Dit is de laatste "week"
30-09 t/m 08-10
Dag 1:
Vandaag wil ik mijn compostella halen.
Dit is een "officieel" document dat je op kunt halen bij het pelgrimsbureau, wanneer je minimaal de laatste 100 km van de camino hebt gelopen. Op het bureau moet je dan je "credential" laten zien.
Een credential is van vroeger uit een geloofsbrief. Nu is het een soort kaart waar stempels in komen te staan. Deze credential heb je nodig om in de albergues te kunnen overnachten en dan krijg je bij de inschrijving een stempel; je kunt ze ook in een kerk of soms op andere plaatsen krijgen.
Bij de laatste 100 km moet je elke dag twee stempels hebben.
In Nederland kun je de credential kopen bij het Nederlands Genootschap van Sint Jacob.
Mijn credential ziet er aan de buitenkant zo uit:
links de voorkant en rechts de achterkant.
En zo aan de binnenkant:
Ik heb de wekker op 6:15 uur gezet.
Het pelgrimsbureau gaat om 8:00 uur open en wanneer je om die tijd daar bent, is de wachtrij nog niet lang (alleen de mensen die al voor 8:00 uur daar staan te wachten). Het is ongeveer 20 min. lopen, maar ik reken met mijn "voet" op drie kwartier.
Natuurlijk loop ik verkeerd 
en op het laatste stuk zie ik veel pelgrims mij voorbij lopen 
, en ik vermoed dat deze allemaal richting "compostella" gaan.
Ik kom om ongeveer half negen aan en de wachtrij is al meer dan anderhalf uur 
.
Maar ach dan zie je bekenden binnen komen en dat is dan weer even een leuke onderbreking, maar zij moeten achter aansluiten, dus kun je niet even gezellig bijpraten.
Het wachten duurt lang, temeer daar ik best moe ben. Sommigen gaan op de grond zitten of hangen tegen de muur. Ik ben niet de enige die moe is, hihi.
Ik ben aan de beurt en bij een brede balie, waar verschillende medewerkers achter zitten, lever ik mijn credential kaart in.
Ik vind het best een spannend moment. Het ziet er zo officieel uit en daar krijg ik altijd de kriebels van .....
Ik krijg mijn compostella en vraag ook een compostella met de afstand erop vermeld.
Dan zie ik dat ik voor € 5,00 een kokertje kan kopen waar je de compostella's veilig in kan vervoeren. Natuurlijk koop ik er eentje en dan ga ik toch wel een beetje trots weg.
Ja trots, op het feit dat ik een compostella heb "veroverd", hihi.
Ja gek, waar ben ik nu trots op?? Ik weet het niet. Misschien omdat veel mensen zeggen dat ik een prestatie heb geleverd. Maar voor mij is het geen prestatie, maar een heel groot geschenk!
En het trotse gevoel is ook zo weer weg, om plaats te maken voor een heel sterk gevoel van dankbaarheid en blijheid om daar zo te lopen.
Dan ga ik naar de "Huiskamer van de Lage Landen". Hier wordt ik warm ontvangen door twee vrijwilligers die notabene ook uit de buurt van Eindhoven komen. Dat was wel grappig.
Ik kan even bijkomen van het lange staan en even in het Nederlands praten, met mensen die snappen dat je nog een "beetje verdwaasd" bent en héél erg "vol" zit.
Daar hoor ik dat er ook nederlandse vrijwilligers achter de balie zitten. Dan moet je wel goed spaans kunnen spreken.
En zij vertellen ook over de Jacobushoeve in Vessem, en dat je daar ook als vrijwilliger je diensten kan aanbieden. Misschien een idee voor mij.
Ik neem daar afscheid en ga blij, maar ook een beetje raar (licht in mijn hoofd en alsof ik er niet echt helemaal bij ben), Santiago in. Ik wil naar de kathedraal.
Bij de kathedraal staat beveiliging. Ook dit geeft een raar gevoel.
Maar helaas is dit in deze tijd geen overbodige luxe. Het is ook wel fijn.
Ik loop verder en de kathedraal zit helemaal vol. Alle stoelen en banken zijn bezet en mensen staan erom heen.
De dienst begint net.
Op dat moment vind ik zoveel mensen een beetje teveel van het goede.
Ik zoek op aanraden van Hannes een zijkapel, en daar is het heerlijk rustig.
Ik ga zitten en voel een enorm sterke energie door mij heen gaan. Zo, dat heb ik nog niet eerder zo gevoeld. Ik voelde mij helemaal tot rust komen en net of ik een soort healing kreeg.
Ik bid daar het "onze vader" ook voor de "Spaanse vrouw die ik beloofd had, ook voor haar te lopen".
Ik kan niet beschrijven wat het met mij deed, om daar te zijn. Ik heb daar zeker een uur gezeten. Toen was het genoeg. Ik wilde weg.
Ik ben naar buiten gegaan en later de kathedraal weer in gegaan, toen hij bijna leeg was. Ook hier voelde ik een energie, maar die was anders dan in de kapel. Veel minder sterk.
Ik loop een andere zijkapel in en ook daar ga ik zitten. Hier is weer een heel sterke energie, maar heel anders dan in de eerste kapel (die overigens nu gesloten was voor een dienst die daar gehouden werd).
De energie hier was meer licht. Ik voelde mij lichter worden. Ook daar ben ik een tijdje blijven zitten totdat ik het gevoel weer kreeg weg te willen.
Voor de ingang die naar de heilige Jacobus leidt staat een enorme rij. Toch sluit ik aan. Ik wil de heilige omarmen en ik ben langs het graf gelopen. Maar door de file waar je in loopt, kon ik daar niet echt iets bij voelen.
De foto is het gedeelte boven de ingang naar het graf van de heilige Jacobus.
Ik had alle tijd die foto te maken.....
In de stad is het druk. Soms kom je bekenden tegen. Dat blijft een feest van herkenning, en je weet dat dit de laatste keer is dat je elkaar tegen komt.
Maar dat is goed. Een feestje kan niet eeuwig duren, haha.
Ik ben niet "in" voor cultuur en merk dat zelfs de prachtige gebouwen, waar ik normaal zo van kan genieten om naar te kijken, mij niet kunnen interesseren.
Ik vraag mij af wat ik zal gaan doen.
Doelloos rond lopen heb ik geen zin in. Maar wat dan???
Deze foto is van één van de kleine steegjes in Santiago.
Andere foto's ben ik kwijt .....
Voor een aantal mensen eindigt de camino niet in Santiago maar in Finisterre of in Muxia.
Kaap Finisterre
De naam Finisterre is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt.
Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder.
Toen ik aan de camino begon, had ik het plan om na Santiago door te lopen naar Finisterre (en misschien ook nog naar Muxia te gaan, maar dat daar te beslissen.) Maar ik heb de optie altijd open gehouden om met de bus te gaan, afhankelijk van hoe ik mij zou voelen wanneer ik in Santiago ben aangekomen.
Muxia
Hij vertelde ook dat de Camino Francès over een leylijn loopt en onder de melkweg, en dat daarom deze camino zo'n sterke aantrekkingskracht heeft. Volgens hem eindigt deze camino in Muxia.
Na deze ontmoeting hoopte ik na Santiago door te kunnen lopen naar Muxia en dan daarna naar Finisterre.
In Santiago aangekomen was het duidelijk. Naar Muxia lopen is een stevige vier dagen lopen en mijn voet geeft aan dat het genoeg is geweest. Ik besluit met de bus te gaan, want nu ik er zo dicht bij ben, wil ik met eigen ogen zien en zelf voelen wat daar te beleven valt.
En dan loop ik dus in Santiago, mij afvragend wat ik zal doen en merk ik dat op de een of andere manier de voettocht naar Muxia mij niet los laat, en ik besluit om in ieder geval, nu ik hier toch ben, op zoek te gaan naar informatie over deze voettocht. Ik weet niet waarom, want ik kan helemaal niet lopen! Maar ondanks dat ik mij herhaaldelijk afvraag waarom ik dit doe, blijf ik zoeken, en ga ik door. Nadat ik aan een aantal mensen gevraagd heb of zij weten waar ik heen moet, kom ik bij een bureau waar ik een informatiefolder met kaart en een lijst met slaapplaatsen, gratis krijg.
Ik ga terug naar het Seminario Menor (mijn slaapplaats) en koop onderweg nog iets te eten en te drinken.
In de hal hangt een A4tje met de bustijden naar Fisterra en Muxia.
Ik maak er een foto van. Zo heb ik ze altijd bij de hand.
Ik ga naar mijn kamer en ga slapen. Ik ben doodmoe!!
Rond 18:30 uur ga ik naar de keuken in de kelder van het gebouw om daar wat te eten.
Daar kom ik Julie tegen. Wat een warme ontmoeting. Zij had net een heerlijke soep klaar en nodigt mij uit. Er zit helaas vlees in. We lachen en zeggen, volgende keer beter.
Ik heb mijn eigen eten en tijdens de maaltijd vertelt zij dat zij naar Muxia wil lopen en geen info daarover heeft kunnen vinden. Of ik iets weet. Wie schetst mijn verbazing dat zij dit vraagt.
En ik antwoord haar dat ik in de stad heb lopen zoeken naar een bureau met informatie en na lang zoeken één heb gevonden, maar dat ik niets heb aan de informatie, want ik kan niet lopen 
.
Ook zij is verbaasd. Ik geef de folders aan haar. Zij is natuurlijk super blij!!
(Is dit toeval???)
Voor het slapen gaan, neem ik mij voor dat wanneer ik terug ben in Santiago na mijn tocht naar Fisterra en Muxia nog een keer naar de kathedraal te gaan. Ik vind het daar toch heel bijzonder. Ik had dat zo niet verwacht.
Die nacht slaap ik slecht. Het is toch wel heel veel allemaal bij elkaar.
Dag 2:
De wekker gaat om 6:30 uur. Ik wil de bus van 9:00 uur halen en het is normaal een 20 min. lopen, maar ik reken op twee keer zoveel. Ik kom ongeveer tien over half negen aan bij het busstation.
Je zou zeggen toch op tijd.
Maar bij het loket voor tickets zit niemand en er staat ergens een bordje "cerrado". Geen bordje waar ik dan wel heen moet.
Ik loop door de "deur", rechts op de foto en kom in een immense hal met bussen.
Ik kan niet vinden welke bus ik moet hebben. 
Ik vraag het aan iemand die daar loopt. Die weet het ook niet. Een ander gevraagd. Jaaaaaaaaaaa, die weet het.
Dan moet je eerst een kaartje kopen en dat kan boven. Uhhhh, boven??
Ik zie een trap en een gallerij boven langs (op de foto achter/boven de bus).
Ik ga op zoek en kom uiteindelijk in een hal en vind het loket waar ik moet zijn.
Er hangt een klok.
Het is 8:50 uur.
Er staat iemand te wachten bij het loket, maar er zit niemand àchter het loket. Er komt nog een pelgrim aanlopen die dezelfde bus moet hebben. En de klok tikt verder
En ja hoor, daar komt iemand aan. Hij helpt eerst degene die daar al stond en wanneer ik aan de beurt ben is het nog "1 minuut voor negen".
Ik vraag een ticket voor de bus en dat kan. Ik krijg het kaartje en de man zegt dat de bus om 10:00 uur vertrekt .
Ik heb een uur. Te kort om naar de kathedraal te gaan als mankepoot. Daarbij wilde ik de bus niet nog een keer missen en minstens tien minuten voor tien bij de halte staan. 
Ik ga naar een café aan de overkant van het busstation bij de bovenuitgang (tevens achterkant van het busstation).
Ik neem koffie en een warme croissant met kaas. 
Ik krijg mijn bestelling en zie dat mijn croissant helemaal plat gedrukt is en de kaas nauwelijks gesmolten. You can't have it all!!
Nu ik toch zit te wachten op de bus zoek ik alvast een albergue in Finisterre omdat ook daar het risico op volle albergues groot is en ik niet met mijn "voet" van albergue naar albergue wil lopen.
Ik sms Hannes welke albergue ik heb gereserveerd voor mij. Dan kan hij zien wat hij doet, want Hannes is vanmorgen vroeg met de fiets naar Finisterre gegaan. Voor hem eindigt de camino daar.
Vol goede moed stap ik in de bus en denk dat de reis een dik uurtje duurt. Dus wanneer de bus stopt, ben ik blij verrast en spring uit de bus om mijn rugzak te pakken die in het bagageruim van de bus ligt.
Dat gaat gelukkig niet gemakkelijk, dus ik kijk op voor hulp. Dan zie ik een vrouw druk gebaren dat wij er nog niet zijn..... Oooohhhhh.
Ik spring weer in de bus, mompel een verontschuliging tegen de chauffeur en die zegt mij dat het eindpunt Finisterre is en dat wij daar nog lang niet zijn .....
Ik bedank de vrouw die mij "gered" heeft. Zij lacht.
De busreis duurt lang en ik krijg honger en voel mij zachtjes aan "reisziek" worden.
Dan stoppen wij gelukkig in een plaatsje en de buschauffeur zegt hier vijf minuten te blijven staan.
Ik zie een bar en spring weer uit de bus en ren (voor zover mogelijk) naar de bar. Ik vraag een broodje met kaas en leg uit dat ik met de bus mee moet. De man snapt mij en ik krijg snel een stevig stuk stokbrood met kaas.
Ik terug naar de bus en de rest stapt ook in. Tegenover mij zit een jonge meid en ik zeg haar dat ik ziek begon te worden en dus heel blij ben met het broodje. Zij vertelt dat zij nog niet ontbeten heeft en ook honger heeft.
Ik bied haar de helft van het broodje aan, maar zij antwoord dat zij geen vlees eet. Heeft zij even geluk ..... In dank aanvaard zij de helft en wij eten blij ons broodje.
Dan val ik in slaap en de reis duurt dan niet meer zo lang.
Aangekomen in Finisterre zie ik op mijn super telefoon-kaart dat ik vlakbij de albergue ben. Ik ga naar binnen en daar zit Hannes al. Dat is een leuke verrassing.
We spreken af op een terras aan de haven.
Ik zoek een bed uit en fris mijzelf op en ga ook naar het terras.
Samen gaan we naar "het einde van de wereld".
Het is daar druk en eerlijk gezegd valt het mij tegen. Er is een groot restaurant of hotel op de rots en ik vind het een lelijk gebouw.
We besluiten terug te komen in de avond voor de zonsondergang en lopen wat rond in het plaatsje. Het is niet groot.
Omdat na zonsondergang eten misschien voor Spanje een normale tijd is voor het avondeten, maar voor mij echt niet meer leuk is, zo laat, stel ik voor om eten mee te nemen naar de rotsen en dan bij zonsondergang te "dineren".
Hannes is eerst verbaasd en vraagt wat wij dan mee zouden kunnen nemen, omdat wij geen materialen hebben om daar te koken ......
Uuuuhhhhhhh koken?????
Ik leg hem uit wat ik in gedachten had en het lijkt hem een prima idee om "zoiets" uit te proberen.
Wij gaan boodschappen doen, en ik krijg het idee dat het "dinertje" een leuk camino-einde-cadeautje is.
We kopen wat brood, kaas, olijven, tomaat, ik geloof ook iets van sla en een visje, maar ik weet het niet meer. En voor de wijn wil ik wel "plastic wijnglazen" erbij.
Hannes zegt dat we de wijn ook wel uit de fles kunnen drinken, maar dat zie ik niet zitten. Ik had een goede fles wijn in gedachten, en die proef je niet uit de fles.......
Even discussie, haha. Maar goed, wanneer ik dat dan wilde .....
Hannes had zo'n "diner" nog nooit meegemaakt.....
Ik hoopte dat het geen teleurstelling zou worden.
Nadat wij ons opgefrist hadden zijn wij terug naar de rotsen gegaan. Er waren meer mensen en sommigen hadden ook iets te eten en drinken bij zich.
Het was een gezellig sfeertje.
(Ik heb altijd gedroomd van en gehoopt dat ik zoiets nog ooit mee zou maken: aan zee, het liefst ergens in de natuur, lekker eten, een goede fles wijn èn zonsondergang.
Eigenlijk dacht ik dat dat wel niet meer zou gebeuren.)
En hier zitten wij dan op de rotsen met aan de horizon de zon die over niet al te lange tijd, onder zal gaan.
Ik heb het gevoel alsof ik droom en wij zitten ademloos naar het schouwspel te kijken.
Geen van tweeën zegt wat.
Ik neem wel foto's terwijl ik weet dat je niet kunt vastleggen wat zich daar afspeelt.
Nu ben ik blij met de foto's. Ze roepen toch heel sterk op wat daar was.
Deze foto is gemaakt van de lucht die te zien was, links van de zonsondergang.
Niet lang nadat de zon werkelijk is onder gegaan, gaan wij terug, want we moeten weer omhoog klimmen en ik wil wel veilig terug.
We gaan nog even naar een terras en ik zeg de volgende dag door te willen gaan naar Muxia.
Ik ben benieuwd hoe het daar is en ik ben héél erg aan rust toe.
Dag 3:
De albergue is een goede keus. We hadden ieder een soort bedstee met eigen lampje en heel goede matrassen en ik heb heel goed geslapen.
Goed sanitair is in de ochtend ook wel heel fijn.
Ik heb het ontbijt op een terrasje in de haven samen met Hannes met de opkomende zon op de achtergrond.
Daarna ga ik op zoek naar een taxistandplaats, want ik heb het wel gehad met die bussen daar.
Taxi's zijn daar niet duur. Wanneer ik een local vraag waar ik heen moet, zegt hij mij dat hij voor mij wel een taxi kan regelen en dat ik dan op het bankje dat naast mij staat kan gaan zitten. Ik neem dat met twee handen aan, want de originele taxistandplaats is nog een eindje lopen. Ik moet 10 minuten wachten. En exact na 10 minuten staat er een man voor mijn neus en vraagt mij of ik een taxi besteld heb. Jaaaaaa dus.
Hij rijdt heel rustig (het is een vaste prijs) en vraagt mij of ik al een albergue weet in Muxia. Nee die heb ik nog niet. Hij vraagt mij of hij mij dan één zal wijzen. En wanneer die niet bevalt, wil hij mij naar een ander brengen.
Prima! Hoeveel hulp wil je nog meer????
Hij stopt bij een huis en doet de deur open. Een heel aardige vrouw laat mij de kamer en badkamer zien.
Ik hoef niet na te denken. Het ziet er allemaal heel genoeglijk en zéér schoon uit.
Een eigen kamer en uitzicht op de tuin aan de achterkant van het huis.
Ik ga eerst op bed liggen, want ik ben toch wel héél moe van dit alles.
Nu voel ik de moeheid van alle emoties en alle indrukken en alle fijne dingen bij elkaar.
Maar lang blijf ik niet liggen. Ik wil Muxia verkennen en ik wil naar de rots waar de kelten ooit hun rituelen hielden.
Wat ik zo leuk vind in oude dorpjes of stadjes die gebouwd zijn in de heuvels of bergen, zijn de "trap straatjes" of de straten die ineens overgaan in een trap.
Ik loop naar de zee, naar de haven.
De zeelucht en het zien van de zee doen mij goed.
Ik loop door de haven en maak wat foto's.
Bij het zien van de bootjes krijg ik zin om een bootje te huren en te gaan varen. Maar daar is nu het moment niet voor.
Ik zie in de verte de rots liggen waar het eindpunt is.
Ik wil daar naar toe.
Ik kom langs een kleine begraafplaats met een kerkje erbij. Op de foto de toren die los van het kerkje staat.
Muxia ligt net als Finisterre op een soort schiereiland. Op het eind staan een kerkje, een vuurtoren en een monument. Ik weet niet waar het monument voor staat, maar het staat wel op de foto.
Ik loop naar het eind, langs het monument omhoog naar de top.
Ik heb daar eerst een tijdje gezeten. Ik was alleen. Er komen nog wat oudere mensen en die lopen in stilte een rondje, praten zachtjes en gaan dan weer naar beneden.
Een chinese jongeman komt aan lopen. Hij vraagt mij of ik een foto van hem wil maken (een paar graag). Hij is helemaal blij want hij is net aangekomen en is vanuit Santiago helemaal naar Muxia komen lopen.
Het is een feestelijk samen zijn.
Hij biedt aan foto's van mij te maken en hij maakt er een heleboel. Ik heb de leukste eruit gekozen.
Een bescheiden kruis staat hier op éénzame hoogte. Ik vraag mij af hoe oud het is en ter ere waarvan het ooit hier is neergezet.
Je hebt hier ook een prachtig uitzicht over Muxia met de haven.
Ik blijf een tijdje op de top.
Er staat een aardige wind maar dat vind ik heerlijk. Wat een ruimte ervaar ik hier. Wat een oneindigheid wanneer ik over de zee tuur.
Maar er komen steeds mensen waardoor het toch wat onrustig is en ik moet zo langzamerhand ergens een WC zien te vinden. Dus ik ga naar beneden en ik hoop dat bij de kerk iets van een WC te vinden is.
Maar in eerste instantie vind ik niets.
Wanneer de nood het hoogst is, loop ik naar achter een muur en wat zien ik??
De WC is echt te smerig voor woorden, maar ja, er was echt geen andere mogelijkheid ...... Dus ben ik toch blij en dankbaar voor deze reddende ambiance 
.
Vanaf deze kant kun je de overkant van de baai zien. Die ligt zo'n 3 km ver.
Dit geeft een meer besloten gevoel.
De zee en de grote indrukwekkende granietblokken, ik vind het onbeschrijflijk mooi. Ik geniet en ben eigenlijk wel blij dat ik alleen ben hier. Niemand die dit gevoel niet begrijpt en daardoor voor mij verstoort. Ik kan volop genieten.
De gastvrouw van de albergue, Begonia, had mij allemaal informatie folders gegeven over Muxia.
Zij vertelde dat er een steen ligt, waar je 9 keer onder door moet kruipen en dat brengt dan geluk.
Ja, je begrijpt dat ik dat natuurlijk wel heb gedaan.
Dit is de kerk bij de vuurtoren. Vanaf hier gaat een pad omhoog de rotsen op, en je kunt langs twee kanten van de rots naar het dorpje terug lopen.
Dan een laatste blik op de zee, want ik wil terug naar de albergue.
Onderweg zie ik de leuke stenen trapjes weer. Het heeft zoiets puurs.
In de avond is Hannes ook met de fiets in Muxia aangekomen en we spreken af samen te gaan eten.
We gaan naar de haven waar allemaal terrasjes zijn. Daar zal ik heerlijke inktvis eten. Veel lekkerder dan de bekende inktvisringetjes die hier te koop zijn. Lekker vers en super gekruid. Wel machtig eten en ik krijg ze ook niet allemaal op.
Na het eten nog "even" de zon onder zien gaan. Het blijft prachtig.
Dag 4:
Na een goede nachtrust in een heerlijk bed in een eigen kamer en mij gedouched te hebben in een schone badkamer waar ik mijn kleding gewoon ergens kon neerleggen zonder bang te zijn dat ze dan vies zouden worden, om vervolgens naar buiten te gaan, door de kleine straten naar de haven te lopen om daar een bar uit te zoeken die er gezellig uit ziet om met uitzicht op de haven te gaan ontbijten, bekruipt mij een onbeschrijflijk gevoel van luxe.
Dit is van top tot teen genieten.
Het is nog te koud voor een terras, daarom eten we binnen.
Na het ontbijt wil ik eerst mijn was doen, want daar wordt het nu wel tijd voor. Ik vraag Begonia ik waar ik de was kan doen.
Het antwoord is: "In de tuin .....".
Dit is echt lachen.
Het water komt uit de tuinslang. In die tuin waan je jezelf echt zoveel eeuwen terug.
Er liggen twee zinken teilen. En de steen kun als "wasbord" gebruiken.
En ja, alles wordt toch schoon? En ik hang het aan de lijn.
(Nu ik dit opschrijf vraag ik mij af hoe het in die huisjes toe gaat die ik onderweg gezien heb en waar nauwelijks daglicht binnen komt .......).
Zo, nu is het dan tijd om nog een keer naar de rots te gaan.
Ik loop langs de haven en zie Hannes met Armin (een Duitser die ik al eerder had ontmoet) op een terras zitten.
Wanneer ze mij zien schieten ze in de lach. Het bleek dat zij net over mij zaten te praten. Ik zeg dat wanneer je het over de duvel hebt, je op zijn staart trapt.
Ik vertel dat ik naar de zee en de rotsen wil gaan. Hannes wil naar de top, want daar is hij nog niet geweest.
Onderweg zie ik een trap naar boven. Ik ben nieuwsgierig (ik kan de nieuwsgierigheid nu meteen weer voelen) en ga de trap op. Die gaat over in een pad dat verder omhoog gaat.
Naar boven gaat goed, maar naar beneden zou toch wel op mijn achterste moeten. Dus klim ik door. 
Dan kom ik op het stuk waar het echt rotsachtig wordt en er staat een witte pijl op de rots die naar boven wijst.
Ik klim hoger en het gaat nog steeds heel goed.
Absoluut veilig.
Op de foto is het niet goed te zien, maar er waren kleinere stenen op de graniet gemetseld als een soort handvaten en voetsteunen.
Zo klom ik verder, hihi.
Ik was best trots op mijzelf.
Dan kom ik op een punt (linker foto) waar ik het voor mij te gevaarlijk vind.
Maar gelukkig is er ook een alternatieve route (rechter foto).
Ik besluit geen risico's te nemen en kies hiervoor.
Wanneer ik bijna boven ben kijk ik naar beneden naar waar ik vandaan gekomen ben.
Ik kan wel zeggen dat ik dat "stoer" van mijzelf vond, hihi.
Ik maak een foto naar beneden.
Vanaf de top heb ik een paar foto's gemaakt van het uitzicht.
Een stukje naar beneden zijn rotsblokken op elkaar gestapeld
die lijken niet van nature zo te liggen. Ze intrigeren mij.
Dit zijn ze.
Beneden aangekomen ga ik links van de weg af naar iets wat lijkt op een oud pad naar het kerkje.
Ik wil naar de zee.
Een soort magische aantrekkingskracht.
Wat is die zee mooi met zijn golven en zijn woestheid.
Ik loop over het ongelijke terrein naar de rotsblokken. Daar ga ik zitten en geniet van het aanstormende geweld dat uit elkaar spat op de rotsen en meters hoog het water omhoog stuwt.
Elke keer weer.
Ik voel een spanning in mijzelf opbouwen wanneer ik een golf groter zie worden, alsof ik met de golf mee ga en dan wanneer de golf uit elkaar spat, ontspan ik weer.
Het is zo'n aparte gewaarwording.
De zee wordt intussen steeds woester. Het is opkomende vloed. Prachtig!
Ik zit hier en wil hier nooit meer weg.
Ik vraag mij af hoe het zou zijn wanneer ik hier zou wonen. Blijft het dan zo'n boeiende ervaring, of gaat het wennen. Ik zou hier wel terug willen komen, maar heb ik die hele lange reis daar voor over???
Het geluid van de zee is als muziek. En ik zit gewoon te kijken en te genieten.
Klik op 
om de video in full-screen te bekijken.
Ik krijg een sms van Hannes die vraagt of ik zin heb om samen te eten. Ik schrijf terug dat mij dat heel leuk lijkt, maar dat ik hoop dat ik mij kan losrukken van de zee .
Dag 5:
Vandaag wil ik nog een keer naar de rots. Er gaat voor mij een magische aantrekkings kracht van uit. Ik wil er nog een keer heen en dan die grote blokken graniet die daar liggen van dichterbij bekijken.
En nog een keer voelen of ik weer die sterke energie voel die ik daar de eerste keer heb gevoeld. En hoe het is op de andere stukken van de rots.
Gisteren had ik de uitdaging om naar boven te klimmen.
Vandaag wil ik langs de weg gaan.
Wanneer ik over de "boulevard" loop kom ik Julie tegen.
Wij omhelzen elkaar en het weerzien is heerlijk. Zij is alleen een beetje wanhopig.
Zij loopt allemaal rondjes en kan de tekens voor de route naar Finisterra niet vinden. Hannes, die uit Finisterra is gefietst kan haar de weg wijzen.
Zij vertelt ook inmiddels last van haar knie te hebben. Ik geef haar mijn brace. Die heb ik niet meer nodig.
Ik ga samen met Hannes, met de afspraak dat wanneer wij niet hetzelfde willen, wij dit eerlijk communiceren en dan ieder ons weegs zullen gaan. Ik wil mijn "vrijheid" niet meer kwijt, haha.
Het wordt een bijzondere dag. We lopen naar boven en gaan ieder op een eigen plekje zitten.
Ik voel inderdaad weer die sterke energie en voel de zon op mijn gezicht en ruik de frisse lucht en voel de wind door mijn haren en langs mijn huid en voel dat ik leef en onderdeel ben van dit geheel.
Ik bid en mediteer en voel rust. Hoe kan ik deze rust ook thuis ervaren, vraag ik mij af. Hoe neem ik iets mee van deze ervaring?
Op een gegeven moment heb ik er genoeg van en sta op en loop een stukje naar beneden.
Ik zie Hannes ook opstaan en wij lopen naar een aantal rotsblokken die op elkaar liggen. Wij fantaseren dat hier misschien wel net zoiets heeft gestaan als in Stonehenge. Het is echt leuk met iemand hierover te kunnen praten. Zo lopen wij van de ene plaats naar de andere. Soms gedachten delend. Soms zwijgend elkaar verstaand zonder iets te zeggen.
Beneden bij het kerkje aangekomen, zeg ik dat ik nog even bij de zee wil zitten. Ik kan er geen genoeg van krijgen. We zitten zwijgend op de rotsen.
Wanneer we aan het eind van de middag terug lopen komen we Nil (de franse jongenman met de hangmat) tegen. Wij zijn blij verrast elkaar weer te zien en wij omhelzen elaar. Ik vertel Hannes wie Nil is en we lopen een stukje samen op. Nil is op zoek naar onderdak. We spreken af samen te gaan eten.
Bij de albergue aangekomen maken wij nog foto's van Begonia met mij en met Hannes voor de albergue.
Wanneer Hannes en ik op een terras zitten te wachten op Nil, krijg ik een sms dat hij het niet redt, omdat hij nog van alles in orde moet maken. Jammer.
Het was een heerlijke en bijzondere dag!
Dag 6:
Eigenlijk voel ik het al dagen, maar wil het niet weten. Ik heb last van mijn buik. De ontlasting wil er niet meer uit. Ik realiseer mij dat ik hier echt iets aan moet doen, want dat dit echt niet goed is.
Bij het ontbijt vertel ik aan Hannes wat mijn probleem is. Hij is arts en heeft de opleiding acupunctuur en acupressuur gedaan. Hij is voor specialisatie hierin ook naar China geweest. Hij biedt aan een behandeling te geven.
Ik zeg pruimen te willen kopen, maar hij raadt dit af. Beter eerst afwachten wat de behandeling doet.
Hannes gaat terug naar Santiago. Hij wil daar nog een paar dagen zijn. We nemen afscheid, en ik ga terug naar de albergue, want ik voel mij niet echt lekker.
Ik duik mijn bed in en slaap de hele middag.
Omdat ik wel wat beweging in mijn buik voel, maar niet genoeg naar mijn zin, besluit ik toch (lekker eigenwijs) gedroogde pruimen te kopen. Ik ben er klaar mee en wil van mijn "probleem" af.
Ik kom onderweg Nil tegen. Die is op zoek naar een restaurantje en vraagt of we samen zullen eten. Helaas, het zou heel leuk geweest zijn, maar ik voel mij helemaal niet lekker. Hij zegt dat hij ook vindt dat ik er niet goed uit zie. Jammer, misschien morgen?
Dag 7:
Na een "minder fijne nacht" (zachtjes uitgedrukt) voel ik mij miserabel. Ik heb mij in geen tijden zo gevoeld. Zoals vroeger met migraine, maar dan geen hoofdpijn maar wel zoals mijn lijf aanvoelde. Ik vraag aan Begonia of ik op bed mag blijven liggen. Dat kan natuurlijk en of ze iets voor mij kan doen. Ze geeft mij allemaal goede raad, maar ik wil alleen terug mijn bed in.
Later brengt zij een kopje thee met iets lekkers. Zo lief, alleen het "lekkers" is niet lekker wanneer je misselijk bent....
Ik ben blij dat ik hier (het is eigenlijk een pensionnetje, en geen albergue) ben en dat het hier zo schoon is en rustig is.
Na een bed/WC-dag kan ik in de middag even naar buiten en ik loop naar de haven.
De laatste foto's van Muxia. 
Begonia had mij gisteren al verteld dat er elke avond om 19:00 uur een korte kerkdienst, in het kleine kerkje onder aan de rots, waar ik naar boven ben geklommen, gehouden wordt.
Gisteren had ik absoluut niet genoeg energie om te gaan. Vandaag wil ik daar heen.
Gelukkig voel ik mij weer iets beter.
De dienst is sober. Er zitten een paar locals en een paar pelgrims. Er lopen ook pelgrims in en uit, maar het wordt niet als storend ervaren. Iedereen is welkom.
Dan staan de mensen op en geven elkaar een hand. Ik denk dat het iets met de communie te maken heeft, en ik ben niet katholiek en niet gedoopt, dus ik gebaar dat ik niet mee doe wanneer een vrouw voor mij zich omdraait en mij een hand wil geven.
Dan komt een van de pelgrims van voren naar achteren lopen en geeft mij een hand. Ik kan niet anders dan deze hand aannemen.
Wat een bijzonder moment en ik besef dat het niets met de communie te maken heeft.
Ik schaam mij dat ik de hand van de vrouw geweigerd heb.
Daarna is de communie. Ik ga niet omdat in het verleden door een priester mij te kennen is gegeven dat wanneer je niet gedoopt bent, je niet naar een katholieke communie kan gaan en ik wil niemand beledigen.
Na de dienst ga ik buiten naar de vrouw (van de hand) toe. Ik praat engels, maar zij zegt geen engels te spreken. Ik vertel haar met handen en gebaren dat het mij spijt dat ik haar hand niet heb gepakt, maar dat ik het niet begrepen had.
Zij maakt mij duidelijk dat het helemaal geen probleem is.
En lachend zegt zij dat ik maar spaans moet leren. Dan is alles gemakkelijker.
Dit alles was zo hartverwarmend, dat ik met vleugeltjes terug naar de albergue loop.
Ik vraag aan Begonia of zij voor mij een taxi kan regelen voor de volgende ochtend om negen uur. Ik wil niet te vroeg, dan kan ik het lekker rustig aan doen.
Ik duik mijn bed in, want de volgende morgen wil ik naar Santiago. Dan heb ik nog één dag daar en dan vlieg ik terug.
Dag 8:
Gelukkig voel ik mij een heel stuk beter. Mijn buik zit nog steeds vast, maar er is in ieder geval iets beweging in gekomen.
In de ochtend neem ik afscheid van Begonia. Wat een schat van een vrouw is zij. Zo zorgzaam. Zij zwaait mij uit.
De taxichauffeur praat engels en legt uit dat hij vrachtwagen-chauffeur is geweest voor een zwitsers bedrijf. Hij spreekt ook duits. En wij communiceren in het engels en duits door elkaar. Grappig.
De rit is een vaste prijs en het is mistig. De man rijdt heel rustig en vertelt dat hij voor een locaal bedrijf hier heeft gewerkt. Vier keer per dag reed hij met een grote vrachtwagen met oplegger geladen met boomstammen, van de omgeving van Muxia naar vlak bij Santiago.
Hij kent de route als zijn broekzak.
En kent ook de gevaren!
Ik ben blij met hem en voel mij veilig.
Dan komen we aan in Santiago en hij zet mij op het vaste punt, waar taxi's heen rijden, af. Ik loop naar het Seminario Menor, waar ik een kamer gereserveerd heb.
Ik installeer mij en ga de stad in. Daar ontmoet ik Hannes.
Ik wil nog een keer naar de kathedraal en hij gaat mee. En ja hoor, weer die energie ......
Hannes en ik trekken die dag samen op en sluiten af met een "einde camino-reis dinertje" op een klein pleintje tegenover de universiteit, waar alleen locals zitten. We raken niet uitgepraat.
We nemen afscheid en zeggen contact te houden.
Dag 9:
De wekker gaat weer eiselijk vroeg ..... 4:45 uur
Ik wil mij nog even douchen. Dan ben ik tenminste goed wakker. Het water wordt niet warm .
Het duurt zo lang dat ik dan maar een koude douche neem. Wanneer ik klaar ben, begint het water warm te worden .
Alles inpakken. Voor de laatste keer alles in de rugzak. Het is een raar wee gevoel.
Ik ben trots op mijzelf wanneer ik ruim voor de tijd in alle rust naar beneden kan lopen en ik neem innerlijk afscheid van dit gebouw dat mij onderdak heeft gegeven en ik neem afscheid van de camino.
Buiten zitten wat mensen, maar één vrouw ziet er naar uit dat zij ook op de taxi wacht. Ik vraag haar dit en zij antwoord bevestigend. Dan vertel ik haar dat ik ook op de taxi wacht en dat wij dan samen met die taxi kunnen gaan. Zij kijkt mij verbaasd aan en ik leg haar uit dat mij bij de receptie is verteld dat dat hier gebruikelijk is. Dan moet je wel de helft betalen, zegt zij lichtelijk onvriendelijk.
Ik ben echt stom verbaasd .
Ja natuurlijk!!!! Dat is sharing!!!!
Oh, dan is het goed (met een zuinig mondje).
Ik ben helemaal in shock en vraag na een tijdje waar zij heen vliegt.
Zij blijkt nederlandse te zijn.
Dat praat wel gemakkelijker en ik leg haar nog een keer uit, dat ik echt begrepen had van de receptie dat zij ook op de hoogte was van deze regeling. Nee, dat was zij niet.
Zij blijft zeer gereserveerd.
De taxi komt en zonder een woord te zeggen, loopt zij op de taxi af en stapt voor in. Ik stap achter in.
Bij het vliegveld zegt ze weer niets. Ik wens haar maar een goede reis, want ik denk, dit gaat niet het gezellige contact worden dat ik verwacht had.......
Dan op zoek naar de gate kom ik ander nederlanders tegen en zo gaan wij dan gezamelijk naar een café en drinken en eten daar wat en praten honderd uit over onze ervaringen onderweg. Zij hadden de portugeze camino gelopen.
De vrouw (van de taxi) zit verderop in haar eentje een beetje chagrijnig te kijken. Ik vind het heel sneu voor haar, maar dit doet zij toch echt zichzelf aan.
De reis gaat prima en ik zit bij het raam (dank je wel Petra) en geniet van de wolken waarboven wij vliegen en van het landschap dat zo nu en dan te zien is.
Er zitten twee leuke Spaanse jongemannen naast mij. Zij gaan de marathon lopen in Amsterdam. Stoer hoor!!!
Mark staat met Matthew op schiphol. Wat is dit een heerlijke thuiskomst!!!
Het kleine manneke kijkt heel verbaasd wanneer hij mij ziet, ondanks dat hij wist dat hij oma ging halen.
Misschien omdat ik er zo anders uit zie, met mijn bruine gezicht.
Mijn rugzak gaat in een plastic zak om eventuele medereizigers (bedbugs) geen kans te geven zich in de auto van Mark te vestigen.
Op weg naar huis doen wij nog wat boodschappen.
We gaan haar het huis van Mark. Wat heerlijk thuis te zijn!
Mark brengt mij aan het eind van de middag naar huis.
Dan ben ik weer alleen, maar mijn huisje voelt heerlijk en er staat een grote bos bloemen op tafel 
.
Tenslotte: