Dit is de tweede week
26-08 t/m 01-09
Dag 8:
In de ochtend keek ik uit het raam. Wat een prachtige luchten en wat een stilte
in het dorpje.
De zon komt achter mij op.
Ik moet wel stil staan en mij omdraaien om het te kunnen zien.
You can't have it all. 
De aarde is helemaal rood gekleurd. Ik had het vanuit het vliegtuig al gezien en mij afgevraagd wat die rode stukken waren. Heel apart en het geeft ook een heel aparte sfeer.
Nu is het rond 8:30 uur.
Achter mij de zon achter en door de wolken en voor mij de uitgestrektheid met
de prachtige blauwe lucht.
Een wijds landschap met een blauwe hemel met hier en daar wolken groepen.
Een van de manieren om de weg aan te geven is een hoopje stenen.
Ik wist niet zeker of ik goed zat en ik heb het toen nagekeken op de kaart
op mijn telefoon. Toen ik zeker wist dat ik op de route zat, heb ik er wat stenen bij gelegd. Toen ik net klaar was kwam er een brazilliaans meisje en die legde er ook een steen bij.
Toen ik van het geheel een foto wilde maken, stelde zij
voor, een foto van mij bij de stenen te maken.
Het prachtige goud van de grassen of koren tegen die blauwe achtergrond,
wat vond ik dat sprookjesachtig.
Het is hier redelijk vlak.
Albergue San Sansol in Sansol is een klein paradijsje.
Met een heerlijke tuin, en in de schaduw banken waar we later het avondeten
zullen eten.
Ik zit dan met allemaal denen en duitsers die duits praten.....
En een mooie waterpartij waar je met je voeten in kan zitten, want het
water blijft stromen. (voor mij alleen veel te koud, hihi)
De bedden zijn goed en het ziet er schoon uit.
Heerlijk gewoon!
Dag 9:
Deze ochtend gestart in het donker, en natuurlijk al weer verkeerd gelopen, haha.
Maar dat zijn "bonus-miles", en de weg is goed begaanbaar.
Wanneer ik wat meer omhoog ben gegaan, draai ik mij om om de zon op te zien komen.
Daar komt net een duitser aanlopen die ik al eerder had gesproken.
Hij staat ook stil om de zon op de zien komen, en na een tijdje vraagt hij of hij een foto van mij zal maken. Dat is wel leuk!
Een verschijnsel langs de weg. Ik denk dat één ermee begint en dan volgen
de "andere schapen" ook ....
Papiertjes met tekst met een steen erop, om wegwaaien te voorkomen.
Wat typische oude straatjes waar we doorheen lopen en het gevoel geven terug
in de tijd te gaan.
Deze foto's zijn in Torres del Rio genomen.
De albergue Santiago Apostol ligt in Logroño.
Ik ben daar laat, d.w.z. rond 16:00 uur aangekomen.
Dan moet je nog het hele ritueel doen.
Verder herinner ik mij er niet veel meer van.
Dag 10:
Vroeg en in het donker vertrokken. Ik starte aan het begin van Logroño.
De straten zijn dan verlicht met straatlantaarns en de stad is dan nog rustig .....
Op een gegeven moment zie ik in de verte een gestalte staan waarvan ik
vermoed dat het de duitser is. Namen kon ik niet onthouden, hihi
Het bleek zo te zijn. Hij had op mij gewacht ...... Dat is egostrelend ....
We zijn samen verder gelopen. Een flink tempo erin .....
Tja, ik laat mij dan natuurlijk ook niet kennen....
Het was gezellig en wij hebben samen ontbeten aan een schitterend meer.
Aan de andere kant van het muurtje op de grote graniet stenen.
Iets verderop bleek een café, ook aan het meer, open te zijn. Daar koffie gedronken (maar ons plekje was mooier aan het meer )
Er hangt iets vreemds in de boom. Ik weet niet wat het is, en heb het ook nog niet
uitgezocht. Later misschien....
Dan zit er een "in mijn ogen vreemd figuur" die kennelijk in de gidsen wordt vermeld,
en daar wil de duitser mee op de foto ......
Dan afscheid genomen van de duitser met de mededeling dat ik wat langzamer wilde lopen en dat was ook zo, hihi.
Ik kom langs de resten waar eens een hospital voor pelgrims is geweest. Ik vind dat altijd wel een interressant idee dat daar een gebouw heeft gestaan en vraag mij dan toch even af wat zich daar allemaal heeft afgespeeld.
Voor menigeen een hoop stenen, maar voor mij .....
Dit is een reclame voor een wijnproeverij in Navarette.
Leuk dat je hier kan zien hoe ver Santiago nog is, maar ook hoeveel ik kennelijk al heb gelopen. Dat houd ik namelijk niet bij.
In het begin wilde ik er ook niet aan denken hoe ver het nog was. Het leek een onmogelijk grote afstand voor mijn gevoel. Alleen mijn verstand zei dat ik het wel te doen zou zijn, hihi.
En ik heb met die Duitser kennelijk echt flink doorgelopen, haha..
Het is nu kwart voor tien en ik ben al bijna in Navarette, 13 km na Logroño ....
De weg naar Navarette gaat met een trap naar boven, op de foto links; niet lekker voor fietsers .....
Nog een stuk langs de gewone weg.
Dan lopen we weer door de wijngaarden. De druiven zien er heerlijk uit.
En één, twee, of meer .... druifjes mist de boer toch niet ?????
En dan weer een stuk langs de snelweg.
Het blijft afwisselend.
Dan weer door de velden => de aarde is meer rood gekleurd. Wel mooi!
Ik vraag mij alleen af hoe die rode kleur komt.
De albergue San Saturnino in Ventosa is een klein paradijsje.
Heerlijke rustige admosfeer en schoon. In het trappenhuis is nog een pelgrimsbeeld.
De tuin met verschillende terrasjes op verschillende hoogten, en bloemen en planten,
maken dat je meer intimiteit ervaart.
De wasruimte is schoon en ruim en de bedden zijn goed.
Op een aanplakbiljet staat dat je gewekt wordt om 6:00 uur in de ochtend met muziek.
Ik vind het wel een service.
In de avond ga ik eten op het terras van een naburig café-restaurantje.
Daar ontmoet ik een leuke spaanse vrouw.
We eten samen. Na het eten brengen wij onze spullen naar binnen en zij begint een gesprek met de eigenaar. Die vertelt dat het hard werken is in het seizoen.
Het is acht maanden achter elkaar, zonder één dag vrij (ook de zondag niet).
En toch is die man enthousiast en blij en dat vind ik wel knap!
Hij geeft ons een drankje, chupito, van het huis ..... Wat zal ik slapen.....
Dag 11:
Vandaag is het bewolkt en een beetje mistig boven de bergen.
En met die rode aarde geeft dat weer een heel andere sfeer dan de dag ervoor.
De bergen zijn ook apart gevormd. Van die rechte lijnen aan de bovenkant, alsof ze
afgeplat zijn.
Ik kom langs een muur waar een dichter zijn tekst (of iemand anders de tekst van de dichter)
op heeft geschreven.
In het duits en in het spaans.
Ik heb de vertaling op internet gevonden:
Pelgrim, wie roept je ?
Stof, slijk, zon en regen is de weg van Santiago,
duizenden pelgrims en reeds meer dan duizend jaar.
Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime kracht trekt je?
Niet het veld van de sterren, niet de grote kathedralen.
Niet het verwoeste Navarra, noch de wijn van de Rioja,
noch de schelpdieren van Galicië, noch de Castiliaanse landerijen.
Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime kracht trekt je?
Niet de mensen van de weg, noch de volksgebruiken.
Noch de geschiedenis en de cultuur,
noch de haan van Calzada,
noch het paleis van Gaudi, noch het kasteel van Ponferrada.
Dat alles zie ik in het voorbijgaan,
het is een vreugde dit alles te zien,
maar de stem die mij roept voel ik veel dieper.
- - - - - - - - - - - - - - -
Hier is een hutje gebouwd om een waterkraan.
Het ziet er allemaal heel verzorgd en kabouterachtig uit.
Er wordt gevraagd een muntje in de box te doen. Ik vind het prima voor het onderhoud
van zo'n mooie plaats om even uit te rusten.
Dat is toch genieten .... En dan ook nog gratis mineraalwater.
De volgende foto weet ik niet zeker, maar het kan Najera zijn. Ik vond de
rode rotsen wel heel mooi!
Een mooi riviertje en een zandweg lager dan de gewone weg, waardoor je hem niet echt ziet.
Voor mij een interessante manier van efficiëncy.
Eerst laat je het via een lek in een andere goot lopen, om het vervolgens een paar meter verderop (volgende foto), weer op te pompen in pijpen die naar het land gaan, om te kunnen sproeien.
Wat wel heel nodig is, want het heeft al twee en een halve maand niet geregend.
Dit zijn indrukwekkende muren gebouwd van stro.
Die zie je hier veel.
Het is intussen al drie uur in de middag (geen siësta), maar bewolkt en dus loop
ik nog een stukje door.
Het is stil op de weg. De meesten houden wel siësta.
Bij een waterplaats ontmoet ik een Brit. Hij loopt de camino voor de 7de keer.
Hij zegt nog elke dag nieuwe dingen bij te leren, en dat dat de reden is om
camino nog een keer te lopen.
Hij heeft een tentje bij zich en slaapt daar waar hij zin in heeft.
Hij wast zich in riviertjes, of bij een waterkraan en zo nu en dan neemt hij
een albergue voor de "luxe".
Hij schrijft elke dag een artikel voor twee tijdschriften in Engeland.
Het is een interessante man met een bijzondere uitstraling =>
Rust, vertrouwen, respect voor de ander, respect voor de natuur ....
Hij herinnert mij er weer aan, niet met de trend van "kilometers vreten" mee te gaan, en hoe belangrijk innerlijke rust is.
Ja, wanneer ik het zou durven, zou ik de camino zo over doen met ook een tentje ...
Ik heb de weg voor mij alleen. En dat geeft een apart gevoel van vrijheid.
In de verte zie ik iets. Ik denk dat het een oud middeleeuws dorpje is.
Maar wanneer ik er ben, blijkt het een spookstad te zijn. Een aantal huizen (de luxere)
zijn bewoond, maar de apartementen complexen staan bijna geheel leeg.
Het is een akelige sfeer. Een Spaanse Vinex-wijk?
Dan kom ik tegen half vijf, voor mij is dat wel heel laat, aan in Cirueña.
De albergue aan het begin van het dorp ga ik binnen.
Een oudere man komt mij tegemoet, en hij is niet onvriendelijk, maar wel zeer kort van stof.
Ik kom op de slaapkamer, waar een jonge meid op één van de bedden ligt.
Zij verwelkomt mij meer dan hartelijk met de mededeling dat zij zo blij is mij te zien, omdat
zij bang was alleen in de albergue te moeten overnachten.
Ik kan mij er iets bij voorstellen.
De inrichting van het huis is "vreemd" te noemen.
Het is aparte sfeer, maar ik voel mij er wel goed bij.
Ik doe mijn ritueel en wanneer alles weer schoon is,
en mijn wasje in de tuin aan de waslijnen hangt, ga ik eens kijken bij onze gastheer.
Ik vraag hem of ik ook in de albergue kan eten, omdat dit wel aangekondigd staat.
Dat kan, maar ik ben de enige gast, die mee-eet, dus het is wat de pot schaft.
Ik vertel dat ik geen vlees eet, maar wel vis. Dan is het geen probleem.
Hij zal mij waarschuwen wanneer het eten klaar is => rond half acht.....
Ik had al honger om half zes .....
Intussen is de derde gast gekomen. Een jonge duitse student, die duits studeert.
Een heel aardige jongen, maar ook doodmoe van een hele lange dag lopen, dus we
praten niet veel. Hij eet ook niet mee.
Het eten is klaar en we zitten met z'n tweeën aan de tafel in de keuken.
De gastheer heeft iets met couscous en mosselen en heerlijk kruiden gemaakt.
Het smaakt mij heel goed en dat zeg ik hem ook, in mijn beste spaans ....
want de goede man spreekt drie woorden engels .......
Maar het ijs is gebroken.
Hij vertelt mij dat hij doodmoe is na 6 maanden achter elkaar werken zonder
één dag rust. Hij kan niet meer.
Hij zal de volgende dag vertrekken naar zijn huisje
in San Sebastian aan de kust. Daar kan hij een week slapen ..... Hij wil alleen
maar slapen. Zo moe is hij. Dan komt hij terug en werkt het seizoen nog uit.
Wij hadden dus geluk dat de albergue nog open was .....
Het toetje was yoghurt met eigen gemaakte vijgenstroop. Dat was lekkerrrr!!!
Daar likte ik mijn vingers bij af. Hij zag het en had er plezier in.
En ik vond het fijn dat ik hem duidelijk kon maken, hoe blij ik was met het eten.
Ik zie overal schilderijen hangen en vraag hem of hij die zelf heeft gemaakt.
Ja, hij is eigenlijk kunstenaar van beroep, maar kan daar waarschijnlijk niet
van leven.
Wat heb ik mijn vooroordeel al weer snel klaar, wanneer iemand niet voldoet aan
de "normale" eisen van uiterlijk .......
Het bleek echt een héél aardige man!!
Dag 12:
In de ochtend staan wij met z'n driën gelijk op. Ik weet niet meer hoe laat, maar
we hadden afgesproken dat wij één wekker zouden zetten.
We gingen met z'n allen ontbijten, en de man was heel vriendelijk en blij. Hij maakte
koffie voor ons met warme melk , broodjes en bakte eieren, en je kon ook de heerlijke vijgenstroop op brood doen!!!
Het leven kan maar goed zijn....
We nemen afscheid van elkaar en gaan ieder ons weegs.
Ik kom in Santo Domingo de la Calzada.
Een heel mooi oud stadje en ik kom op een pleintje met prachtige gebouwen.
Vroeger een welvarend stadje.
Het blijkt dat de kerk bij een oud hospitaal voor pelgrims behoort.
Nu is er een heel chique restaurant in gevestigd.
Door het raam heb ik een foto gemaakt van het interieur.
Met de zon op het afgemaaide koren, lijkt het net of het landschap van goud is.
Ik vind het heel mooi.
De afwisseling tussen goud en het donker groen van de bomen.
Wanneer het precies mis is gegaan, weet ik niet meer, ik heb al een paar dagen last
van mijn knie. Maar vandaag krijg ik er steeds meer last van.
Wat ik mij herinner is dat ik veel mensen bij de afdaling naar beneden zag hupsen
over de ongelijke stenen. Ze dansten als het ware van steen naar steen,
en het zag er heel soepel uit.
(uiteraard in mijn ogen waren het heel véél mensen, maar bij nader inzien, waren het waarschijnlijk maar een paar die mij en de anderen voorbij gingen)
Ik kreeg de, achteraf gezien de onzalige, gedachte dit ook te willen proberen.
En wie schetst mijn verbazing ..... het lukte mij ook en wat was ik trots !!
Na de tweede of derde keer voelde ik mijn knie en dat was toch wel het signaal dit
niet meer te doen. Maar helaas te laat .....
Ik zag velen (ook te zien op de foto's) met een knieband lopen en vroeg hoe zij hieraan kwamen.
De apotheek geeft advies ....
Dus ik ook naar de apotheek. Ik had pech, want deze medewerkster had niet zoveel zin in advies geven.
Dus zocht ik op goed geluk één uit, die om mijn knie paste. (mijn benen zijn niet van de dunne soort).
Deze hielp totaal niet. Omgekeerd om mijn knie gedaan; ook dit hielp niet ....
Dit was minder ..... Maar ik liet mijn plezier niet bederven!
Dan maar wat langzamer lopen.
Ik was ervan overtuigd, dat mijn knie over zou gaan met een dagje rust.
En vandaag loop ik naar de albergue die Helena, de eigenaresse van La perla negra, mij had aangeraden.
Het is de Refugio de peregrinos Acacio y Orietta, en Orietta is een vriendin
(of familie-lid) van Helena.
De schrijver Paul Coelho is een goede vriend van Acacio y Orietta, en verblijft
regelmatig bij hun. Er liggen ook boeken in verschillende talen van Paul
in een kast. Die boeken zijn om te lezen.
Ik heb zelf ook een aantal boeken van hem. Een van de weinige schrijvers
die mij kan boeien, hihi.
Ik kom aan en ben blij dat ik er ben.
De eigenaar verwelkomt mij met niet meer woorden dan strikt noodzakelijk en
ik vraag mij af of ik iets verkeerd heb gedaan.
Hij wijst mij de weg en ik waan mij in een oase van rust.
Hier wil ik wel graag nog een nachtje extra blijven maar vraag mij af of dat kan,
omdat de regel is, dat je maar één nacht in een albergue mag overnachten,
tenzij het medisch noodzakelijk is om langer te blijven.
Buiten op het terras zit tot mijn verbazing, maar ook blijdschap de duitse student Tim.
Wij raken aan de praat en hebben het over de Dalai Lama en andere belangrijke zaken ....
Een fijn relaxed en interressant gesprek.
Ik vertel over mij knie en mijn wens langer te willen blijven. Hij vertelt mij
dat in zijn gids staat dat dat kan in deze herberg.
Ik ga naar binnen en stel mijn vraag aan de eigenaresse.
Zij antwoord heel beslist en in mijn ogen redelijk fel, dat dat niet kan.
Ik ben in shock ..... Wat heb ik verkeerd gedaan????
Gelukkig heeft Tim dit ook gezien en gehoord en is stom verbaasd over
wat hier gebeurde.
Nou ja, mijn oase van rust, was mij ineens vijandig gezind .....
Hoe hier mee om te gaan???
Tja, dan kun je alles laten verpesten, of kijken naar wat er wel fijn is.
En dat was het gezelschap van Tim en de inrichting van het huis bleef
natuurlijk onveranderd. De bedden zijn fantastisch, het sanitair is sfeervol en
super schoon dus .....
Bij het avondeten zaten Acacio en Orietta ook aan tafel.
Acacio bleef kort van stof.
Maar Orietta praatte honderd uit, vooral tegen Tim, maar ook tegen mij.
Alleen ben ìk dan niet gemakkelijk en antwoordde alleen dat wat noodzakelijk was.
Verder nam ik geen deel aan het gesprek.
Het was Tim wel opgevallen, maar op dat moment liet hij het zo (dank!).
Toen begon Orietta zelf over haar afwijzing, met te verklaren dat het voor mij echt
veel beter was door te lopen, omdat een dag rust alleen maar het risico op
"opgeven van de camino" zou vergroten ......
Ik was stom verbaasd. Wie had het over opgeven????
Ik ben er niet op ingegaan.
Ik had geen zin in een discussie met haar.
En na het eten hebben Tim en ik nog even zitten napraten.
Hij was ook verbaasd over het hele gebeuren.
We hebben het laten rusten en zijn over andere dingen gaan praten en lekker vroeg gaan slapen.
We waren de enige gasten die nacht.
Maar het stoort mij dat dit hele verhaal mij nog steeds dwars zit. Wat triggert zij in mij????
Natuurlijk was het hele gebeuren een soort van anti climax. Ik had er naar uit gekeken bij die
albergue te overnachten, want het zou zo'n mooie en sfeervolle albergue zijn.
En na de ontmoeting met de eigenaresse van La perla negra, Helena, had ik mij voorgesteld
dat Orietta ook wel heel vriendelijk moest zijn.
Maar Helena had mij eigenlijk al gewaarschuwd ..... Zij had mij verteld dat haar vriendin
(of familielid ?) wel een heel ander type vrouw was.
En waarschijnlijk is zij ook altijd heel vriendelijk, alleen klikte er iets niet tussen ons????
Goed, ik heb het nu opgeschreven en kan het nu laten rusten. Misschien krijg ik nog ooit antwoorden???
Dag 13:
Tim en ik zijn tegelijkertijd opgestaan en hebben ontbeten in de albergue.
Daarna hebben wij afscheid genomen van Orietta, die ons een fijne dag toewenste
en mij nogmaals zei dat het voor mij het beste was om door te lopen.
Onderweg bespraken Tim en ik mijn knie-probleem en en wij waren het erover eens
dat ik door een deskundige naar die knie moest laten kijken.
De afdaling was een regelrechte ramp .... Ik liep voetje voor voetje en zo nu
en dan voelde ik een flinke steek in mijn knie.
Ik heb Tim gezegd dat ik niet sneller kon en dat ik het prima zou vinden wanneer
hij door zou lopen, maar hij vond het gezellig om met mij te praten, zei hij.
En bleef bij mij.
Ik vond dat wel super lief.
Zo nu en dan namen we een kleine pauze, want dan
rookte Tim een shagje, en voor mij was dat ook even rust.
Natuurlijk de discussie over roken. Wat vind ik het jammer en moeilijk te zien,
wanneer jonge mensen roken, wetende hoe schadelijk het is .....
In Belorado aangekomen, heeft Tim de weg gevraagd naar het healthcentre.
Hij spreekt een beetje spaans.
Onderweg naar dit centrum kwamen wij een albergue tegen met een leuke tuin,
met banken met een schitterende tekst.
Dit nodigt uit tot een kleine rustpauze en foto's maken.
Daarna naar het centrum, waar Tim in het spaans uitlegt waarvoor ik kom.
Ik mag plaatsnemen op de "wachtstoelen" in de hal.
Dan nemen wij afscheid. Ik bedank Tim natuurlijk voor zijn fantastische hulp
en tot mijn "verbazing" bedankt hij mij voor het bijzondere gesprek.
Hij vindt het jammer dat wij niet verder samen kunnen doorlopen .....
Voor mij wel fijn dat hij er ook iets aan gehad heeft. Voor mij is hij een enorme steun geweest.
De dokter of fysiotherapeut, deed een aantal testjes en niets deed pijn .....
Tja, waarschijnlijk je meniscus, was de conclusie. Ik kon gewoon lopen, maar mocht
het niet forceren en zodra de knie dik zou worden, meteen naar een arts.
Zeker de eerste dagen niet te lang lopen.
Een kniebrace zou niet helpen. Ibuprofen als ontstekingsremmer wel 1 week
elke dag slikken en wanneer ik pijn zou blijven houden dan na 1 week één per dag.
Bij de apotheek de ibuprofen gehaald en meteen een andere kniebrace.
(eigenwijs als ik ben .... Ik zie toch iedereen met zo'n ding lopen en ze zeggen allemaal dat het helpt .....
Maar de arts/fysiotherapeut had gelijk. Het hielp niet of nauwelijks.
Ik besloot niet verder te lopen en rust te pakken.
Op weg naar de leuke tuin-albergue kwam ik langs een "Nederlands pension".
Ik ging naar binnen, maar alle kamers waren gereserveerd.
De aardige eigenaar was zo lief om voor mij te bellen naar een ander pension dat
op de route van de camino lag. Daar was een kamer vrij en ik was toe aan een eigen kamer.
Pension Toni, Calle Redecilla, 7 - 1ºB, Belorado (Burgos)
Wat een luxe! voor €31,= ....
Ik voelde mij weer helemaal verwend en in de 7de hemel. Ik heb gewoon even zitten genieten
op het bed van die kamer.
Ook de badkamer => super!!
Na het ritueel, even op bed gelegen. Rusten was geen overbodige luxe 
.
Rond een uur of zeven op zoek naar een eetadresje.
Dat was vlakbij.
Een heerlijke salade met een glaasje wijn genomen. .... het kan slechter 
.
Dag 14:
Wat was dat lekker slapen, na zoveel gevoel van verwennerij.
En wat heerlijk wakker worden. Voor een keertje is dit wel héél super, zo'n private
room met private luxe sanitair.
Ik ontbijt op de kamer met een stukje brood en wat chocolade en water; de koffie komt
onderweg wel.
Ik voel mij heerlijk en ga met plezier weer op weg. Mijn knie is voelbaar, maar zolang
ik niet hoef te dalen, is het goed te hebben. Ik besluit wel een korte dag te doen.
Het weer is stralend en ik kom langs een in de rotsen uitgehouwen kerk. In de verte helaas,
maar ik loop er niet voor om.
Het landschap is glooiend en met die zon is het gewoon prachtig!
Allereerst waar ik vandaan kom (terugblik op de weg); dan rechts en daarna links van de weg.
Dan recht vooruit,
rechts voor, rechts opzij
en links opzij (ik weet niet waarom dit roder kleurt).
Er is bijna geen schaduw en het is warm! (boven de 35 graden)
Tot mijn verbazing heb ik geen last van de warmte, want normaal kom ik in Nederland mijn huis liever niet meer uit wanneer het boven de 25 graden komt. Waarschijnlijk omdat het
een droge warmte is.
Ik passeer nog een heel mooi riviertje met glas helder water en prachtig groene
waterplanten. Op de foto is niet te vangen hoe mooi dit is.
Ik blijf een tijdje kijken ....
Aan het begin van Villafranca Montes de Oca kom ik rond half twee langs de albergue San Antonio Abad.
Het blijkt een heel chique hotel te zijn, met ook een albergue afdeling, die ook zeer luxe te noemen is.
(Op de derde foto zie je het weggetje langs de albergue naar beneden, waar ik vandaan gekomen ben.)
Ik ga weer naar buiten,
maar het staat echt op het bord.
Ik ga weer naar binnen en vraag of hier een albergue is.
En ja hoor, heel vriendelijk wordt mij de weg gewezen. We gaan naar buiten door de tuin, een andere ingang binnen.
Over een brug, met daaronder een terras in de schaduw, kom je de albergue binnen.
Ik loop door een luxe gang met tafeltjes en stoelen en alles ziet er schoon en verzorgd uit. Dan kijk ik door een openstaande deur en zie de slaapruimte.
Geen stapelbedden maar "single beds" !!
Wauw!! Heerlijk en ik zoek gauw een bed bij het raam uit.
Na het bekende ritueel, wil ik mijn was in de tuin ophangen. Plaats genoeg aan de waslijn.
Maar er wordt hard gewerkt op zijn Spaans . Er wordt een stuk "weg" door de tuin, met mogelijk parkeerplaatsen voor de hotelgasten,
geasfalteerd.
Het lijkt mij toch een beetje verouderde methode
.Vanuit het raam boven neem ik nog een foto van de bedrijvigheid.
Dan het "peregrino-diner".
Voor €12,00 een driegangen diner in een chique ruimte met drie serveersters en een ober die super vriendelijk zijn en de indruk wekken het leuk te vinden daar te werken.
Ik zit tegenover een vrouw uit Korea (foto met zonnebril) en die spreekt een mengelmoes van frans, koreaans-engels en spaans door elkaar.
We hebben véél plezier gehad en véél gelachen, maar ik heb zeker niet alles begrepen wat ze zei.
En overbodig te zeggen hoe verwend ik mij weer voelde.
En geslapen, na de wijn en het super lekkere eten
.