Dit is de vierde week
09-09 t/m 15-09
Dag 22:
Net buiten Fromista is een nieuwe albergue. Het ziet er heel mooi en sfeervol uit.
Er staat een bord dat hier een Master Reiki aanwezig is. Wauw!
Maar ik ben net op weg gegaan en sla dit op "voor een eventuele volgende keer".
Het is bewolkt. Dit geeft mooie luchten om naar te kijken en de licht-kleur van
de omgeving is heel anders dan bij zonlicht.
Wanneer ik zo loop, ben ik mij daar veel meer van bewust.
Intussen is de zon weer gaan schijnen en het is ook behoorlijk warm. Tijd voor een pauze op een terrasje in de schaduw, met uitzicht over de velden.
De bar heet Palomar del Camino. Wat een aardige mensen.
Ik neem een tortilla patatas en een glas vers geperst sinaasappelsap, en wanneer ik mij op het terras heb genesteld in een comfortabele stoel, voel ik mij een beetje in de "hemel" en toch wel een beetje verwend.
Een jong stel op het terras biedt aan een foto van mij te maken.
De weg is recht door de velden en je kunt alle kanten uit ver kijken.
Het is redelijk vlak, maar altijd nog glooiend, haha.
De volgende foto's zijn naar links en dan naar rechts van de weg genomen.
In Carrion de los Condes ga ik op zoek naar een albergue en kom een
informatie-kiosk tegen.
Daar is het franse echtpaar weer.
Zij zitten in een schitterende albergue door nonnen gerund met gitaarmuziek
in de avond. Deze albergue hadden zij gereserveerd en die is al vol.
Bij de kiosk gevraagd naar een andere en de juffrouw achter de kassa wees mij
de weg op zo'n manier dat de fransman in het frans herhaalde:" a droit et a gauche, et a gauche ou a droit?" en haalt zijn schouders op en wenst mij veel geluk.
Ik wil het nog een keer vragen, maar de juffrouw doet net of ze mij niet begrijpt.
Ik begrijp niet wat er aan de hand is en ga dus maar op zoek .......
Ik bemerk dat ik rondjes loop en ik vraag de weg aan locals. Ik krijg als antwoord dat die
albergue niet bestaat.
Een test in uithoudingsvermogen om in de bloedhitte in een stad een albergue te
zoeken die je niet kunt vinden.
Eindelijk vind ik dan de achter-ingang/uitgang van de albergue.
Daar wordt mij verteld dat ik de hoofdingang moet hebben om mij te registreren.
Ik bleek er al langs gelopen te zijn, maar niet gezien. De hoofdingang heeft
geen duidelijk bordje.
Het is de Albergue Espiritu Santo.
Ik ben heel blij en schrijf mij in; en al gauw is het leed vergeten, hihi.
De achter-uitgang/ingang is een metalen deur in een achteraf straat, en die deur mag je alleen
gebruiken wanneer je ingeschreven bent; maar dan mag je de hoofdingang niet meer gebruiken.
Het is maar dat je het weet ......
De nonnen zijn overigens heel vriendelijk en spreken twee woorden engels en verder goed spaans. 
De binnenplaats waar een terras is en waar je de was kunt ophangen is
heel groot en ziet er op een klein stukje groen na, kaal uit.
Maar de bedden zijn allemaal single beds en ruim uit elkaar met voor iedereen
een stoel. En het sanitair is super. (ik heb geen foto's, hoewel ik mij niet kan
voorstellen dat ik die niet gemaakt heb. Maar ik ben wel meer foto's kwijt???)
Na het ritueel, ga ik op zoek naar een winkeltje om eten te kopen.
Ik heb geen geluk in deze stad (misschien ook omdat ik helemaal niet in steden wil zijn??) want ik verdwaal weer. Kom het franse stel weer tegen en die wijzen mij de winkel.
Terug bij de albergue hoor ik dat in de stad om 19:00 uur een gitaar concert
wordt gegeven in de kerk (uh, welke, er zijn er zoveel.....).
Ik kan samen met iemand anders gaan die weet waar het is. Dat scheelt.
Ik eet mijn "gezonde" maaltijd (ik weet niet meer wat het is, maar koken doe
ik hier niet, haha. Het zal dus wel een salade met brood of een blik mais
geweest zijn.
Het gitaarconcert wordt gegeven door een jonge mexicaanse gitarist die in Spanje
masterclasses volgt.
Wat kan die spelen. Na afloop springen mij de tranen in de ogen, zo ontroerd ben ik door de muziek.
Hij speelde klassieke spaanse gitaarmuziek. Wat een passie had die man.
Er wordt (in het spaans en in het engels) gevraagd wanneer je dat wilt, een
bijdrage te geven die de gitarist kan gebruiken om zijn studie in Spanje te kunnen betalen.
Ik geef minder dan de helft van wat ik hier in Nederland kwijt zou zijn in
Eindhoven en de man achter het mandje kijkt mij blij verrast aan.
Ik zeg hem (in het engels) dat ik het concert echt heel mooi vond.
Hij knikt en is het helemaal met mij eens.
De muziek zal nog lang naklinken in mijn hoofd.
Dag 23:
Een nieuwe dag met een "nieuwe zon" die de horizon licht roze kleurt.
Hier leef ik veel meer met de natuur en beleef ik elke dag veel intenser
dan ik thuis beleef.
Het landschap is volgens de Spanjaarden net zo vlak als Nederland moet zijn.
Ik zeg ze dat Nederland nog vlakker is. Dan vragen ze of het klopt dat een groot stk van Nederland onder het zeeniveau is. Hoe doen wij dat???
Tja ..... En wat wanneer de dijken doorbreken?? Of wanneer de zeespiegel blijft
stijgen; wat doen wij dan??
Tja .....ik vertel hun iets over Nederland.
En dan vertel ik hun wel dat ik 20m boven de zeespiegel woon.
Dan moeten zij lachen. 20m ... maar dat is toch niet veel??
En wat wanneer de zeespiegel blijft stijgen??
Dan noem ik mijn huis "zee-zicht, zei ik.
De weg op de foto is ooit door de Romeinen aangelegd. De stenen die je ziet, zijn allemaal door de Romeinen daar heen gebracht. De weg ligt hoger dan de rest van het landschap. Dit gebied stond in het natte seizoen onder water.
Vandaar de opgehoogde weg.
Maar hoeveel romeinen hebben aan deze weg gewerkt. En onder wat voor omstandigheden??
Ongelooflijk!!
En de weg lijkt eindeloos lang. Op een gegeven moment moet ik mijzelf even realiseren dat elke stap die ik zet een stap vooruit is en dat ik er dan vanzelf
kom, zolang ik maar niet stop met stappen zetten.
En dan gaan mijn gedachten al weer ergens anders naar toe.
Er zijn in de 17km tussen Carrión de los Condes en Calzadilla de la Cueza geen dropjes.
Er is halverwege in de middle of nowhere wel een bar langs de kant van de weg.
De prijzen zijn flink. De koffie eigenlijk niet te zuipen en verder kun je er wat frisdrank, koek of een banaan kopen. Er is geen WC!! 
Ik neem koffie (en heb later spijt, haha) en een banaan.
Ik heb genoeg water, want ik wist dat er niets zou zijn.
Aangekomen in Calzadilla de la Cueza ga ik in eerst instantie de albergue Municipal
binnen. Bij binnenkomst zie ik een binnenplaats met parasols voor de schaduw.
Het ziet er erg warm uit. Ik loop terug en ga bij de buurman kijken =>
de Albergue Camino Real.
Die hebben een café met terras aan de straat (super rustig)>
met parasols (maar het is open, dus ook frisse lucht met het beetje wind
dat er staat). En achter is een ommuurde grote tuin met zwembad en overdekt
terrras met "plenty of" schaduw.
Mijn keuze is gauw gemaakt.
De albergue blijkt super te zijn. Wat een lieve mensen die hier werken en
een schat van een zoon (ik schat ongeveer 18 jaar) met prachtige donker bruine
ogen, die ons de weg mag wijzen en dit prachtig vindt. Hij spreekt een aardig
woordje engels; beter dan zijn vader, hihi.
De bedden zijn goed en het sanitair is eenvoudig, maar goed en schoon.
Wanneer ik lekker met wat frisdrank op het terras zit te genieten, komt een zeer
magere jongenman mij vragen of ik mee doe aan een yoga klas.
In eerste instantie zeg ik nee. Ik zit net zo lekker, en dan moet ik weer actief
worden. Dan bedenk ik mij. Het is natuurlijk wel een kans!
Dus ik geef mij toch op, onder bewonderende blikken van de andere vrouwen aan
mijn tafel, die niet meedoen, hihi.
De yogales is op het grasveldje en wij hebben publiek dat geamuseerde en
geïnterresseerd (later doen nog twee mee) staan/zitten te kijken.
Hij doet het leuk. Hij geeft wat ademhalingsoefeningen waarvan ik voel dat ze
wat doen, maar later zal ik ze toch niet meer herhalen.
Ook wat stretching en daar zal ik later wel aan overhouden om mijn rug te rekken.
Dat helpt om rechtop te blijven lopen, ook wanneer ik wat meer moe ben.
Na de yoga voel ik mij toch ruimer en lichter. Leuk dat hij dat zo wilde doen.
Na de les wordt iedereeen (ook op het terras en in de tuin, en zelfs de buren)
uitgenodigd om naar de straat te komen. De stoelen van het voor terras worden in
rijen gezet en het is gezellig.
Dan zegt de yogaleraar dat hij nog op iemand wacht die de show ook wil zien.
Het blijkt een jongetje van een jaar of vier.
Dan geeft hij een soort clown-show.
Niet super goed, maar wel aardig. En het kind (en de andere kinderen die er ook
zijn, vinden het prachtig!
Hij vraagt hiervoor wel een donativo. Prima.
Het etenstijd en ik vraag of ik buiten aan de straat kan eten.
Dat kan. Heerlijk wijds uitzicht en in de late avondzon. Niet slecht.
Er komen nog anderen bijzitten en het is heel gezellig.
Dag 24:
Vanmorgen wacht ons een verrassing. Ik heb mij net gewassen en tanden
gepoetst (gelukkig), is er boven ineens geen water meer .....
Ik kleed mij aan en vraag mij af hoe het met de koffie zit???
Ik hoor iets van dat alleen boven geen water is. En dit blijkt
het geval. We kunnen gewoon ontbijten en er is koffie.
Dan hoor ik dat door de aanhoudende droogte het water op rantsoen is.
En het water voor de bovenverdieping moet in grote containers worden
aangevoerd. En die waren kennelijk leeg.
Voor de mensen daar moet dat toch heel wat zijn .......
Het is schemert nog en de lucht begint te kleuren, wanneer ik vertrek.
De zonsopgang is weer zeker de moeite waard om stil te staan en te kijken
en te genieten.
De zon komt elke dag op. En toch ben ik elke keer weer diep onder
de indruk van dit immense schouwspel.
Het is een heldere hemel, dus zodra de zon op is kun je niet meer
die kant opkijken. En toch geeft het energie.
Nu ik de foto's terugkijk, lijkt het landschap minder afwisselend dan
in het echt. Ik heb het nooit saai gevonden.
Ik heb deze foto's ook vooral gemaakt omdat ik de luchten zo mooi vond.
Het lichtroze en de wolken in de verte, tja, ik vind het heel mooi en
lastig te vangen in een foto.
De pijl op de steen is weer zo'n blijk van noeste arbeid om de route mooi te maken. Zo uitgehakt in de steen.
Zo'n steen wil ik wel in mijn tuin hebben, haha.
Het is heel licht glooiend en soms kun je heel ver kijken.
Het is in het echt heel mooi, de afwisseling tussen het goud-geel en het groen.
In San Nicolás del Real Camino was een leuke albergue waar ik alleen wat
gedronken heb.
Dan gaat de weg weer even langs de grote weg, omdat wij erover heen moeten.
Het pad leidt naar een romeinse brug over wat eens een riviertje
moet zijn geweest. (Het lijkt of het riviertje wat verplaatst is.)
Na de brug kom ik op een veld met "zeer moderne" banken en een kerkje.
Het geheel heet: "Ermita de la Virgen del Puente".
Ik ga zitten op één van de banken omdat ik wel aan een pauze toe ben.
Ze zitten van geen meter ......
Het kerkje daarentegen is heel mooi binnen. Sober, stil en een sfeer die
je alleen in kleine heel oude kerkjes vindt. Ik ben er stil van.
Na een tijdje spreek ik de vrouw die bij de ingang zit, en vertel haar
wat ik hier beleef. En zij antwoord mij dat zij dat ook zo beleeft.
Maar dat er maar heel weinigen zijn, die die sfeer waarnemen.
Ik rust nog wat, eet en drink nog wat en ga dan weer verder.
Twee grote gebeeldhouwde pilaren lijken tot een oude poort te behoren.
Er staat iets op dat dit het geografische midden is van de Camino Francès
gerekend vanaf Roncevalles tot aan Santiago.
Op de voeten van de pilaren staan nog teksten over "grote heren".
In Sahagun ga ik naar de albergue Viatoris.
Een heel apart gebouw, dat uit verschillende delen bestaat.
Ik kan een bed uitzoeken in één van de kamers en ik lig er alleen.
Dat is wel fijn!
Het terras is een deel van de binnenplaats die bepaald ongezellig
te noemen is.
Er is wel een restaurant bij, maar dat ziet er ook niet aantrekkelijk uit.
Dus ik ga de stad in. Ik vind het geen fijne stad. Geen fijne sfeer, maar
misscchien heb ik het verkeerde gedeelte gezien.
Ik kom weinig bekenden tegen en ik besluit eten te kopen en bij de
albergue te eten.
Wanneer ik op het terras zit, vind een duitser die langs komt, dat
mijn voet er wel erg mooi uitziet. Hij noemt het "footart".
In de gang staat een groot houten beeld. Ik vond het wel apart.
Dag 25:
Na Sahagun is de weg in eerste instantie dicht bij de grote weg.
Er staat een mooi gekleurde boom langs de weg.
Ik zou wel nog willen weten wat voor soort dit is.
In Calzado del Cotto kun je kiezen voor een alternatieve route
die weliswaar een aantal km langer is, maar wel over een zandweg gaat.
Het is de weg naar Calzadilla de los Hermanillos.
Ik hoef niet lang na te denken en neem de oude romeinse route.
Een waterbron met drinkwater en ik denk een bak water met drinken voor
de dieren in het bos. Later zal ik meer drinkbakken tegen komen.
De route is weer fantastisch => door een bos, stilte, bomen, rustig pad.
In Calzadilla de los Hermanillos zie ik een albergue, Via Trajana
met single beds en het geheel ziet er sfeervol uit.
Ik ben moe, ook als is het nog vroeg, en ik heb last van mijn voet.
Ik besluit een rustdag te nemen.
Het sanitair is gewoon luxe en alles ziet er zeer schoon uit.
Tijdens het ritueel komen meer vrouwen op de kamer. Het wordt gezellig.
Toch besluit ik eerst siësta te houden.
Op het terras in de schaduw is het daarna heerlijk zitten.
In de albergue was ook een café met een kleine kaart. Genoeg keuze
voor het avondeten.
Het is weer volop genieten in zo'n omgeving met gezellige mensen.
Dag 26:
Ik wordt wakker en ik heb bultjes. Op mijn arm en op mijn rug.
Gelukkig maar drie of vier plaatsen.
Maar wel de kenmerkende 3 bultjes bij elkaar.
Ik schrik mij wezenloos en durf niets te zeggen. Ik spring onder de
douche, pak mijn nachtkleding en lakenzak in een plastic zak en bind
die goed dicht. Ik had gelukkig mijn slaapzak die nacht niet gebruikt.
Ik vraag mij af of ik de eigenaresse moet inlichten. 
Maar denk aan het
verhaal dat ik van een andere pelgrim hoorde, dat zij dit wel vertelde
aan de eigenaar van een albergue. Zij werd uitgescholden alsof zij de
bedbugs daar gebracht had. Zij kon niets uitleggen of bespreken, maar
werd de deur uit gezet.
Ook hier spreken de eigenaars twee woorden engels .........
Denkend aan dit verhaal, besluit ik weg te gaan zonder iets te zeggen.
Ik voel mij schuldig dat ik niets zeg, maar ben ook bang voor een scene
die ik er even niet bij kan hebben.
Ik denk dat ik misschien bij de volgende albergue kan vragen of zij voor
mij de albergue Via Trajana kunnen waarschuwen.
Ik ga op weg en zie op de kaart op de telefoon dat er een weg loopt naar
El Burgo Reinero.
Dat is op de gewone Camino route en daar moet een apotheek zijn. Dan kan ik daar advies vragen.
Ik kom bij de weg aan en moet kiezen => rechtdoor of schuin links.
Ik vraag mij af of dit de "snelweg" is naar El Burgo???
En het pijltje, van de routebeschrijving, op mijn kaart zegt "ja".
Dus niet getreurd en vol goede moed op pad gegaan.
De weg is goed begaanbaar en 2 auto's halen mij in.
Het pijltje echter volgt niet de weg waar ik op loop, maar gaat dwars
door de velden.
Ik twijfel bij een karrespoor door het veld, of ik dat moet nemen, vanwege dat pijltje op mijn kaart. Maar ik durf niet. Staks kom ik helemaal verdwaald
Intussen zijn de wolkenluchten zo mooi!!!
Dan komt een fietser voorbij. Hij stapt af en zegt mij dat ik verkeerd loop.
Ik moet terug want de camino is de andere kant uit vanaf het dorp.
Ik zeg hem dat ik naar El Burgo wil.
Dan zegt hij dat ik ook dan verkeerd loop. Ik loop naar Bercianos.
Het plaatsje dat je verderop op de foto kon zien liggen.
Uuuuhhhhh wat nu???
Hij wijst mij dat ik door de velden kan lopen tot aan de weg die wel naar
El Burgo gaat.
OK ......
Ik bedank hem duizend maal en ga weer, vol goede moed, terug en kies het
karrespoor door de velden. Op hoop van zegen .....
En de zegen was er.
Ik kwam op een andere zandweg en die heb ik toen helemaal
uit gelopen.
De weg ging evenwijdig, maar wel net iets hoger, langs een kanaal en
de weg langs het kanaal leek korter en gemakkelijker lopen.
Gelukkig ben ik niet naar beneden gegaan. Het was gezichtsbedrog.
Later ging mijn weg een andere kant uit en intussen was het hoogteverschil
flink toegenomen.
Engeltjes op mijn schouder ????
De weg gaat later langs een ander kanaal. Ik denk water om het land te
kunnen bepsproeien.
En dan ga ik over een klein riviertje. Het heldere stromende water blijft mij
intrigeren en boeien.
In de verte zie ik El Burgo liggen. Daar is de apotheek die mij moet gaan helpen;
tenminste dat dacht ik op dat moment.
Ik zal later zien dat de apotheek vanwege locale feestdagen gesloten is .
Daar ben ik dus helemaal voor om gelopen 
, en zal langs een drukke weg verder moeten of helemaal terug naar waar ik vandaan kwam.
Maar dat is geen optie, want dat is te ver lopen, omdat tussen waar ik vandaan
kwam en het volgende plaatsje waar ik naar toe moet, ongeveer 18 km is.
Dat is mijn dag quotum.
Ik drink koffie op het terrasje en ik verzamel weer moed.
En laten we wel wezen, dit is een heel grote teleurstelling maar het leven is nog steeds niet slecht
.
Het is nu 13 km lopen naar Reliegos en geen dorpjes onderweg ....
Dit lijkt dan toch de minimale afstand die je moet kunnen lopen.
Het is intussen flink gaan waaien en ik heb mijn regenpak aan voor de kou,
maar ook voor de regen die ik toch vrij snel verwacht.
De luchten worden echt prachtig en ik geniet ervan om ernaar te kijken.
Het is een voortdurend veranderend schouwspel.
Bij de picknick plek houd ik een sanitaire stop (wel makkelijk wanneer
je je rugzak ergens een beetje schoon kunt neerzetten
en een beetje beschutting tegen de harde wind is wel fijn.
De picknick plaats is helaas niet erg schoon. Jammer dat mensen hier niet meer
zorg voor willen dragen.
Intussen regent het echt goed. Het lijkt wel gesmolten hagel. Ik voel de
"regendruppels" door mijn regenjack, met daaronder een dikke fleece, heen
op mijn arm terecht komen.
Gelukkig heb ik een muts met daar overheen de capuchon, op.
Even pauze onder een afdak. Ook weer zo super dat ze dat voor "ons" hebben
gemaakt.
Ik kan daar droog mijn brood eten, hihi.
Daarna is het echt een uitdaging recht op het pad te blijven lopen, omdat
het inmiddels echt is gaan stormen en deze komt van schuin-voor/opzij.
Het is goed. Zo vergeet ik de bedbugs en geniet van de uitdaging, haha.
Links van de weg, in de verte breekt de lucht open. Maar rechts van de weg en vóór mij nog niet.
Het is intussen bijna droog en ik realiseer mij dat ik deze prachtige
wolkenluchten nooit zou zien, wanneer ik hier niet zou lopen.
Thuis peins ik er niet over om naar buiten te gaan wanneer het regent .
Wanneer ik Reliegos inloop staan deze huizen aan de kant van de weg.
Het lijkt net of ze "in de berg" zijn gebouwd. Het geeft in de zomer tegen de
warmte en in de winter tegen de kou, een goede isolatie.
Maar frisse lucht??? En daglicht??? Onbeantwoordde vragen.
In reliegos naar de apotheek en vraag om een spray die beschermt tegen bedbugs.
Komen ze met een spray tegen muskieten, en ja, dit helpt ook tegen bedbugs.
Maar die spray heb ik al.
Ik vraag naar een insecticide, maar daar hebben ze nog nooit van gehoord.
Dan weet ik het ook niet meer.
Ik loop verder en zie deze bar. Schitterend!
Ik ben wel heel nieuwsgierig en ga binnen.
Van binnen nog mooier!!
Overal teksten.
Teveel om te fotograferen.
Eén tekst zet ik wel digitaal vast => die vind ik zó leuk 
.
Ik overnacht in Mansilla de las Mulas in Pension de Blanca.
Het staat aangekondigd langs de weg waarover ik loop.
Een schoon en netjes pension.
Voor €25,00 heb ik een eigen kamer met eigen sanitair.
Ook hier is het alleen maar spaans en ik besluit het probleem van de bedbugs
zelf op te lossen.
Ik zet mijn rugzak in de badkamer en was mijn kleding van de dag en
laat de rest dicht zitten.
Wanneer ik nu geen bultjes krijg, heb ik die engerds alleen in de dichtgebonden
plastic zak zitten ???....
Ik haal eten in de supermarkt en eet op mijn kamer. Prima!
En ga vroeg slapen.
De sleutel van de kamer/voordeur kun je in de morgen in een brievenbus doen.
Dat is handig wanneer je vroeg weg wil.
Maar ik vergeet mijn stokken binnen, en bedenk dit nadat ik de deur achter
mij dicht heb getrokken en op pad wil gaan. Ik bel aan en gelukkig is de
schoonmaakster daar aanwezig en had de stokken al gezien.
Tja, je moet ook overal aan denken .....
Dag 27:
Geen nieuwe bultjes.
Dus ben ik ervan bevrijd???
De Camino wordt een pad langs een drukke weg.
Dan zie ik deze slak het pad oversteken.
In alle rust, zich niet drukmakend hoe lang hij erover zal doen .....
Een "duidelijke hint" ???
En de weg gaat verder, direct langs een drukke weg.
Gelukkig gaan we daarna weer over een zandweg door de velden.
En onverwacht (ik weet echt niet altijd waar ik ben ....)
zie ik Léon voor mij liggen.
Een eindje verderop sta ik op een uitkijkpunt en zie de lelijke voorstad van Léon.
Flatgebouwen en industrie .....
Wat een deceptie!!
Er komt een vrouw naast mij staan en vraagt: "waar is de kathedraal??? ".
Ik antwoord haar: "die kun je nog niet zien, van hieruit".
Zonder nog één woord te zeggen keert zij mij de rug toe en loopt verder.
Alsof ik daar iets aan kan doen, hihi.
Rond één uur loop ik de voorstad van Léon in en de weg is druk en het is
alles behalve een mooie route.
Ik besluit de kathedraal van Léon te laten voor wat het is, en een eigen
route te zoeken die zo snel mogelijk Léon aan de andere kant weer uitgaat.
Ik kijk op de kaart van mijn telefoon en laat mij daardoor leiden.
Ondanks dat ik in de buiten wijken van Léon terecht kom en daar over rustige
straatjes kan lopen, moet ik na Léon toch langs de grote weg.
Hier zie ik dan rond kwart voor vijf "deze mini geparkeerd".
De weg gaat verder en ik kom weer in de "gewone bewoonde wereld"
Ik ben dan al redelijk moe en kijk uit naar een albergue ......
In het volgende plaatsje, La Virgen del Camino, volg ik de bordjes "albergue".
Net wanneer ik denk dat ik geen albergue ga vinden, zie ik de ingang.
Het is de Albergue D. Antonino y Dña Cinia.
Ik ben heel moe. Er is gelukkig nog genoeg plaats.
De amerikaanse Cindy, die ik al eerder had ontmoet met vriendin samen,
is hier ook en begroet mij enthousiast. Dat is heerlijk!
Het ziet er allemaal super schoon uit, het sanitair is zeer goed, alleen kun
je hier niet eten, maar moet je zelf koken ....... of uit eten ergens anders.
Na het ritueel, ga ik naar de eetkamer/keuken om aan Cindy te vragen waar de
dichtsbijzijnde winkel is.
Een man hoort ons gesprek en komt naar mij toe. Hij zegt dat hij teveel heeft
gekookt voor zichtzelf en dat het meer dan genoeg is voor twee.
Tijdens het koken had hij al het idee dat hij dit eten misschien wel met
iemand kon delen.
En daar was ik .....
Ik kan niet zeggen hoe blij en dankbaar ik was!!
Het is heerlijke pasta met roommsaus en zalm en iets van groenten erin.
Ik kan het bijna niet geloven dat het allemaal echt is en dat ik niet
droom.
De man heet Steve en is uit de U.S.A.
Hij vertelt mij dat hij zijn vrouw en zijn zoon binnen één jaar is verloren
en dat hij nog meer (maar dat en ik vergeten) is kwijt geraakt, waardoor hij
niet meer terug wil naar Amerika. Hij heeft daar alles verkocht en reist nu
door de wereld. Op dit moment dan de camino.
Hij ervaart de camino wel als heel bijzonder. De sfeer en de hulpvaardigheid
van de mensen onderweg.
Ik wil hem bedanken voor het heerlijke eten en ook betalen, maar daar wil hij
niets van weten. Hij vond het fijn dat hij kon delen.
Ik geef hem mijn kaartje van Cura Sanat en mijn gewone email-adres.
Ik nodig hem uit, dat wanneer hij in Nederland is, hij bij mij kan komen
logeren. Dan kan hij mij een email sturen. Want het is niet leuk wanneer ik
niet thuis zou zijn.
Hij zegt nog naar Nederland te willen reizen en dan zeker langs te willen komen.
Wie weet.
Wanneer ik al in bed lig, krijg ik het onzalige idee dat ik nog een frisdrank
wil halen bij de automaat in de keuken. Ik snap niet hoe ik op het idee kwam.
Ik drink normaal eigenlijk nooit frisdrank en op de camino soms.
Later zeiden Cindy en ik dat het leek dat ik dit wilde omdat het zo moest zijn
dat ik terug kwam in de keuken en haar daar tegen kwam.
We hebben nog zeker anderhalf uur zitten praten. Zij vertelde over haar
problemen met haar vriendin, die steeds meer alcohol ging drinken.
Eerst bij het eten, toen in de avond en op het laatst ook in de ochtend.
Wanneer Cindy daar iets van zei, kregen ze ruzie.
Cindy maakte zich ernstig zorgen over haar, omdat zij elkaar ook uit
het oog waren verloren.
Het was een goed gesprek en heel vertrouwd.
Dag 28:
Ik wordt wakker met nieuwe bultjes. Ik ga naar de medewerkster en vertel haar dit.
Ze reageert heel rustig. Ik vraag haar of ik alles in de droger mag stoppen en mijn kleding wassen. Dat mag.
Ook de rugzak gaat in de droger.
Gelukkig heeft Cindy een rustdag hier (heeft een heel dikke voet en enkel) en met haar kan ik nog wat praten, terwijl ik moet wachten op de wasmachine en droger.
En voor haar is het ook fijn, want ze vind het fijn om met mij te praten.
We hebben het o.a. over haar toekomstplannen om mogelijk een B&B ergens te starten.
Ja, daar heb ik ook ooit over gedroomd .....
We maken buiten een selfie.
Cindy vraagt of ik niet ook een rustdag kan nemen. Dan zijn we samen.
En dat is verleidelijk, maar ik voel dat ik dan ook een stuk vrijheid opgeef.
En dat wil ik niet.
Het is heel gezellig samen, maar ik wil alleen lopen.
Dus nemen wij afscheid, nadat wij telefoonnummers en e-mail adressen hebben uitgewisseld.
We houden contact en kunnen altijd ergens afspreken, wanneer we in elkaars buurt zijn.
Ik heb het idee van die engerds verlost te zijn. Ik heb gedaan wat ik kon.
Helemaal zeker weten doe ik het niet, maar ik wil er wel van uitgaan.
Ik weet zeker dat ik van de albergue foto's heb gemaakt, maar heb ze niet meer.
Net zoals ik al eerder het idee had foto's kwijt te zijn. Nou ja, het is niet anders
en wanneer ik het belangrijk voor mijn herinnering vind, heb ik foto's van
internet geplukt.
Ik volg niet de gewone route die langs een vrij drukke weg loopt, maar de alternatieve.
Dit is zo'n 5 à 6 km langer, maar wat zijn nou 5 km op 775 km .......
En dit is veel mooier, door de velden.
Hoewel de Meseta (de hoogvlakte) bij Léon op houdt is het landschap hier nog
steeds redelijk vlak.
De wolkenluchten zijn weer schitterend, en het is gelukkig droog.
Ik heb wel mijn regenjack met daaronder mijn dikke fleece aan, omdat het redelijk
koud is.
Misschien dat ik vanwege de kou weinig foto's heb gemaakt, of ik ben ze ook kwijt.
In een klein plaatsje Villar de Mazarife zie ik een albergue met bord waarop staat
dat een fysiotherapeut aanwezig is.
Ik stop en ga naar binnen. Het blijkt een zeer goede keus.
De foto van de ingang zijn en de hal met tassen zijn in de ochtend genomen. De tassen zijn van de mensen die de rugzak niet zelf dragen kunnen en staan klaar voor transport naar de volgende overnachtingsplaats.
Dan de slaapzaal met de lockers en de eetzaal.
Het eten was fantastisch. Vegetarisch maar dan echt en verantwoord vegetarisch.
Wauw, wat was dat genieten! Drie gangen en alles home made!
Ook het ontbijt was zeer uitgebreid en héél goed.
De fysiotherapeut bleek een oudere man te zijn, die daar ook als kok
aanwezig was.
Misschien de eigenaar??
In ieder geval, pakte hij heel deskundig mijn voet vast, drukte hier en daar,
op de voet en dit was op één plek heel pijnlijk.
Daarna masseerde hij de voet en na een tijdje vroeg hij of het nog pijn deed,
toen hij weer op die plek drukte. Nee, de pijn was weg.
Ik was verbaasd en blij!
Hij heeft de voet ingetaped zoals op de foto en ik moest de tape vier dagen s
laten zitten. Niet te ver lopen die dagen. Rustig aan.
Dan moest het over zijn.
Echt te gek, ik heb op die plaats geen pijn meer gehad.
Hij vroeg hier "donativo" voor .......
Hij en de anderen (ik denk allemaal familie) waren héél vriendelijk en gastvrij.
Deze albergue is een echte aanrader.