrias staat een vrouw met een kraampje voor haar huis met vers sinaasappelsap. Dat ziet er goed uit!!
Ik stop en koop bij haar het sap en rust even uit op een bankje. Zij heeft nog meer artikelen (foto's zijn weer weg).
Er komen nog meer pelgrims langs en wij raken in gesprek. Ik wil nog wel een stuk van de helling pakken die naar de O Cebreiro gaat (van 630 m naar 1330m => 700 m stijgen over 8 km). Dan breek ik het stuk in twee gedeelten en dat lijkt mij fijner.
In Las Herrerias staat in mijn gidsje geen Albergue, maar intussen weet ik dat dat niet alles zegt.
De "vrouw van het sap" vertelt dat er een albergue is in La Faba (900m hoogte) maar dat die niet groot is. Zij raadt aan te reserveren wanneer je zeker wilt zijn van een slaapplaats. Ik vraag haar of zij voor mij wil bellen en dat doet zij. Zo ik heb dit goed geregeld, vind ik zelf.
De anderen gaan naar Las Herrerias want in hun gids staat wel een albergue.
Het landschap begint te lijken op het landschap van Galicië, maar we zitten nog in het gebied van Castilla y León. Een rustgevende omgeving met de grazende koeien die alle ruimte hebben.
Een beeld dat ik ook vaker heb gezien, maar wel erg grappig vind en ik denk ook wel handig.
Het pad wordt smaller en gaat goed stijgen. Ik heb er zin in.
Rustig en diep ademen en bewust je voeten neerzetten.
Het pad wordt ook steniger. Ik vind het wel mooi en het geeft mij een kick daar te lopen. Er zijn niet veel pelgrims meer over, want het is al laat in de middag.
Ik haal een vrouw in, en wij gaan even gezamelijk. Maar praten kost mij teveel energie en ik ga verder.
Zij wist een albergue bemand door duitsers in La Faba en daar had zij een plaats gereserveerd. Toch vind ik het niet fijn om haar aan haar lot over te laten en wacht op haar. Dat vind ze ook wel fijn. Tenslotte loop je daar wel in de middle of nowhere .... en je weet niet of er nog iemand achter je aan komt.
Dan kom ik bij het bord dat wijst naar de albergue van de duitsers. Ik roep naar haar dat zij er bijna is en wacht op haar. Er voegt zich nog een jonge man bij ons. Ik vertel hem dat er nog een albergue moet zijn. Maar hij gaat ook naar de duitsers.
Ik loop door en kan in eerste instantie de albergue niet vinden. Ik kom de jongeman weer tegen die niet erg enthousiast was over de duitse albergue en wij overleggen. Hij vraagt aan een local. Die antwoord dat er maar één albergue is, en dat is die van de duitsers. En tja, er is nog wel een refugio die door hippies wordt beheerd .....
OK .....
Ik denk aan de aardige vrouw van het sap en zie haar niet aan voor iemand die mij naar een vieze albergue zou wijzen. Dus ik ga naar de "hippies". De jonge man wenst mij veel succes en gaat terug naar de duitsers.
En dan vind ik de albergue die "El Refugio" heet.
Ik word ontvangen met applaus door een jonge vrouw die op het terras zit. Ik ben verbaasd en zij gebaart mij dat zij het een prestatie vindt dat ik op dit tijdstip die klim nog gemaakt heb. Ik ben wel even trots op mijzelf. Tja het was fun, maar natuurlijk ook wel een inspanning.
Ik ga naar binnen en het ziet er heel gezellig uit. Een jonge vrouw verwelkomt mij en wanneer ik haar het verhaal vertel over wat de local zei over de albergue is zij niet blij verrast. (ik dacht dat zij wel zou weten hoe de locals over hun dachten).
Ze zegt mij dat zij mij de slaapruimte wil laten zien. Die ziet er prima uit! Stevige bedden, mooi schoon en heel sfeervol.
Dan laat zij zien waar de douche ruimte is. Die is een trapje op. En in de doucheruimte is een, wat ik noem een "franse wc". D.w.z. een hurk toilet, met een emmer om door te spoelen. (later gebruik ik gewoon de douche, dat gaat veel gemakkelijker).
Maar de ruimte is heel schoon en ziet er gewoon heel gaaf uit met z'n primitieve steen en in al zijn eenvoud.(foto van internet) Meer heb je niet nodig.
En in het café is een normaal toilet. Dit is alleen voor wanneer je in de nacht eruit moet.
Wanneer ik zeg dat ik het er allemaal prima uit vind zien en het toilet bij mij nostalgische herinneringen aan de campings in Frankrijk oproept, ontspant zij weer. Kennelijk was zij toch een beetje aangeslagen door het oordeel van de local.
Zij vertelt dat zij deze WC's alleen ooit in Italië een keer had gezien, maar nergens anders. Ik vertel haar dat ik heel veel op campings heb gestaan met dit soort WC's. Dat ik meestal wel naar een simpele campings ga en daar is het sanitair meestal niet super de luxe.
Dan blijkt tot mijn vreugde dat de albergue een vegetarische albergue is.
Zij proberen hun eigen groente te verbouwen in een tuin verderop. Die tuin ziet er heel mooi uit volgens mijn mede pelgrim, die een Roemeense blijkt te zijn. Wij zijn de enigen die nacht. Wat een heerlijkheid. De hele ruimte en de douche voor ons alleen!!
Ze spreekt niet heel goed engels, maar met gebaren komen wij een heel eind en hebben veel plezier samen.
Bij het avondeten komen nog gasten uit de "duitse albergue".
En het eten is weer een verrassing. Wat kunnen die jonge mensen die vrijwilliger zijn in die albergues goed koken!!!
Het is echt heerlijk. Gekruid en weer drie gangen. En met groenten die ze dus zelf verbouwd hebben. Wat vind ik dat knap!
Het lukt niet om alles zelf te verbouwen, maar wat niet lukt, kopen zij bij locals.
We gaan redelijk vroeg naar de slaapruimte.
De telefoon gaat en het is Iris, mijn nichtje. Tanta Maya is overleden.
Ik vertel het de Roemeense. Zij knikt begrijpend.
We gaan vroeg slapen. Zijn allebei moe van de klim .
En we zetten één wekker op half acht want vroeg opstaan heeft hier niet zoveel zin, omdat het door de bergen later licht wordt en meestal mistig is in de ochtend. Dan moet je echt wachten op het licht want het pad is in het donker niet te doen.